หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4252

“การแพ้หรือชนะ มันก็เป็นแค่เพียงเรื่องที่คงอยู่ชั่วคราวเท่านั้น!”

หลินมั่วเอ่ยเปิดประเด็น

“แต่พวกนายต้องมองเห็นแก่นแท้ของเรื่องนี้ให้ได้”

“พรสวรรค์ของหูเฉวียนน่ะ พวกนายเห็นกับตาแล้วใช่ไหม ไม่เพียงแต่พรสวรรค์ ความขยันหมั่นเพียรของเขา ก็อยู่ในสายตาของพวกเราทุกคน”

“วันนี้เขาสามารถต่อสู้กับมู่สือได้อย่างสูสี แล้วถ้าพรุ่งนี้ล่ะหรือมะรืนนี้ ปีหน้าหรือสิบปีข้างหน้าล่ะ”

เสียงคำถามที่ดังอย่างต่อเนื่องราวกับค้อนกำลังทุบลงในใจของเหล่าศิษย์

ในสายตาของพวกเขา ตอนแรกก็มองว่าหูเฉวียนก็แค่คนธรรมดา ไร้ซึ่งพรสวรรค์และไร้ซึ่งความสามารถ

แต่เพียงไม่นาน เขาก็สามารถต่อสู้กับอัจฉริยะอย่างมู่สือได้สูสีแล้ว

หากปล่อยให้เวลาผ่านไปอีกสักพัก ไม่ช้าก็เร็วหูเฉวียนจะกลายเป็นคนที่แซงหน้าพวกเขาแน่ ๆ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ แต่ละคนก็ต่างรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลถาโถมใส่หัวใจ

หากเป็นคนอื่น พวกเขาอาจยังพอทนได้ แต่ถ้าคนที่แซงหน้าพวกเขาคือ “หูเฉวียน” ผู้ที่ครั้งหนึ่งถูกเยาะเย้ยว่าต่ำต้อยแล้วล่ะก็…

พวกเขาจะมีหน้าอยู่ในสำนักได้อย่างไรอีก

ความรู้สึกขมขื่นแผ่ซ่านในใจพวกเขาทุกคนอย่างห้ามไม่อยู่

การบรรลุขั้นพลังในวันนี้ควรเป็นเรื่องน่ายินดี ในเวลานี้กลับกลายเป็นเหมือนหมอกควันอันแสนจืดชืดไปเสียแล้ว

“คุณหลินครับ ไม่ทราบว่าพวกเราจะสามารถแข็งแกร่งขึ้นได้ด้วยวิธีฝึกของหูเฉวียนไหมครับ”

หม่าปังเต๋อถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง

ไหน ๆ ก็สู้ไม่ได้ งั้นก็เข้าร่วมด้วยเลยก็แล้วกัน!

หูเฉวียนยังสามารถทำได้ ทั้งๆที่พรสวรรค์เขาแย่ขนาดนั้น

แล้วพวกเขาที่มีพรสวรรค์เหนือกว่าจะทำไม่ได้หรอ

หลินมั่วพยักหน้าเล็กน้อยก่อนตอบกลับด้วยเสียงนิ่ง ๆ

“ได้สิ ฉันเชื่อว่าพวกนายก็คงเคยสัมผัสประสบการณ์แบบนั้นมาก่อนแล้ว”

“เมื่อร่างกายของนักสู้อย่างเราถูกรีดเร้นเอาปราณเทพยดาออกจนหมดสิ้น จากนั้นจึงค่อยฝึกฝนต่อ ความเร็วในการพัฒนาจะเพิ่มขึ้นได้อย่างชัดเจน”

ทันทีที่เขาพูดจบ

มู่อีก็ถามกลับแทบจะทันที

“คุณหลินครับ แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่า วิธีนี้ยังสู้การฝึกปกติของผมไม่ได้เลย”

เขาเองก็เคยทดลองทำตามหูเฉวียนด้วยตนเองมาแล้ว

ก็ใช่อยู่ ที่หลังจากรีดพลังในร่างออกหมดแล้วจะฝึกได้คล่องตัวขึ้นช่วงหนึ่ง แต่โดยรวมยังไงก็สู้การนั่งสมาธิฝึกปกติไม่ได้

หลินมั่วกลับไม่โกรธกับคำถามของมู่อีแม้แต่น้อย

ในทางกลับกัน เขากลับหยิบขวดแก้วใบหนึ่งขึ้นมาด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อยก่อนพูดต่อ

“งั้นมานี่ ลองโจมตีฉันด้วยสุดแรงของนายได้เลย ไม่ต้องออมมือนะ”

แม้จะไม่เข้าใจจุดประสงค์ของหลินมั่ว แต่เขาก็พยักหน้าและทำตามอย่างว่าง่าย

“ฮึบ!” เขาเปล่งเสียงเบา ๆ แล้วชกหมัดใส่ฝ่ามือของหลินมั่วเต็มแรง

“หมัดเมื่อครู่ มีแรงคลื่นของปราณเทพยดาไหม” หลินมั่วยิ้มถาม

ทันใดนั้น ทุกคนในที่นั้นก็ถึงกับตะลึง

ทั้งที่พลังในจุดรวมพลังของมู่อีเพิ่งจะถูกดึงออกไปจนหมดแท้ ๆ

แต่ทำไมยังเกิดแรงคลื่นพลังได้นะ

ในจังหวะที่ทุกคนยังคงสับสนไม่เข้าใจ

หลินมั่วก็อธิบายต่ออย่างใจเย็น

“พวกเธอมองมันแคบเกินไปแล้ว”

“ปราณเทพยดาน่ะ ไม่ได้เก็บอยู่แค่ในจุดรวมพลังเท่านั้นหรอกนะ!”

“มันแฝงตัวอยู่ทั้งในเส้นเลือด มัดกล้ามเนื้อ แม้แต่ในระดับเซลล์ของร่างกายก็ยังมีเลย ตอนนี้พวกนายเข้าใจแล้วใช่ไหม”

และในวินาทีนั้นเอง แววตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็เริ่มเปล่งประกายขึ้นมาอย่างชัดเจน