หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 430

หลินมั่วรีบประคองหนานป้าเทียนขึ้นทันที “คุณหนาน คุณไม่ต้องทำขนาดนี้หรอกครับ”

“คุณช่วยผมไปตั้งมากมายมาเป็นเวลานานมากขนาดนี้”

“การรักษาคุณหนูหนานก็เป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้วล่ะครับ”

หนานป้าเทียนยังคงรู้สึกตื่นเต้นอยู่ “ปิงเอ๋อร์คือทุกอย่างของผม เธอสำคัญยิ่งกว่าชีวิตผม” 

“คุณช่วยชีวิตเธอ สำคัญยิ่งกว่าการช่วยชีวิตผมเสียอีก”

“จากนี้เป็นต้นไป คุณหลินสามารถใช้ทุกสิ่งทุกอย่างของผมหนานป้าเทียนได้ตามอำเภอใจเลยนะครับ!”

ถ้าคนอื่นในมณฑลก่วงมาได้ยินประโยคนี้จะต้องตกใจมากอย่างแน่นอน

ตัวตนของหนานป้าเทียนก็คือคนที่เกือบจะกลายเป็นราชาอันดับหนึ่งของมณฑลก่วง

ถ้าไม่ใช่เพราะทุกข์ระทมกับเรื่องความรัก เกรงว่าตอนนั้นเขาคงจะเป็นราชาที่มีอำนาจปราบปรามตระกูลหลักทั้งหมดในหกมณฑลทางใต้ไปแล้ว! 

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะมาอยู่ที่เมืองก่วงหยาง และยังไม่เคยออกไปไหนมาหลายปีแล้ว 

แต่ในหกมณฑลทางใต้มีใครกล้าไม่ไว้หน้าหนานป้าเทียนบ้างล่ะ

หลังจากนั้นไม่นานครัวก็เตรียมข้าวต้มเสร็จเรียบร้อยแล้ว

เมื่อหนานปิงเอ๋อร์เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็มากินข้าวต้มสองชามใหญ่ภายใต้การปรนนิบัติของ คนรับใช้ทั้งหลาย

หนานป้าเทียนที่อยู่ข้างๆ มองดูจนน้ำตารื้น ก่อนหน้านี้ในหนึ่งวันหนานปิงเอ๋อร์ไม่สามารถกินได้เยอะขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ

คราวนี้หนานปิงเอ๋อร์หายดีแล้วจริงๆ สินะ

หลินมั่วจ่ายใบสั่งยาอีกครั้ง และให้ผู้อาวุโสเฮ่อต้มยาให้หนานปิงเอ๋อร์ตามใบสั่งยาเพื่อบำรุงร่างกายของเธอ  

ถึงแม้ว่าหนานปิงเอ๋อร์จะหายป่วยแล้ว แต่ถึงยังไงเธอก็ป่วยมาหลายปี ร่างกายอ่อนแอ และร่างกายไม่สมบูรณ์มาแต่กำเนิด  

ถ้าอยากจะเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนปกติโดยสมบูรณ์ ก็ยังต้องค่อยๆ บำรุงไปอีกสักช่วงหนึ่ง

แต่รักษาโรคเลือดจนหายดีแล้ว เรื่องอื่นๆ ก็จะง่ายขึ้นอย่างมาก

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลินมั่วก็จากไป

หนานป้าเทียนส่งหลินมั่วออกจากบ้านด้วยตัวเอง รวมทั้งหนานปิงเอ๋อร์ที่อยู่ภายใต้การประคองของคนใช้สองคนก็รีบออกมาส่งหลินมั่วด้วยตัวเองเช่นกัน

“พี่ใหญ่หลิน ขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วยชีวิตฉัน”

หนานปิงเอ๋อร์พูดออกไปจากใจจริง

หลินมั่วโบกมือทันที “ด้วยยินดีครับคุณหนูหนาน”

“นี่เป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้ว”

หลินมั่วพยักหน้า “โอเคครับ งั้นผมจะรอตอนที่ตลาดทางนั้นเปิด แล้วผมจะไปที่หมู่บ้านอู๋ไจ้”

ผู้อาวุโสเฮ่อส่งหลินมั่วที่โรงพยาบาล และขอโทษหลินมั่วเพราะเรื่องเฮ่อเชียนเสวี่ยอีกครั้ง

เดิมทีหลินมั่วยังอยากบอกให้เฮ่อเชียนเสวี่ยเปลี่ยนไปอยู่แผนกอื่น แต่ผู้อาวุโสเฮ่อก็พูดมาขนาดนี้แล้ว เขาจึงไม่สามารถเอ่ยปากพูดอะไรได้

เขาไม่พอใจเฮ่อเชียนเสวี่ย แต่อย่างน้อยเขาก็ต้องไว้หน้าผู้อาวุโสเฮ่อ

หลังจากกลับมาถึงโรงพยาบาล หลินมั่วก็มองเห็นจากไกลๆ ว่าแถวๆ ห้องทำงานของตัวเองมีบุคลากรทางการเเพทย์ที่สวมเสื้อกาวน์เดินไปมาอยู่จำนวนไม่น้อย และส่วนใหญ่ต่างก็เป็นผู้ชาย  

คนเหล่านี้แสร้งทำเป็นเดินผ่านห้องทำงานของเขาอยู่บ่อยครั้ง และเหลือบมองเข้าไปข้างในเหมือนขโมย ราวกับว่าอยากเห็นอะไรบางอย่าง 

จากนั้นพวกเขาก็ละสายตาออกไปพร้อมกับมีสีหน้าผิดหวังอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมาทำแบบนี้อีกครั้ง แล้วก็ยังมองเข้าไปข้างในราวกับขโมยเหมือนเดิมด้วย

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะอึ้งจนหมดคำพูด ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด คนเหล่านี้ต่างก็มุ่งหน้ามาหา เฮ่อเชียนเสวี่ย  

ความสวยของเฮ่อเชียนเสวี่ยได้เล่าต่อๆ กันในโรงพยาบาลแห่งนี้ไปตั้งนานแล้ว แน่นอนว่าก็ต้องดึงดูดความสนใจของผู้คนนับไม่ถ้วน  

หลินมั่วไม่สนใจคนเหล่านี้และเดินตรงผ่านไป  

ผู้คนที่อยู่รอบๆ มองหลินมั่วด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา พวกเขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมสาวสวยขนาดนั้นถึงได้ถูกจัดให้มาอยู่ที่แผนกของหลินมั่ว