หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4260

หลังจากถูกไล่ออกจากสวนหลังบ้าน หลินมั่วก็ออกไปข้างนอกเสียเลย

เขาตั้งใจว่าจะไปดูว่าอาการฟื้นตัวของหูเฉวียนด้วยว่าเป็นยังไงบ้าง

เจ้าเด็กคนนี้เป็นตัวทดลองหลักในการทดสอบเคล็ดลับฝึกกายสี่สำนักของเขา จะเกิดปัญหาไม่ได้เด็ดขาด

แต่ยังไม่ทันจะเดินไปไกล

จู่ ๆ ก็มีเงาร่างหนึ่งพุ่งพรวดออกมาข้างตัว ใบหน้าเหี่ยวย่นของชายชราปรากฏขึ้นตรงหน้า สีหน้าก็เต็มไปด้วยความน้อยใจ

หลินมั่วถึงกับสะดุ้งสุดตัว

“เหวอ ไอ้ปีศาจเฒ่า นายเกิดมาเป็นผีรึไง ตั้งใจจะทำให้ฉันหัวใจวายหรือไง”

ดีที่เขาตั้งสติทัน ไม่อย่างนั้นฝ่ามือคงซัดไปแล้ว

ส่วนปีศาจเฒ่า ก็ทำหน้าตาน่าสงสาร พูดด้วยน้ำเสียงเวทนาเต็มที่

“คุณหลิน คุณกล้าสาบานต่อหน้ามโนธรรมของตัวเองไหม”

หลินมั่วถึงกับพูดไม่ออก ถามกลับอย่างงุนงง“มโนธรรมอะไร สาบานอะไรของนาย”

“หรือว่าไปกินเหล้าเถื่อนมาหรือเปล่า ฉันไม่เข้าใจที่นายพูดแม้แต่คำเดียว”

ตอนนี้เขารู้สึกว่าทั้งเรื่องมันชักจะไร้เหตุผลเข้าไปทุกที

ปีศาจเฒ่ายังคงทำหน้าน้อยใจสุดขีด

“คราวก่อน คุณกับหม่าปังเต๋อเจอจังหวะฟ้าประทาน ได้เข้าใจท่าไม้ตายระดับสุดยอด”

“ตอนนั้นผมดันไม่อยู่”

“รอบนี้ เสวี่ยเหลียนทะลวงระดับ แถมยังได้ดูดซับพลังโอสถระดับสุดยอดเข้าไปอีก”

“ผมก็ไม่อยู่!”

พอพูดมาถึงตรงนี้ หลินมั่วก็แทบจะเห็นน้ำตาคลอที่หางตาของเจ้าปีศาจเฒ่าเลยทีเดียว

“พูดมาตามตรงนะ คุณไม่ได้แกล้งหลบหน้าผมใช่ไหม”

ครั้งแรก เกิดจากโดนหลินมั่วพูดกระทบแล้วหนีกลับไปแบบหัวเสีย

ครั้งที่สอง เขาต้องปิดด่านฝึกฝนอยู่หลายวัน

และทั้งสองครั้งนั้น ก็เกิดจังหวะโชคดีขึ้นพอดิบพอดี ตอนที่เขาไม่ได้อยู่ข้างหลินมั่ว

มันเลยทำให้เจ้าปีศาจเฒ่าเริ่มรู้สึกเคลือบแคลงใจขึ้นมาในใจ

“คุณหลิน ผม ปีศาจเฒ่าคนนี้ ตัดสินใจแล้วว่าจะติดตามคุณไปตลอดทาง”

“ต่อให้ไม่มีผลงาน ก็ยังมีความทุ่มเทนะ”

“เรื่องดี ๆ แบบนี้ คุณห้ามลืมคนแก่คนนี้เด็ดขาดเลยนะ”

หลินมั่วนั่งฟังเจ้าปีศาจเฒ่าบ่นพึมพำอยู่นาน ถึงเพิ่งจะตั้งสติได้ว่าเขาบ่นอะไรอยู่

หากจะพูดแบบนี้ก็ถือว่าบังเอิญเกินไปจริง ๆ

เพราะโดยปกติแล้ว ปีศาจเฒ่าคนนี้ก็มักจะตามติดเขาอยู่ตลอด

แต่ดันมีแค่สองครั้งนี้ ที่เป็นโอกาสดี และเขาก็ดันพลาดไปทั้งสองรอบอย่างสมบูรณ์แบบ

หรือว่าเจ้าปีศาจเฒ่านี่ จะดวงไม่สมพงษ์กับเขาจริง ๆ

ครั้งหน้าเจอติงเต้าเหรินต้องให้เขาช่วยดูดวงให้เจ้าปีศาจเฒ่านี่สักหน่อยแล้ว

แต่ทันทีที่ลืมตา เขาก็สะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ

“พวกคุณกำลังจะทำอะไรกันน่ะ”

เมื่อเห็นเหล่าผู้นำของแต่ละกลุ่มยืนล้อมเขาอยู่ พร้อมสายตาที่ร้อนแรงจ้องมาไม่วางตา

หูเฉวียนถึงกับรีบกระชากผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวแน่นแบบไม่รู้ตัว

“เวรละ!”

สีหน้าของหม่าปังเต๋อเปลี่ยนเป็นมืดทันทีที่เห็นท่าทางนั้น

“ไอ้หนู นี่แกคิดอะไรอยู่กันแน่!”

“พวกเราไม่ได้ชอบแนวนั้นนะ!”

“แล้วร่างกายนายตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”

แม้หูเฉวียนจะไม่เข้าใจว่าทำไมกลุ่มผู้นำเหล่านี้ถึงมารวมตัวกันอยู่ในห้องเขา แต่พอเห็นสีหน้ากระวนกระวายของหม่าปังเต๋อ เขาก็รีบสำรวจร่างกายตัวเองทันที

หลังจากผ่านการทะลวงระดับในครั้งนี้ พละกำลังก็เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด แถมความสามารถในการฟื้นฟูก็ไม่ธรรมดาอีกต่อไป

อาการบาดเจ็บที่ปกติต้องใช้สองสามวันกว่าจะหายสนิท

ตอนนี้แค่สลบไปแป๊บเดียว ก็หายดีหมดแล้ว

“ไม่นะ… ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว!”

หม่าปังเต๋อยกคิ้วขึ้นทันที “สามารถลุกกระโดดได้ไหม”

“เอ่อ… ก็น่าจะไม่มีปัญหานะ!”