หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4268

“ทุกคนอย่าเพิ่งรีบร้อนเล่นสนุกกัน!”

เมื่อเห็นหลินมั่วพูดขึ้น บรรดากลุ่มอำนาจทั้งหมดก็เงียบลง เเละกลับไปนั่งประจำที่ของตัวเอง พร้อมทั้งหันไปมองหลินมั่วเป็นตาดียว

“ถ้าผมคาดการณ์ไม่ผิด ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ทางลอเร้นซ์คงจะก่อสงครามขึ้นอีกครั้ง”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา สีหน้าของทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็เคร่งขรึมขึ้นทันที

ข่าวดีคือ ตอนนี้หัวหน้า กลุ่มอำนาจทั้งหมดได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตปรมาจารย์ระดับกลางแล้ว

ในแง่ของกำลังรบระดับสูงสุด พวกเขาไม่ได้ด้อยกว่าลอเร้นซ์อีกต่อไป

ข่าวร้ายคือ สมาชิกทั้งหมดของเขตสามของพวกเรา ตอนนี้ยังมีคนจำนวนมากที่ยังอยู่ในช่วงพักฟื้น

หนำซ้ำตอนนี้ลอเร้นซ์ได้กำจัดความวุ่นวายภายในไปแล้ว หลังจากการจัดระบบของคูซิส ความสามัคคีก็แข็งแกร่งอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

สงครามที่เริ่มต้นใหม่ในครั้งนี้จะต้องดุเดือดกว่าครั้งก่อนอย่างเเน่นอน

หลินมั่วก็คิดเช่นเดียวกัน หลังจากมองไปรอบๆ เขาก็พูดขึ้น

“กุหลาบดำ คุณบอกข้อมูลที่รวบรวมมาจากเขตอื่นๆในช่วงนี้ให้ทุกคนฟังก่อน”

ทันทีที่สิ้นเสียงพูดลง ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่กุหลาบดำทันที

“มิน่าล่ะช่วงนี้ถึงไม่ค่อยเห็นหน้าเธอ”

“ที่เเท้ก็ไปรวบรวมข่าวกรองนี่เอง!”

“หรือว่าคุณหลิน วางแผนจะเปิดศึกหลายด้าน”

ท่ามกลางเสียงกระซิบกระซาบด้วยความสงสัยของคนสองสามคน กุหลาบดำก็ได้นำเอกสารปึกหนาออกมา

เวลานี้บรรยากาศในห้องเงียบสงบลงในทันที

กุหลาบดำกระแอมไอเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“จากการสืบสวนของสวนกุหลาบดำของพวกเรา ปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังเริ่มที่จะเเทรกแซงงอำนาจในท้องถิ่นเเล้ว”

“อย่างเขตเก้าได้กลายเป็นดินแดนของสำนักห้าอสรพิษโดยสมบูรณ์”

“และยังมีเขตสิบเอ็ด เขตเจ็ดเเละอื่นๆ ที่ภายนอกยังคงมีคนของพวกเขาบริหารจัดการอยู่”

“แต่ในความเป็นจริง เบื้องหลังกลับมีคนคอยควบคุมพวกเขาอยู่!”

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าคนที่คอยควบคุมอยู่เบื้องหลังเหล่านี้ ย่อมเป็นปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย

สำหรับเบื้องหลังของเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้หลินมั่วก็ได้อธิบายไว้เเล้ว

แม้ว่าจีตู๋ถ้าจะออกคำสั่งห้าม ปรมาจารย์ทุกคนห้ามลงมือกับชาวบ้านในท้องถิ่น

แต่ปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังเหล่านั้น กลับหาทางอื่น เลี่ยงไปวางแผนกับอำนาจในแต่ละเขตเพื่อใช้ประโยชน์เอง

หลังจากที่ในห้องเงียบไปครู่หนึ่ง

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็ได้เเต่หันมองหน้ากันไปมา

จะบอกว่าไม่กลัว นั้นมันก็เป็นการหลอกตัวเองชัดๆ

แค่เขตสองเขตเดียว พวกเขาต้องทุ่มกำลังทั้งหมดแล้ว หากเพิ่มอำนาจของอีกเขตเข้ามา พวกเขาจะต้องพังทลายทั้งหมดอย่างแน่นอน

จะสู้ยังไง!

“เชี่ยเอ้ย ไอ้พวกขี้ขลาด!”

หลังจากที่หม่าปังเต๋อกวาดสายตาไปรอบหนึ่ง เขาก็ตบโต๊ะเสียงดังและลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ถ้าพวกนายกลัวล่ะก็ ไสหัวออกไปจากเขตสามสะ”

“ส่งมอบอำนาจในมือของพวกนายมาให้ฉัน ฉันจะนำพวกมันสร้างฟ้าดินขึ้นมาเอง”

“ไม่มีเเม้เเต่ความกล้าที่จะสู้จนตัวตาย เเล้วยังจะคิดตามคุณหลินไปรวมเกาะนรกอีกหรือ”

“ฝันไปเถอะน่า”

เมื่อถูกเขาเยาะเย้ยเช่นนั้น

ในดวงตาของทุกคนก็ปรากฏความโกรธขึ้นมา

แม้ว่าพวกเขาจะหวาดหวั่นอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่หม่าปังเต๋อพูดเลยสักนิด…