หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4288

เนื่องจากฝนที่เทกระหน่ำลงมา

ป่าเขากลางคืนจึงมีเสียงดังเป็นพิเศษ

ใบไม้เเละใบไผ่ถูกตีจนเกิดเสียงดังซู่ซ่า

ภายในถ้ำ ทุกคนผิงไออุ่นจากแสงไฟ เริ่มเตรียมตัวพักผ่อน

หม่าปังเต๋อเอนกายอยู่ด้านข้าง ฟังเสียงความเคลื่อนไหวในคืนฝนพรำ ค่อยๆหลับตาลง

พอฟ้าสางก็จะเริ่มลงมือ

เขาเองก็ต้องเก็บเเรงไว้

ไม่นาน เสียงกรนของนักดาบคนอื่นๆรอบข้างก็ค่อยๆดังขึ้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น หม่าปังเต๋อขมวดคิ้ว กำลังจะส่งเสียงปลุกคนเหล่านั้น อู๋เหิ่นที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้นมา

“ลุงหม่าไม่เป็นไร!”

“เสียงพวกนี้ไม่รบกวนการพักผ่อนของฉันหรอก”

หลังจากอู๋เหิ่นพูดจบก็หลับตาลงอีกครั้งโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ

เช่นนั้น หม่าปังเต๋อจึงกลับไปนั่งที่เดิมอีกครั้ง

คืนยิ่งดึก

เสียงฝนที่ดังกลับไม่มีทีท่าว่าจะเบาลงเลยสักนิด

ถึงเวลานี้ นอกจากนักดาบที่เฝ้ายามแล้ว คนอื่นๆก็เข้าสู่ห้วงนิทราเเล้ว

และก็ในเวลานี้เอง

เงาร่างหลายกลุ่มกำลังค่อยๆคลานเข้ามาใกล้ที่นี่

“หัวหน้า ที่นี่เเหล่ะ!”

“ตามข่าวที่หน่วยสอดแนมรายงานมา พวกหลากชาติพันธุ์กลุ่มนี้มีคนเยอะมากเป็นพิเศษ”

“ถ้าเดาไม่ผิดล่ะก็ น่าจะเป็นหัวหน้ากองกำลังนำทีมมา!”

หลังจากพูดจบ หัวหน้าทีมที่นำหน้าก็พยักหน้าเล็กน้อย

“เตรียมพร้อมลงมือ!”

เมื่อได้ยินคำสั่งนี้ สีหน้าของผู้รายงานก็ดูผิดปกติไปบ้าง

“หัวหน้าครับ ถ้าในพวกเขามีปรมาจารย์ระดับกลางอยู่ อาจจะไม่เป็นผลดีกับพวกเรา!”

แม้ว่าพวกเขาจะติดต่อเพื่อนร่วมทีมอีกสิบห้ากลุ่มที่อยู่ใกล้เคียงผ่านรหัสลับแล้ว

แต่ถ้าเจอปรมาจารย์ระดับกลางของอีกฝ่าย ก็มีโอกาสถูกกวาดล้างทั้งหมดสูงมาก

อย่างไรก็ตาม หัวหน้าที่นำหน้ากลับไม่สนใจ

“ปรมาจารย์ระดับกลางแล้วยังไง”

“เเค่ยิงโดนหัวพวกมันก็ตายเหมือนกัน”

อีกอย่างพวกเรายังมีพลซุ่มยิงอยู่!”

หลังจากพูดจบ เขาสังเกตุว่าลูกน้องของตนยังคงลังเลอยู่ จึงพูดอย่างไม่พอใจ

“แกกลัวอะไร”

แต่แสงไฟที่สว่างเช่นนี้ กลับเป็นสิ่งนำทางที่ดีที่สุดให้กับศัตรู

อาจถูกโจมตีได้ทุกเมื่อ

นักดาบยามค่ำคืนจึงต้องตั้งใจอย่างมาก

แน่นอนว่าความระมัดระวังนี้เองที่ช่วยชีวิตพวกเขาไว้ได้!

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนถี่กระหน่ำทำลายความสงบในคืนฝนตก

กระสุนผ่าสายฝนหลายเม็ด พุ่งเข้าใส่ถ้ำอย่างรุนแรง

ชั่วพริบตา ประกายไฟก็สว่างวาบขึ้น

เหล่านักดาบตอบสนองรวดเร็วมาก!

ทันทีที่ได้ยินเสียงปืน พวกเขาก็ยกดาบใหญ่ในมือขึ้นมาป้องกันไว้ตรงหน้า

ผนวกกับหินที่ยื่นออกมาข้างตัว พวกมันจึงช่วยสกัดกระสุนลับเหล่านั้นไว้ได้

แม้จะมีรอยถลอกบ้าง ทว่าไม่มีใครถูกยิงเลยแม้แต่น้อย

เสียงดังสนั่นเช่นนี้ ไม่ต้องรอให้นักดาบที่เฝ้ายามเตือนสติ

หม่าปังเต๋อและคนอื่นๆในถ้ำก็กระโดดลุกขึ้นในทันที

ไอ้ลูกหมา ในที่สุดก็มา!

ในขณะนั้น จิตใจของหม่าปังเต๋อก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที