หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4315

เมื่อสองเดือนก่อน

เขตเก้ายังคงเป็นพื้นที่ธรรมดาที่ไม่มีใครรู้จัก

ไม่มีจุดเด่นอะไร ความแข็งแกร่งโดยรวมก็อยู่แค่ระดับกลาง

ไม่มีใครให้ความสนใจมากนัก

จนกระทั่งเมื่อเกาะนรกเริ่มปรากฏร่องรอยของปรมาจารย์

เขตเก้าเองก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว

เมื่อทุกคนหันมาสนใจเพราะกิจกรรมในเขตนี้เริ่มมีถี่ขึ้น

เขตเก้าได้ประกาศว่าเป็นเขตในสังกัดของแก๊งห้าพิษอย่างเป็นทางการแล้ว

ในขณะเดียวกัน สายลับทั้งหมดที่เคยแฝงตัวอยู่ในเขตนี้ก็ได้หายตัวไปในอากาศเพียงค่ำคืนเดียว

ไม่มีข่าวคราวเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งทุกคนเริ่มสังเกตว่า ภายในเขตเก้ามีสมาชิกของแก๊งห้าพิษมากไปกว่าครึ่งแล้ว

โดยเฉพาะบรมครูที่เห็นได้ทั่วนั้น ทำให้เขตแปดกับเขตสิบที่อยู่ติดกันต้องรีบมาหาด้วยตนเอง

ใช้เวลาไม่ถึงสองวัน เขตแปดเขตเก้าและเขตสิบก็กลายเป็นพื้นที่ภายใต้การควบคุมของแก๊งห้าพิษแล้ว

การเปลี่ยนแปลงที่กะทันหันนี้ ไม่เพียงแต่ทำให้ผู้นำในแต่ละเขตรู้สึกสับสน

แม้แต่ปรมาจารย์ที่แฝงตัวอยู่นั้นก็ไม่กล้าที่จะรอช้าอีกต่อไป

ต่างก็เริ่มส่งสารถึงกันเพื่อร่วมเป็นพันธมิตร

และภายใต้อิทธิพลของแก๊งห้าพิษ มีปรมาจารย์มากมายที่เริ่มที่จะเผยตัวออกมา

ละทิ้งความระแวงของกันและกัน และเริ่มเป็นพันธมิตรต่อกันในกลุ่มเล็กกลุ่มน้อย

แต่มันก็เป็นเพียงการรวมกลุ่มเพื่อผลประโยชน์ชั่วคราวเท่านั้น

แบบนี้เอง แก๊งห้าพิษถึงได้ไม่กล้าทำอะไรอย่างตามอำเภอใจ

การขยายอำนาจนั้นก็ค่อยๆ ชะงักลง

แน่นอนว่าทุกคนต่างรู้ดีอยู่แก่ใจ

สิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้ เป็นเพียงความสงบก่อนพายุเท่านั้นเอง

การที่ปรมาจารย์นับไม่ถ้วนรวมพลังกันปะทะกับฝ่ายตรงข้าม ความเสียหายที่จะเกิดขึ้นเกินกว่าที่เกาะนรกจะรับไหวแล้ว

ครั้งต่อไปที่จะเกิดการปะทะ สถานการณ์ที่เลือดไหลนองเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้

บริเวณพื้นที่นอกเขตแปด

คนแปลกหน้าคนหนึ่งเข้าไปในเมืองท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน

ท่ามกลางผู้คนที่เดินสวนกันไปมา สามารถเห็นได้ชัดว่ามีคนไม่น้อยที่ติดเข็มกลัดพิเศษไว้ที่หน้าอก

“พี่หก สาวเมื่อกี้ไม่เลวเลยนะ!”

“ทำไมพี่ไม่จัดการซะเลยล่ะ”

ชายที่ถูกเรียกว่าพี่หกนั้นส่ายหน้าอย่างดูถูก

“ก็แค่พอใช้ได้ ช่วงที่ผ่านมาฉันเคยได้คนที่สวยกว่านี่อีกเยอะ!”

เหมือนว่านึกภาพขึ้นมาในหัว ใบหน้าของเขาก็แสดงรอยยิ้มที่ลามกออกมา

พวกลูกน้องที่ตามหลังนั้นก็พากันส่งเสียงเชียร์กันครึกครื้น

“พี่หก แบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ!”

“ได้เล่นของดีๆ แล้วก็ฆ่าทิ้ง ไม่เผื่อให้พวกเราลองบ้างเลย!”

“นั่นสิ พูดแล้วน้ำลายจะไหล!”

เมื่อพูดถึงเรื่องฆ่าแกงกัน พวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ลดเสียงเบา

แต่กลับพูดดังขึ้นกว่าเดิม

เหมือนกำลังโอ้อวดเรื่องอะไรที่ดูน่าภูมิใจ

คนที่เดินผ่านไปมาแม้จะรู้สึกโกรธอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร

ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินจากไป เพื่ออยู่ห่างๆ จากพวกคนชั่วนี่