หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4238

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

วันหยุดสั้นๆเพียงวันเดียว สิ้นสุดลงอย่างเงียบๆโดยไม่รู้ตัว

สมาชิกกองกำลังที่หนาแน่นต่างพากันกลับมายังแนวหน้า

เมื่อเดินผ่านเวทีฝึกยุทธ์ที่ได้รับการซ่อมแซมใหม่ สายตาของผู้คนต่างก็ถูกดึงดูดไปที่หลินมั่ว

“นั่นคงเป็นคุณหลินสินะ หล่อเหลาจริงๆ ถ้าได้ลูกเขยแบบนี้ ชาตินี้ก็ตายตาหลับได้เเล้ว!”

“พอเถอะน่า ลูกสาวตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ของเเกนั่นอ่ะนะ กล้าคิดไม่ซื่อกับคุณหลินเหรอ”

“ถ้าจะให้พูด ก็มีเเต่ลูกสาวของฉันจางหมาจื่อเท่านั้นเเหล่ะ ที่คู่ควรกับคุณหลิน”

“ลูกสาวเอ็งเพิ่งจะสิบขวบต้นๆเองไม่ใช่เหรอ!”

“รออีกแปดปีไม่ได้เหรอไง”

…

พวกเขาทั้งหมดเป็นชายฉกรรจ์หยาบกร้าน ไม่เพียงเเต่นิสัยตรงไปตรงมา แต่เสียงก็ดังน่ากลัวด้วย

หลินมั่วอยู่ไม่ไกล การสนทนาของคนไม่กี่คนถูกเขาได้ยินทั้งหมด มุมหางตากระตุกไม่หยุด

ส่วนหม่าปังเต๋อที่อยู่ข้างๆกลับเริ่มหัวเราะเยาะอย่างสะใจ

“คุณหลิน ดูความนิยมของคุณสิ”

“ยังไงคุณก็ยังโสดอยู่ หรือจะลองเลือกพ่อตาถูกๆที่นี่สักคนไหม”

พูดจบ เขาก็ยังทำท่ากวนๆมองไปยังฝูงชน เเล้วเลิกคิ้ว

หลินมั่วก็ยิ้มเช่นกัน เพียงเเต่ในรอยยิ้มนั้นมีความเย็นชาอยู่บ้าง

“ผมบอกแล้วนะท่านหม่า อย่าบังคับให้ผมต้องตบคุณ ตอนที่ผมอารมณ์ดีๆ!”

“ไม่อย่างงั้นผมจะทำให้เสื้อผ้าคุณขาดต่อหน้าทุกคน!”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา หม่าปังเต๋อก็กลัวจนตัวสั่น รอยยิ้มกวนๆบนใบหน้าหายไปในทันที

กลับกลายเป็นประจบสอพลอแทน

“แหะแหะ ผมล้อคุณเล่นครับ!”

หลินมั่วก็คำนึงถึงหน้าตาของหมอนี่เช่นกัน ในที่สาธารณะเช่นนี้ เขาก็ต้องอดกลั้นตนเองไว้

“อย่ากวน!”

“ถ้าคุณว่างเเละเบื่อจริงๆ ก็ไปช่วยท่านหวังตรวจสอบจำนวนคนในเเต่ละเขตสิ”

พอได้ยินงานนี้ หม่าปังเต๋อก็หดคอทันที เเล้วบ่นพึมพำเบาๆ

“งานน่าเบื่ออย่างนั้น ผมไม่ทำหรอก!”

“คุณพูดอะไร” หลินมั่วหันไปถาม

“ดีจริง ในที่สุดฉันก็ได้พบกับผู้มีพระคุณแล้ว!”

พูดพลางมือที่สั่นเทาทั้งคู่ ก็ยิ่งสั่นเทามากขึ้น

หลินมั่วสบตากับหม่าปังเต๋อด้วยความสงสัย ในใจเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

เขาเองก็ไม่เคยช่วยเธอเลยไม่ใช่เหรอ

ส่วนลูกชายของหญิงชราเห็นความสงสัยของทั้งสองคน จึงถือโอกาสอธิบาย

“คารวะคุณหลิน ผู้น้อยหลี่เอ้อร์หนิวเเห่งเเก็งจั๋วชิง เป็นคนแรกๆที่สัมผัสกับโรคติดต่อ”

“ยาแก้ของคุณหลินนี่แหล่ะ ที่ทำให้รอดชีวิตมาได้”

“เมื่อเเม่ของผมทราบเรื่อง ก็ยืนกรานให้ผมพามาแสดงความขอบคุณคุณด้วยตัวเอง”

หลังจากที่หลินมั่วได้ยินเหตุผลนี้ เขาก็ไม่ได้รู้สึกภาคภูมิใจหรือดีใจเเต่อย่างใด

แต่กลับขมวดคิ้วอย่างหนัก เเละพูดด้วยความไม่พอใจว่า

“ไร้สาระ!”

“คุณยังไม่รู้เหรอว่าเเนวหน้าเป็นที่แบบไหน”

“แม่ของคุณก็อายุมากแล้ว หากเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ใครจะรับผิดชอบได้…”