หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4290

“ท่านผู้นำลัทธิ นี่คือสิ่งของที่พวกเราเก็บรวบรวมมา คุณลองดูว่ามีอะไรที่จำเป็นบ้างไหม”

หม่าปังเต๋อกวาดสายตามองดูอาวุธปืนที่กองอยู่บนพื้น ซึ่งมีปืนซุ่มยิงลำกล้องยาวอยู่สองสามกระบอกอีกด้วย

“อะไวะเนี่ยของห่วยๆ”

เขาพูดอย่างรังเกียจ

“ไอ้พวกครื่องมือเหล็กพวกนี้ทิ้งไว้ที่นี่เเหล่ะ!”

“ทำเครื่องหมายไว้ เเล้วค่อยให้พวกผู้หญิงจากสวนดอกไม้ดำมาจัดการ!”

“ส่วนอาหารเเละสิ่งของจำเป็นอื่นๆก็เอาไปแค่บางส่วนก็พอ!”

พูดจบเขาก็เดินกลับไปยังที่พักเดิม เเล้วหลับตาลงอีกครั้ง

…

เช้าวันรุ่งขึ้น

หม่าปังเต๋อรับอาหารที่ลูกน้องนำมาให้ด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

เดิมทีตั้งใจจะใช้กองไฟล่อหน่วยปฏิบัติการของศัตรูมาบ้าง

เเต่ทว่า รอจนกระทั่งฟ้าสาง ก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวของใครให้เห็นอีก

รอจนกระทั่งทุกคนจะได้รับเชิญ

หลังจากทุกคนเตรียมสิ่งของเสร็จเรียบร้อย ก็เตรียมที่จะเดินทางลึกเข้าไปในภูเขาอีกครั้ง

หม่าปังเต๋อมองสายฝนที่ยังคงเทกระหน่ำลงมาที่ข้างนอก เเล้วขมวดคิ้วแน่น

เสื้อผ้าที่อุตส่าห์ทำให้เเห้ง เดี๋ยวก็ต้องเปียกโชกอีกแล้ว

แม้ว่าสำหรับเขาแล้วคงไม่มีผลกระทบอะไร แต่ความรู้สึกเหนอะหนะนั้นช่างน่ารำคาญเสียจริง

เขาเหลือบมองไปยังลูกน้องที่เปลือยท่อนบน เเล้วแอบส่ายหน้า

เราจะเสียหน้าไม่ได้!

“คุณหนูอู๋เหิ่น พวกเราจะเดินทางกันต่อแล้ว!”

“อื่อ!” หลังจากอู๋เหิ่นพยักหน้า ก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน

หลังจากหม่าปังเต๋อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เเล้วเสนอด้วยความหวังดี

“คุณหนูอู๋เหิ่น ฝนนี้ไม่รู้จะหยุดเมื่อไร”

“หรือไม่ พวกเราไปสำรวจทางข้างหน้าก่อน ถ้าเจอกำลังหลักของอีกฝ่ายแล้วค่อยส่งสัญญาณ?”

“คุณก็พักผ่อนอยู่ที่นี่ก่อน!”

ที่เขาจัดเเจงเช่นนี้ก็เพราะคำนึงถึงอู๋เหิ่น

เพราะเเม้เเต่ผู้ชายอกสามศอกอย่างเขายังรู้สึกรำคาญกับความรู้สึกเหนอะหนะนั้น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเด็กสาวคนนี้เลย

แต่ข้อเสนอนี้กลับถูกอู๋เหิ่นปฏิเสธทันที

“ไม่จำเป็น ฉันจะไปด้วยกันกับพวกคุณ!”

ทันทีที่สิ้นเสียง รอบกายของเขาก็ปรากฏหมอกดำหนาทึบลอยขึ้นมาโดยฉับพลัน

ขบวนก็ออกเดินทางอีกครั้ง

หลังจากออกจากถ้ำ นักดาบสี่คนก็กระโดดสองสามครั้งไล่ตามอู๋เหิ่นไปในพริบตา เเล้วกระจายตัวออกไปโดยรอบ

คนเหล่านั้นคือหน่วยลาดตระเวนที่ออกศึกตัวเปล่า

ตอนนี้มาถึงใจกลางพื้นที่เเล้ว

มีโอกาสที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูได้ทุกเมื่อ และอาจจะเข้าไปในที่ซุ่มโจมตีของศัตรูด้วย

ดังนั้นเรื่องการลาดตระเวนนี้จึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง

เพราะในตอนกลางคืนพวกเขายังสามารถอาศัยเเสงจันทร์ แอบเข้าไปใกล้พวกพลปืนของอีกฝ่ายได้

แต่ในเวลานี้ฟ้าสว่างเเล้ว เป็นที่โล่ง พวกเขาเป็นเป้าเคลื่อนที่อย่างสมบูรณ์

ระหว่างทาง

นักดาบที่อยู่รอบๆหม่าปังเต๋อไม่ได้ดูสบายๆเหมือนเมื่อวานอีกแล้ว

ทุกคนต่างก็เเสดงสีหน้าระมัดระวัง สังเกตุสถานการณ์รอบข้าง

แม้แต่หม่าปังเต๋อก็ตั้งใจอย่างมาก ระวังการโจมตีที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ

มีเพียงอู๋เหิ่นเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้น

คนที่สวมชุดเกราะ ดูเหมือนมาเดินเล่นชมภูเขา

ท่าทางสงบ สบายๆเดินเล่นอยู่ในนั้น!

ส่วนสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก ก็ถูกเกราะที่เเเปลงจากหมอกดำของเธอกั้นไว้ทั้งหมด…