หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4287

“คุณหนูอู๋เหิ่น ตอนนี้พวกเราพักผ่อนที่นี่สักครู่เถอะ”

เมื่อเข้าไปถึงส่วนลึกของเทือกเขา หม่าปังเต๋อก็เรียกให้อู๋เหิ่นหยุดลงทันที

เมื่อมาถึงเขตนี้ โดยพื้นฐานแล้วทั้งสองฝ่ายก็เข้าสู่พื้นที่สู้รบร่วมกัน

อาจจะปะทะกันได้ทุกเมื่อ

หลังจากหม่าปังเต๋อพูดจบ ก็ชี้ไปยังถ้ำที่ไม่ไกลออกไปทันที

“เราไปหลบฝนที่นั่นก่อน!”

“สถานการณ์ข้างหน้า ผมให้คนไปสำรวจให้เเน่ชัดก่อน แล้วพวกเราค่อยลงมือ”

เขาพูดพลางเหลือบมองหลินอู๋เหิ่นที่อยู่ข้างๆอย่างระมัดระวัง

เกรงว่าเด็กสาวคนนี้จะยังไม่พอใจเหมือนเมื่อก่อน

ไม่นานมานี้ ภาพลักษณ์ที่เย็นชาของอู๋เหิ่นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของหม่าปังเต๋อ

“ลุงหม่า คุณจัดการได้เลย”

อู๋เหิ่นเเสยะยิ้ม

“ฉันแค่มาเรียนรู้จากลุง!”

ท่าทางที่อ่อนหวานน่ารักนั้น ทำให้หม่าปังเต๋อรู้สึกไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง

เมื่อกี้เป็นภาพลวงตาเหรอ

ความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมาในหัวของหม่าปังเต๋อ เขาก็รีบสลัดมันทิ้งทันที

ความกลัวที่ฝังลึกถึงกระดูกนั้นเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เขาก็รีบละทิ้งความคิดที่จะเสี่ยงโชค

แล้วพาอู๋เหิ่นเข้าไปในถ้ำอย่างระมัดระวัง

นักดาบสองสามคนที่ตามหลังหม่าปังเต๋อมาก็รีบก่อกองไฟ

เเสงไฟที่ลุกโชนสูงขึ้นเรื่อยๆ ถ้ำที่เดิมทีเย็นยะเยือกก็ค่อยๆอบอุ่นขึ้น

ส่วนอู๋เหิ่น ตอนนี้เดินไปข้างกองไฟเงียบๆเริ่มผิงเสื้อผ้า

แม้ว่าสภาพอากาศแบบนี้จะยังไม่ถึงกับทำให้เธอเป็นหวัดได้

แต่เสื้อผ้าที่เปียกชื้นช่างน่ารำคาญเป็นพิเศษ

ในทางกลับกัน หม่าปังเต๋อพยายามเว้นระยะห่างระหว่างเขากับอู๋เหิ่นโดยตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้าง

แม้ว่าอู๋เหิ่นจะไม่มีเจตนาร้ายต่อเขา

แต่เมื่อใดก็ตามที่เขานึกถึงความรู้สึกหวาดกลัวที่ฝังลึกในกระดูกเมื่อก่อน

หม่าปังเต๋อก็รู้สึกเหมือนมีคมดาบอยู่ข้างหลัง

“สถานการณ์ข้างหน้าเป็นยังไงบ้าง”

“เจอพวกมันบ้างไหม ร่องรอยของปรมาจารย์ระดับกลาง”

“ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราจะเคลื่อนไหวพรุ่งนี้เช้า!”

หลังจากพูดจบ หม่าปังเต๋อก็มองไปยังเมฆดำทะมึนทั่วท้องฟ้า พ่นลมหายใจอย่างขุ่นเคือง

“อากาศเวรตะไลเอ้ย!”

พูดพลางสะบัดน้ำออกจากตัว สั่งให้คนก่อไฟอีกครั้ง

ตั้งใจว่าจะพักค้างคืนที่นี่

“คุณหนูอู๋เหิ่น นี่คืออาหารกระป๋องที่พวกเขาเพิ่งอุ่นเสร็จ!”

หม่าปังเต๋อนำอาหารมาให้อู๋เหิ่นที่อยู่คนเดียว

“อาหารอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไร พวกเราคงต้องทนๆกันหน่อย”

หลังจากอู๋เหิ่นพยักหน้า แล้วยื่นมือออกไปรับ

“ขอบคุณ!”

ตั้งเเต่เข้ามาภายในถ้ำ สภาพของเธอก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

หรืออาจจะไม่อยากให้คนอื่นสังเกตุเห็น อู๋เหิ่นจึงพยายามซ่อนมันไว้

แต่หม่าปังเต๋อผู้ช่างสังเกตุก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่แวบผ่านดวงตาของเธอ

ราวกับสัตว์ร้าย เพียงแค่ได้เห็นเเวบเดียวก็ทำให้ผู้คนหวาดกลัว

หลังจากส่งอาหารเสร็จ หม่าปังเต๋อก็เริ่มจัดเวรยามเฝ้ากลางคืน…