หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4269

ภายใต้การกระตุ้นของหม่าปังเต๋อ บรรยากาศในที่เกิดเหตุก็พลันปั่นป่วนขึ้นมาทันที

“ไอ้เเซ่หม่า อย่ามาผายลมใส่หน้าข้า”

หวังจั่งซิ่งลุกขึ้นยืนเป็นคนแรกพร้อมกับตะโกนด้วยความโกรธ

“ใครหน้าไหนบอกนายว่าฉันขี้ขลาด”

“เมื่อก่อนตอนที่ข้าใช้ทหารพันนายเอาชนะกองทัพนับหมื่น นายยังใส่กางเกงเปิดตูดอยู่เลยมั๊ง!”

เมื่อเขานำร่องเช่นนั้น คนอื่นๆก็เริ่มด่าทอด้วยความโกรธเกรี้ยวเช่นกัน

“อวดดี!”

“ไอ้แซ่หม่า นายมันก็แค่ไอ้กระจอก เมื่อก่อนถ้าไม่ใช่พวกเรา สำนักดาบของนายจะเติบโตมาขนาดนี้เรอะ”

“ตอนที่ข้าสู้รบอยู่ในเกาะนรก แกยังเป็นเเค่เด็กอมมืออยู่เลยนะ!”

เมื่อเห็นว่าความขัดเเย้งของทั้งสองฝ่ายทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

อธิบดีชิวเตรียมจะเข้าไปไกล่เกลี่ย แต่กลับถูกหลินมั่วรั้งเอาไว้

“ปล่อยให้พวกเขาวุ่นวายกันไปก่อนเถอะ!”

เสียงเบามาก เบาจนมีเพียงอธิบดีชิวได้ยินคนเดียว

แม้เขาจะไม่เข้าใจเจตนาของหลินมั่ว แต่เขาก็ยังคงหยุดการกระทำและจับตาดูสถานการณ์อย่างใกล้ชิด

หม่าปังเต๋อยิ้มเยาะ

“หึหึ ตอนนี้เริ่มขุดเรื่องเก่าๆมาพูดกันแล้วสินะ”

เขาพูดพลางถ่มน้ำลายข้นๆลงบนพื้นต่อหน้าทุกคน

“ไม่ต้องมาแสดงท่าทางพวกนี้ต่อหน้าข้า ข้าไม่เล่นด้วยกับเรื่องพวกนี้”

“ฉันถามพวกนาย กล้าทำไหม”

“ถ้าอยากจะเป็นไอ้ขี้ขลาด ฉันหม่าปังเต๋อจะสนองให้ เก็บพวกพ้องไว้แล้วไสหัวออกไปจากเขตสามสะ”

การยั่วยุที่โจ่งแจ้งขนาดนี้ พวกหัวหน้ากลุ่มอำนาจคนอื่นๆจะทนได้อย่างไร

“ข้าเคยยอมใครที่ไหน”

“ตำแหน่งแนวหน้าแซ่หม่า ถ้าแกกล้าเเย่งกับฉัน แกก็คือหลานฉัน”

“ดูถูกใครกัน ไอ้แก่คนนี้ตอนที่สู้รบ แกยังเป็นเด็กน้อยอยู่เลย!”

อารมณ์ที่เเต่เดิมหวาดหวั่นเกรงกลัวและกังวลใจ พอเจอหม่าปังเต๋อโวยวายขึ้นมา

ก็แปรเปลี่ยนเป็นฉากแสดงความเกลียดชังครั้งใหญ่ในทันที

แต่ละคนเหมือนโดนฉีดเลือดไก่ ต่างก็ร้องตะโกนเสียงดัง

ตอนนี้ต่อให้คนจากอีกสิบสองเขตบุกมาพร้อมกัน พวกเขาก็กล้าที่จะชักดาบเข้าสู้โดยไม่ถอย

นี่เเหล่ะคือบทบาทของไอ้หม่าปังเต๋อคนนี้

ด้วยความคิดเช่นนี้ การหวังให้พวกเขาร่วมมืออย่างจริงใจนั้นเป็นเรื่องเพ้อฝัน

แค่ไม่แทงข้างหลังกันเองก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว

หลังจากที่หลินมั่วอธิบายความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนเหล่านี้ให้ทุกคนเข้าใจ หัวหน้ากลุ่มต่างๆก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

เรื่องอื่นช่างมันก่อน ในเรื่องของการต่อสู้ พวกเขาเขตสามไม่เคยกลัวใคร

ดังนั้น สถานการณ์ภายใต้การกระตุ้นของหม่าปังเต๋อ ประกอบกับการปลอบโยนของหลินมั่ว

ความรู้สึกหวาดกลัวการต่อสู้ในตอนแรกก็หายไปจนหมดสิ้น

ต่อจากนั้น หลินมั่วก็เริ่มจัดแจงหน้าที่ของแต่ละคน

“ท่านหวัง ตำแหน่งผู้บัญชาการสูงสุดยังคงมอบหมายให้คุณรับผิดชอบ!”

สำหรับความสามารถในการรบของหวังจั่งซิ่ง หลินมั่วเคยเห็นมาบ้างแล้ว

การมอบหมายการรบครั้งนี้ให้เขา หลินมั่ววางใจได้อย่างสมบูรณ์

คนอื่นๆแม้จะอิจฉา แต่ก็รู้ดีว่าตัวเองมีน้ำหนักเท่าไร

ก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรมากนัก

หวังจั่งซิ่งได้รับมอบหมายก็ลุกขึ้นตอบอย่างเปิดเผย

“คุณหลินวางใจได้เลย ครั้งนี้ ผมจะพาทุกคนคว้าชัยชนะในการรบครั้งนี้อย่างงดงามแน่นอนครับ…”