หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 431

หลังจากที่หลินมั่วเพิ่งนั่งได้ไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากทางประตู "พี่หลินทำงานอยู่ที่นี่เหรอ"

หลินมั่วรีบลุกไปเปิดประตูและเขาก็เห็นแค่เฉินอวี๋และเฮ่อเชียนเสวี่ยเดินมาด้วยกัน

เฮ่อเชียนเสวี่ยจับมือเฉินอวี๋และพูดด้วยรอยยิ้ม "นี่ไงพี่หลินของเธอ"

พอเฉินอวี๋เจอหลินมั่ว หน้าของเธอก็แดงระเรื่อทันที เธอก้มหน้าลงแล้วพูดว่า "พี่หลิน"

หลินมั่วรู้สึกสงสัย "เฉินอวี๋ เธอมาที่นี่ได้อย่างไง"

“อาการคุณป้าเป็นยังไงบ้าง”

เฉินอวี๋ยิ้มและพูดว่า "พี่เชียนเสวี่ยเป็นคนพาเรามาที่นี่คะ พี่เขาบอกว่าโรงพยาบาลที่นี่ดีกว่า"

"แล้วพี่เขาก็ยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลล่วงหน้าด้วย พี่เชียนเสวี่ยเป็นคนดีจังเลย"

“และหมอเทวดาเซวียก็ได้ให้การรักษาแม่ของฉันแล้ว แม่ของฉันหายดีเป็นปลิดทิ้งแล้ว อีกไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ”

“เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะเชิญพี่ทานข้าวที่บ้านด้วยแหล่ะ”

หลินมั่วยิ้มทันทีแล้วพูดว่า "งั้นฉันก็คงต้องไป นานมากแล้วที่ไม่ได้กินอาหารฝีมือน้า"

เมื่อก่อนตอนที่หลินมั่วอาศัยอยู่ข้างๆ กับเฉินอวี๋และเขาก็มักจะไปทานข้าวที่บ้านของเฉินอวี๋

เฉินอวี๋ "พี่หลิน ที่...ที่ฉันมาในครานี้ก็เพื่อที่จะขอบคุณพี่"

"ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉัน...ฉัน..."

เฉินอวี๋พูดแล้วก็ตาแดง

คราวที่แล้วที่เธอแอบเข้าร่วมการประชุมแลกเปลี่ยนเพียงลำพัง เกือบทำให้เกิดเรื่องใหญ่

เฮ่อเชียนเสวี่ยดูทำตัวไม่ถูก "เฉินอวี๋ อันที่จริงเรื่องคราวที่แล้วเป็นความผิดของฉันทั้งหมด"

“คุณสบายใจได้ หลังจากเหตุการณ์นี้ ฉันก็สำนึกผิดแล้ว”

“ต่อไปฉันจะไม่ทำผิดอีกแล้ว”

จริงๆแล้วเฮ่อเชียนเสวี่ยตั้งใจจะพูดให้หลินมั่วได้ยิน

แต่หลินมั่วกลับไม่ได้สนใจ เขาไม่สนใจสถานการณ์ของเฮ่อเวียนเสวี่ยเลย มันทำให้เฮ่อเซียนเสวี่ยรู้สึกเศร้านิดๆ

หลังจากที่คุยกันได้สักพัก หลินมั่วก็ขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปเยี่ยมแม่ของเฉินอวี๋ที่ห้องพักผู้ป่วย

ลุงเฉินก็มาที่นี่พอดี เขาขอบคุณหลินมั่วเป็นพันๆ ครั้ง และก็ตื้นตันใจ

หลังจากคุยกันสักพัก หลินมั่วก็ออกไปก่อน

ในตอนที่เขาผ่านห้องทำงานของหัวหน้า เขาก็ได้ยินเสียงโมโหดังมาจากข้างใน

“หัวหน้า คุณมีสิทธิ์อะไรถึงส่งพยาบาลที่เพิ่งมาทำงานไปที่สำนักงานของไอ่สวะหลินมั่วนั้น”

"แผนกยาจีนของเขาไม่มีคนไข้สักกะคน ให้มันเป็นหัวหน้าแผนกก็เกินพอแล้ว"

“แล้วยังจะส่งพยาบาลไปให้มันทำไมอีก”

“ถ้าเป็นผมนะ คงให้มันกลับไปล้างห้องน้ำซะ มันมีดีอะไรถึงได้เป็นหัวหน้ากัน”

หลินมั่วขมวดคิ้ว เขาฟังเสียงออกว่านี่คือเสียงของ หวังต้งซึ่งเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาล

กลับมาที่สำนักงาน เหอเฉียนเสวี่ยยังคงยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดโต๊ะ

“คุณเฮ่อ ไม่ต้องกังวลไป”

“แค่เรื่องเล็กน้อย ผมจัดการเองได้”

หลินมั่วพูด

เฮ่อเชียนเสวี่ยยิ้มสวยๆ "พี่หลิน พี่ไม่ต้องเกรงใจนะ"

“ฉันมาเป็นพยาบาล ก็ต้องเริ่มจากพื้นฐานสุด”

"นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้ว"

“คุณพักผ่อนก่อน เดี๋ยวฉันรินน้ำชาให้นะ”

หลินมั่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เฮ่อเซียนเสวี่ยคนนี้เปลี่ยนนิสัยแล้วจริงๆงั้นเหรอ

เขาคร้านจะพูด เขาก็เลยนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ แล้วอ่านหนังสือพิมพ์

และทันใดนั้นประตูก็เปิดออก แล้วหมอชายสูงหนึ่งเมตรแปดสิบเซนก็เดินเข้ามา

หลินมั่วจำเขาได้ ชื่อของเขาคือจ้าวลี่ภูมิหลังตระกูลแข็งแกร่ง แถมยังหล่อเหลาและเขาก็เป็นเจ้าชายผู้โด่งดังในโรงพยาบาล

จ้าวลี่ไม่แม้แต่จะมองหลินมั่ว เขาเดินไปข้างหน้าเฮ่อเชียนเสวี่ยและพูดด้วยรอยยิ้มเบาๆ ว่า "คุณเฮ่อทำงานวันแรกลำบากไหม"

“ผมซื้อชานมมาสองแก้ว มาดื่มด้วยกันไหมครับ”