หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4304

ในขณะที่เฟิงจิ่วประณามการกระทำอันโหดร้ายของบรมครูทั้งสามอย่างรุนแรง

รูขุมขนทั่วร่างกายของเธอก็ลุกซู่ทันที

เหมือนกับหนูเห็นแมว เหงื่อออกไปทั้งตัว

"คุณหนูเฟิงจิ่ว พูดต่อสิ!"

ขณะนั้นโต๊ะกลมที่อยู่ข้างหน้า ก็มีชายวัยกลางคนสามคนปรากฏตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว

หนึ่งในนั้นแลบลิ้นยาวสีแดงฉาน และจ้องมองเฟิงจิ่วด้วยรอยยิ้ม

เพียงแต่รอยยิ้มนั้น น่าขนลุกมาก

เมื่อเห็นทั้งสามคนนี้ หวงเหล่าซานก็คุกเข่าลงทันที ทั้งร่างแทบจะนอนอยู่บนพื้น

"หวงเหล่าซานขอคาราวะท่านทั้งสาม จินฉาน อิ๋นฉาน ถ่งฉาน!"

ท่าทางนั้น ต่ำต้อยแค่ไหนก็ต่ำต้อยแค่ไหน

เพียงแต่ท่าทางของเขาในตอนนี้ พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ก่อนหน้านี้

หลวงเหล่าซานคนนี้ได้ติดต่อกับบรมครูทั้งสามคนนี้เป็นการส่วนตัว

การเจรจาในครั้งนี้เป็นกับดักโดยสิ้นเชิง

หลังจากเฟิงจิ่วคิดเรื่องนี้ได้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธ

เพียงแต่มีบรมครูทั้งสามคนอยู่ข้างๆ เธอจึงก็ไม่กล้าโมโห

ส่วนท่านพาน นาทีนี้แม้ในใจจะมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง แต่สีหน้ากลับไร้อารมณ์

ตอนนี้ได้ตัดสินใจที่จะสวามิภักดิ์แล้ว อย่างอื่นก็ปล่อยไป

"คุณเก่งมาก!" ถ่งฉานชื่นชมด้วยสีหน้าสบายๆ

แต่หวงเหล่าซานที่นอนอยู่บนพื้นตัวสั่นไม่หยุด ความสุขบนใบหน้าไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป

"เป็นเกียรติที่ได้ทำงานเพื่อท่านทั้งสาม ย่อมต้องทำให้ดีที่สุด"

คําพูดนั้นต่ำต้อยและประจบสอพลออย่างสุดขีด

แต่บรมครูทั้งสามพอใจมาก

"ดีมาก แค่ยาฝึกตนในตำราของเรา พอกินเข้าไปก็จะชดเชยแทนการฝึกฝนได้หนึ่งปี

เมื่อได้ยินคําพูดนี้ หวงเหล่าซานก็ตื่นเต้นมากขึ้นทันที

หลังจากได้ยา เขาก็ไม่ลังเลใดๆ และกินลงไปทันที

ขณะที่กลืนลงคอ ปราณเทพยดาทั่วร่างเขาก็เพิ่มขึ้นมากะทันหัน

ยาดีเช่นนี้ ทำให้พานเหล่าที่อยู่ข้างๆ อิจฉาโดยไม่รู้ตัว

ถ้ามียาเพียงพอ เมื่อเทียบกับการทะลุผ่านระดับบรมครูก็คงไม่ใช่เรื่องยาก

พอคําพูดนี้ออกมา หวงเหล่าซานก็แสดงความวิตกกังวลทันที

"ท่านทั้งสาม ก่อนหน้านี้พวกเราไม่ได้ตกลงกันว่า..."

"เสียงดัง!"

เขาพูดไม่ทันจบ เสียงเย็นชาข้างหูของอิ๋นฉานก็ดังขึ้น

วินาทีต่อมา หวงเหล่าซานรู้สึกเหมือนถูกรถบรรทุกขนาดใหญ่ชนเข้าอย่างจัง

กระแทกอย่างแรง

จนเลือดไหลออกจากปากไม่หยุด

ทว่าในขณะนี้หวงเหล่าซาน ก็ไม่มีเวลาจัดการกับอาการบาดเจ็บของตนได้

หลังจากดิ้นรนลุกขึ้น ก็ก้มหัวลงเพื่อขอความเมตตาจากทั้งสามคน

"ข้าน้อยถูกครอบงำ ขอร้องท่านทั้งสามไว้ชีวิตข้าด้วย"

อิ๋นฉานมองเขาอย่างเย็นชา

"เป็นสุนัขก็ต้องตระหนักรู้ในการเป็นสุนัข สิ่งที่เราให้คุณ ถึงจะเป็นของคุณ!"

"ถ้ามีครั้งต่อไป ก็จะเอาชีวิตสุนัขอย่างคุณด้วย!"

หวงเหล่าซานตอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ครับๆๆ ข้าน้อยรู้ว่าทำผิด..."