หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4291

หน้าผา

หลินมั่วนั่งสมาธิจับตาดูอยู่ที่นี่ตลอดทั้งคืน

และเป้าหมายหลักของเขาก็ไม่ใช่เพื่อสังเกตุการณ์สนามรบ

แต่เป็นการตรวจสอบสภาพเเวดล้อมโดยรอบมากกว่า

เพียงเเค่ชั่วข้ามคืน เขาก็พบร่องรอยพลังลึกลับหลายสายแอบซุมมองมาทางนี้

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่านั่นต้องเป็นพวกปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่ในเกาะนรกอย่างเเน่นอน

แน่นอนว่าตราบใดที่พวกเขาไม่เข้ามาวุ่นวาย หลินมั่วก็คร้านที่จะสนใจพวกเขา

หลังจากยืดเส้นยืดสายเเล้ว เขาก็อยากจะออกจากยอดเขานี้จริงๆ

แต่ยังไม่ทันได้เคลื่อนไหว ก็มีคนมาขวางทางเสียก่อน

“น้องหลินมั่ว ไม่ไว้ใจลูกน้องตัวเองหรือไง”

คนที่มาคือกลุ่มของจีตู๋ถ้า

หลินมั่วขมวดคิ้ว แล้วเบี่ยงตัวไปด้านข้างเล็กน้อย

“แล้วไงอ่ะ!”

“หรือว่าคุณไม่สนใจ”

จีตู๋ถ้าที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้คือผู้จัดการเบื้องหลังของเขตสอง

ตระกูลลอเร้นซ์ทั้งหมดดูเหมือนว่าคูซิสเป็นคนสั่งการ

แต่การกระทำทั้งหมดตามเวลาจริงนั้น ขึ้นอยู่กับการฟังจีตู๋ถ้า

สิ่งเดียวที่หลินมั่วคาดไม่ถึงคือ จีตู๋ถ้าไม่ได้ใส่ใจความเป็นความตายของตระกูลลอเร้นซ์เลย

“เเค่เเมลงตัวเล็กๆ จะไปสนใจทำไม!”

จีตู๋ถ้ากล่าวด้วยสีหน้าสงบ

“เป็นเพียงการจัดเเจงตามใจในช่วงเวลาว่าง ความเป็นความตายของพวกเขาเกี่ยวอะไรกับผมด้วย!”

หลินมั่วส่ายหน้า ไม่ได้ติดใจอะไรกับหัวข้อนี้

“รองประมุข มีธุระอะไรหรือเปล่า”

หลินมั่วเปลี่ยนเรื่องถามขึ้น

จากคำพูดและการกระทำที่เเปลกประหลาดของเขา สามารถมองออกได้ว่าคนผู้นี้ไม่มีความเคารพยำเกรงต่อชีวิตแม้แต่น้อย

ชีวิตของผู้อื่นในสายตาของเขาไม่ต่างอะไรจากต้นหญ้า

คุยกันไม่ถูกคอครึ่งคำก็มากเกินไป!

โดยพื้นฐานเเล้ว ความคิดของทั้งสองฝ่ายแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

จีตู๋ถ้าก็มองออกถึงความไม่พอใจในน้ำเสียงของหลินมั่วเช่นกัน เพียงเเต่เขาไม่ใส่ใจมากนัก

กลับพูดด้วยความสนใจ

“ได้ยินว่าร่างกายของคุณฟื้นตัวแล้ว แถมพละกำลังเพิ่มขึ้นมาก ผมเกิดความสงสัย”

“จึงคิดว่าน่าจะได้ประลองฝีมือกับน้องหลินมั่วสักหน่อย”

เมื่อหลินมั่วได้ยินดังนั้น คิ้วก็ขมวดลึกยิ่งขึ้น

หลินมั่วก็รู้เเล้วว่านี่คือการประกาศสงคราม

ดังนั้น ทั้งสองฝ่ายจึงไม่จำเป็นต้องเเสดงท่าทีดีๆต่อกันอีกต่อไป

“คุณ…”

สีหน้าของชายผมขาวมืดครึ้มลง กำลังจะก้าวไปต่อว่า

แต่ถูกจีตู๋ถ้าห้ามไว้เสียก่อน

“ถอยไป!”

พูดจบ เขาก็หันหน้ากลับมา มองหลินมั่วด้วยรอยยิ้ม

“น้องชาย ดูท่าพวกเราต้องเจอกันในสนามรบเสียแล้ว”

“แต่ก่อนหน้านั้น คุณไม่คิดจะประลองฝีมือกับผมจริงๆหรือ”

หลินมั่วไม่ได้ตอบ

เดินผ่านไปโดยไม่เหลียวแล

เพียงแต่เมื่อเขาเข้าใกล้เป้าซือที่ถูกอยู่ข้างหลัง เขาก็รีบหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากอก

“ยาเม็ดนี้จะช่วยเติมเต็มหัวใจโลหิต

“ครั้งก่อน ขอบคุณที่ยื่นมือเข้ามาช่วย”

ในกลุ่มของจีตู๋ถ้าทั้งหมด มีเพียงเป้าซือเท่านั้นที่ทำให้หลินมั่วรู้สึกดีด้วยเล็กน้อย

เป็นเป้าซือนี้เองที่สละหัวใจโลหิต ทำให้อู๋เหิ่นที่ใกล้ตายได้รับการช่วยเหลือ