หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4289

หม่าปังเต๋อก็ไม่ได้โง่

เขารู้แก่ใจดี

การที่พวกตนก่อไฟอย่างเปิดเผยเช่นนี้ ย่อมดึงดูดศัตรูมาอย่างแน่นอน

แต่เขากลับจงใจทำเช่นนั้น

การที่ให้พวกเขาตามหาไปทั่วภูเขา มิสู้ล่อให้พวกมันมาเองจะสะดวกกว่า

แน่นอนว่าที่เขาสามารถทำเช่นนี้ได้ ก็เป็นเพราะมีพละกำลังที่แข็งแกร่งหนุนหลังอยู่

“หาที่กำบังดีๆ ระวังซ่อนตัวด้วย!”

หลังจากหม่าปังเต๋อเตือนสติแล้ว ก็รีบเหลือบมองไปยังอู๋เหิ่น

ตำแหน่งที่เธออยู่นั้นเป็นตำแหน่งที่หม่าปังเต๋อตั้งใจจัดวางไว้

จากภายนอกถ้ำ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถทำร้ายองค์หญิงน้อยผู้นี้ได้ด้วยอาวุธปืน

ในขณะนั้น เปลวไฟหลายสายได้เทกระสุนเข้าใส่ภายในถ้ำอย่างบ้าคลั่งแล้ว

เมื่อหม่าปังเต๋อเห็นว่าอู๋เหิ่นปลอดภัยดีแล้ว เขาก็รีบชิดกำแพงมายังปากถ้ำ

“พวกนายเป็นยังไงบ้าง”

สิ้นเสียง ก็มีคนตอบกลับมาทันที

“ผู้นำลัทธิ ไม่เป็นไรครับ แค่ถลอกนิดหน่อย”

“ไอ้พวกกระจอกพวกนี้คิดจะลอบโจมตีพวกเรา ฝันไปเถอะ!”

เมื่อหม่าปังเต๋อเห็นว่าไม่มีใครถูกยิง ก็รู้สึกโล่งใจทันที

จากนั้นเขาก็ยกเท้าเตะอย่างเเรง ฝุ่นดินกระจายฟุ้งปิดกองไฟที่ปากถ้ำในพริบตา

ในขณะที่เเสงไฟทั้งหมดในถ้ำดับลง

ข้างนอก ความถี่ของการยิงก็ค่อยๆลดลง

ท้ายที่สุดเเล้วกระสุนก็มีจำนวนจำกัด

เมื่อแสงไฟดับลง พวกเขาก็สูญเสียเป้าหมายในการยิง

“หัวหน้า ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรต่อ”

ลูกน้องเห็นดังนั้นก็รีบถาม

ผู้นำหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา

“ดูเหมือนอีกฝ่ายก็พอมีสมองอยู่บ้าง!”

“แต่ไม่ต้องรีบร้อน พวกเราเเค่เฝ้าปากถ้ำไว้ พวกมันไม่มีทางออกมาได้หรอก!”

“นายส่งคนไปเชิญพวกมันกินไข่ไก่!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ลูกน้องก็เข้าใจทันที

ในขณะที่เขากำลังจะสั่งให้คนขว้างระเบิดมือเข้าไปในถ้ำ หางตาก็พลันสังเกตุเห็นว่าข้างตัวของเขาเหมือนจะมีอะไรเพิ่มขึ้นมา

“ศัต…”

ยังไม่ทันพูดอะไรออกมา แสงเย็นเยียบก็วูบผ่านหน้าเขาไป

ส่วนหัวหน้านั่น ในเวลานี้ได้ไปอยู่ที่อื่นแล้ว

จนกระทั่งตายพวกเขาก็ยังไม่คิดว่า พวกเขาได้เจอกับกลุ่มที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาทุกหน่วยของเขตสาม

อย่าว่าแต่คนร้อยกว่าคนของเขาเลย

ต่อให้มีพวกพ้องอีกสิบเท่า ก็ยังหนีความตายไม่พ้น

หลังจากหม่าปังเต๋อเเละคนอื่นๆกลับเข้าไปในถ้ำ ก็รีบให้คนก่อไฟให้อู๋เหิ่นอีกครั้ง

ไม่นานนัก ถ้ำอันมืดมิดก็สว่างขึ้นอีกครั้ง

ส่วนอู๋เหิ่นในเวลานี้ยังคงหลับใหลอย่างสบาย

ราวกับว่าเสียงดังเมื่อครู่ไม่มีผลกระทบต่อเธอเลยแม้เเต่น้อย

“ยัยหนูนี่หลับสบายจริงๆ!”

หนึ่งในนักดาบพูดติดตลก

เเต่พอพูดจบก็ถูกหม่าปังเต๋อจ้องเขม็งอย่างดุดันใส่ทันที

มีเพียงหม่าปังเต๋อเท่านั้นที่รู้ว่า เด็กสาวตรงหน้าเพียงเเค่รู้ว่าตัวเองไม่มีอันตราย

ไม่อย่างงั้นคงลุกขึ้นฆ่าคนไปนานแล้ว

สายตาที่น่าสะพรึงกลัวของอู๋เหิ่นนั้นเขาเคยเห็นมาแล้ว

เย็นชาจนขนลุก!

ทำให้จดจำมาจนถึงทุกวันนี้!