หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4316

พวกของพี่หกเองก็เห็นปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้าง

แต่ยิ่งแสดงความหวาดกลัวมากเท่าไหร่ พี่หกก็ยิ่งรู้สึกสะใจมากเท่านั้น

ความรู้สึกที่อยู่เหนือผู้อื่นนั้น มันทำให้เขารู้สึกชอบใจนัก

“ฮ่าฮ่าฮ่า ของที่พี่หกเคยใช้แล้ว อย่าหวังว่าใครจะได้แตะเลย”

“ก็แค่ผู้หญิงหน้าตาดีไม่กี่คนเท่านั้นเอง”

“เดี๋ยวพี่หกจะให้พวกนายไปหาที่เด็ดกว่านี้”

เมื่อพูดจบก็หัวเราะลั่น และเดินไปข้างหน้าท่ามกลางเสียงเชียร์ของลูกน้อง

ผู้คนรอบข้างที่ได้ยินแบบนี้ แม้จะโกรธอย่างมาก

แต่ก็ทำได้แค่ถอนหายใจเงียบๆ

จะมีคนต้องตกเป็นเหยื่อของพวกสารเลวพวกนี้อีกแล้ว!

ท่ามกลางฝูงชน มีชายคนหนึ่งที่ใส่แว่นนั้นได้กำหมัดไว้แน่น

คงเป็นเพราะใช้แรงมาก ตัวของเขานั้นสั่นไปหมด

สายตาแดงก่ำเต็มไปด้วยโกรธ

“เวรจริง ฉันจะสู้กับสารเลวพวกนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!”

เขาทำท่าจะพุ่งไปหาพวกของพี่หก แต่คนข้างๆ กลับรีบห้ามเขาเอาไว้

“ไอหนุ่ม นี่นายอยากตายหรือไง!”

“ตัวเล็กแค่นี้ โดนมันฟาดทีเดียวก็แหลกแล้ว!”

“อดทนไว้เถอะ นายก็รู้โทษฐานของการไปล่วงเกินพวกแก๊งห้าพิษ!”

“นั่นสิ ไอหนุ่ม ใจเย็นๆ ต่อให้นายจะไม่นึกถึงตนเอง ก็นึกถึงครอบครัวบ้างเถอะ”

จากคำพูดเหล่านี้ก็เห็นได้ชัดว่าประชาชนเขตแปดต่างหวาดกลัวแก๊งห้าพิษอย่างมาก

แม้จะโกรธอย่างมาก แต่กลับไม่มีความสามารถมากพอที่จะต่อต้าน

ภายใต้การพูดโน้มน้าวของผู้คน ชายใส่แว่นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้

เพี๊ยะ!

เขาตบหน้าตนเองอย่างแรงด้วยความโกรธเคือง

คงจะโกรธที่ตนนั้นไม่มีความสามารถ!

จึงได้แต่ปลดปล่อยด้วยวิธีนี้!

และผู้คนเองก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับการกระทำของชายใส่แว่นเลย

ต่างคนเอาแต่ส่ายหัวถอนหายใจแล้วแยกย้ายกันไป

เหลือเพียงชายใส่แว่นที่ยืนกัดฟันอยู่กับที่

“ตอนแรกฉันแค่จะมาท่องเที่ยว ไม่คิดว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้!”

ชายใส่แว่นถอนหายใจยาวและสงบอารมณ์ จากนั้นจึงพูดอย่างจริงจังว่า

“เชื่อฟังคำฉันนะ ถ้านายแค่อยากจะเที่ยวเล่น นายไปเขตอื่นดีกว่า!”

“ตอนนี้เขตแปดเขตเก้าและเขตสิบ ไม่ใช่ที่ที่คนจะอยู่ได้แล้ว!”

พูดจบเขาก็ถอนหายใจยาวอีกครั้ง

หลินมั่วมองดูท่าทางที่สิ้นหวังของเขา ในใจกลับรู้สึกชื่นชมไม่น้อย

แม้คนคนนี้จะใจร้อนและอารมณ์รุนแรง แต่อย่างน้อยก็มีจิตใจที่ดี

ระหว่างที่คิด หลินมั่วก็ถามต่อ

“ฉันเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก ฉันเองก็รู้สึกสงสัยเหมือนกัน”

“ลองเล่าให้ฉันฟังหน่อยเถอะ ฉันทำความเข้าใจแล้วจะจากไปเอง!”

ชายใส่แว่นเริ่มรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็อยากจะให้หลินมั่วรีบไปจากที่นี่ซะ

“สัญญาว่าถ้าฉันบอกนายแล้ว นายก็จะไปจากที่นี่นะ!”

“แน่นอน!” หลินมั่วยิ้มแล้วพูดตอบ

“เรื่องทั้งหมดนี่ก็เพราะความล้มเหลวของผู้บริหารเขตแปดของพวกเรานั่นแหละ…”