หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 431

หลังจากที่หลินมั่วเพิ่งนั่งได้ไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากทางประตู "พี่หลินทำงานอยู่ที่นี่เหรอ"

หลินมั่วรีบลุกไปเปิดประตูและเขาก็เห็นแค่เฉินอวี๋และเฮ่อเชียนเสวี่ยเดินมาด้วยกัน

เฮ่อเชียนเสวี่ยจับมือเฉินอวี๋และพูดด้วยรอยยิ้ม "นี่ไงพี่หลินของเธอ"

พอเฉินอวี๋เจอหลินมั่ว หน้าของเธอก็แดงระเรื่อทันที เธอก้มหน้าลงแล้วพูดว่า "พี่หลิน"

หลินมั่วรู้สึกสงสัย "เฉินอวี๋ เธอมาที่นี่ได้อย่างไง"

“อาการคุณป้าเป็นยังไงบ้าง”

เฉินอวี๋ยิ้มและพูดว่า "พี่เชียนเสวี่ยเป็นคนพาเรามาที่นี่คะ พี่เขาบอกว่าโรงพยาบาลที่นี่ดีกว่า"

"แล้วพี่เขาก็ยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลล่วงหน้าด้วย พี่เชียนเสวี่ยเป็นคนดีจังเลย"

“และหมอเทวดาเซวียก็ได้ให้การรักษาแม่ของฉันแล้ว แม่ของฉันหายดีเป็นปลิดทิ้งแล้ว อีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ”

“เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะเชิญพี่ทานข้าวที่บ้านด้วยแหล่ะ”

หลินมั่วยิ้มทันทีแล้วพูดว่า "งั้นฉันก็คงต้องไป นานมากแล้วที่ไม่ได้กินอาหารฝีมือน้า"

เมื่อก่อนตอนที่หลินมั่วอาศัยอยู่ข้างๆ กับเฉินอวี๋และเขาก็มักจะไปทานข้าวที่บ้านของเฉินอวี๋

เฉินอวี๋ "พี่หลิน ที่...ที่ฉันมาในครานี้ก็เพื่อที่จะขอบคุณพี่"

"ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉัน...ฉัน..."

เฉินอวี๋พูดแล้วก็ตาแดง

คราวที่แล้วที่เธอแอบเข้าร่วมการประชุมแลกเปลี่ยนเพียงลำพัง เกือบทำให้เกิดเรื่องใหญ่

เฮ่อเชียนเสวี่ยดูทำตัวไม่ถูก "เฉินอวี๋ อันที่จริงเรื่องคราวที่แล้วเป็นความผิดของฉันทั้งหมด"

“คุณสบายใจได้ หลังจากเหตุการณ์นี้ ฉันก็สำนึกผิดแล้ว”

“ต่อไปฉันจะไม่ทำผิดอีกแล้ว”

จริงๆแล้วเฮ่อเชียนเสวี่ยตั้งใจจะพูดให้หลินมั่วได้ยิน

แต่หลินมั่วกลับไม่ได้สนใจ เขาไม่สนใจสถานการณ์ของเฮ่อเวียนเสวี่ยเลย มันทำให้เฮ่อเซียนเสวี่ยรู้สึกเศร้านิดๆ

หลังจากที่คุยกันได้สักพัก หลินมั่วก็ขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปเยี่ยมแม่ของเฉินอวี๋ที่ห้องพักผู้ป่วย

ลุงเฉินก็มาที่นี่พอดี เขาขอบคุณหลินมั่วเป็นพันๆ ครั้ง และก็ตื้นตันใจ

หลังจากคุยกันสักพัก หลินมั่วก็ออกไปก่อน

ในตอนที่เขาผ่านห้องทำงานของหัวหน้า เขาก็ได้ยินเสียงโมโหดังมาจากข้างใน

“หัวหน้า คุณมีสิทธิ์อะไรถึงส่งพยาบาลที่เพิ่งมาทำงานไปที่สำนักงานของไอ่สวะหลินมั่วนั้น”

"แผนกยาจีนของเขาไม่มีคนไข้สักกะคน ให้มันเป็นหัวหน้าแผนกก็เกินพอแล้ว"

“แล้วยังจะส่งพยาบาลไปให้มันทำไมอีก”

“ถ้าเป็นผมนะ คงให้มันกลับไปล้างห้องน้ำซะ มันมีดีอะไรถึงได้เป็นหัวหน้ากัน”

หลินมั่วขมวดคิ้ว เขาฟังเสียงออกว่านี่คือเสียงของ หวังต้งซึ่งเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาล