หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4287

“คุณหนูอู๋เหิ่น ตอนนี้พวกเราพักผ่อนที่นี่สักครู่เถอะ”

เมื่อเข้าไปถึงส่วนลึกของเทือกเขา หม่าปังเต๋อก็เรียกให้อู๋เหิ่นหยุดลงทันที

เมื่อมาถึงเขตนี้ โดยพื้นฐานแล้วทั้งสองฝ่ายก็เข้าสู่พื้นที่สู้รบร่วมกัน

อาจจะปะทะกันได้ทุกเมื่อ

หลังจากหม่าปังเต๋อพูดจบ ก็ชี้ไปยังถ้ำที่ไม่ไกลออกไปทันที

“เราไปหลบฝนที่นั่นก่อน!”

“สถานการณ์ข้างหน้า ผมให้คนไปสำรวจให้เเน่ชัดก่อน แล้วพวกเราค่อยลงมือ”

เขาพูดพลางเหลือบมองหลินอู๋เหิ่นที่อยู่ข้างๆอย่างระมัดระวัง

เกรงว่าเด็กสาวคนนี้จะยังไม่พอใจเหมือนเมื่อก่อน

ไม่นานมานี้ ภาพลักษณ์ที่เย็นชาของอู๋เหิ่นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของหม่าปังเต๋อ

“ลุงหม่า คุณจัดการได้เลย”

อู๋เหิ่นเเสยะยิ้ม

“ฉันแค่มาเรียนรู้จากลุง!”

ท่าทางที่อ่อนหวานน่ารักนั้น ทำให้หม่าปังเต๋อรู้สึกไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง

เมื่อกี้เป็นภาพลวงตาเหรอ

ความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมาในหัวของหม่าปังเต๋อ เขาก็รีบสลัดมันทิ้งทันที

ความกลัวที่ฝังลึกถึงกระดูกนั้นเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เขาก็รีบละทิ้งความคิดที่จะเสี่ยงโชค

แล้วพาอู๋เหิ่นเข้าไปในถ้ำอย่างระมัดระวัง

นักดาบสองสามคนที่ตามหลังหม่าปังเต๋อมาก็รีบก่อกองไฟ

เเสงไฟที่ลุกโชนสูงขึ้นเรื่อยๆ ถ้ำที่เดิมทีเย็นยะเยือกก็ค่อยๆอบอุ่นขึ้น

ส่วนอู๋เหิ่น ตอนนี้เดินไปข้างกองไฟเงียบๆเริ่มผิงเสื้อผ้า

แม้ว่าสภาพอากาศแบบนี้จะยังไม่ถึงกับทำให้เธอเป็นหวัดได้

แต่เสื้อผ้าที่เปียกชื้นช่างน่ารำคาญเป็นพิเศษ

ในทางกลับกัน หม่าปังเต๋อพยายามเว้นระยะห่างระหว่างเขากับอู๋เหิ่นโดยตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้าง

แม้ว่าอู๋เหิ่นจะไม่มีเจตนาร้ายต่อเขา

แต่เมื่อใดก็ตามที่เขานึกถึงความรู้สึกหวาดกลัวที่ฝังลึกในกระดูกเมื่อก่อน

หม่าปังเต๋อก็รู้สึกเหมือนมีคมดาบอยู่ข้างหลัง

“สถานการณ์ข้างหน้าเป็นยังไงบ้าง”

“เจอพวกมันบ้างไหม ร่องรอยของปรมาจารย์ระดับกลาง”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน