หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 433

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จ้าวลี่ก็ขยับเข้าไปใกล้เฮ่อเชียนเสวี่ยและพูดเสียงเบาว่า "คุณเฮ่อ หลินมั่วขู่คุณหรือเปล่า"

“มีอะไรบอกผมมา”

"ในโรงพยาบาลนี้ ไม่มีอะไรที่ผมทำไม่ได้!"

“แค่คุณอนุมัติ ผมก็สามารถสั่งให้หลินมั่วเก็บของแล้วออกไปได้ทุกเมื่อ!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยโกรธมาก เธอต้องการสร้างภาพลักษณ์ที่ดีต่อหน้าหลินมั่ว

แต่สุดท้าย จ้าวลี่ผู้นี้ก็มาดูถูกหลินมั่วต่างๆนานา นี่มันทำให้เธอขายหน้าชัดๆ!

“หมอจ้าว ได้โปรดออกไป!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยพูดอย่างโมโห

จ้าวลี่รู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก เขากัดฟันและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "โอเค!"

“ในเมื่อคุณไม่เห็นค่ากันขนาดนี้ งั้นผมก็คงคิดเข้าข้างตัวเองไป”

“ผมบอกให้นะว่าในโรงพยาบาลนี้แม้แต่ผู้อำนวยการก็ยังต้องให้เกียรติผม”

“คุณกล้าดียังไงถึงไม่ให้เกียรติผมห้ะ”

"เหอะ ชาตินี้คุณอย่าหวังเลยว่าจะได้ผ่านโปร"

จ้าวลี่ออกไปด้วยความโกรธ

เฮ่อเชียนเสวี่ยรู้สึกผิด "พี่หลิน ฉันต้องด้วยขอโทษจริงๆ เขาคนนี้แปลกๆ!"

หลินมั่วเม้มริมฝีปาก เขาก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

จ้าวลี่คุณอยากจีบผู้หญิงก็จีบไปสิ แต่กลับวิ่งมานี่แล้วก็ด่าผมเป็นชุดซะได้ นี่มันอะไรกันเนี่ย

ทำอย่างกับผมไม่ให้คุณจีบเธออย่างงั้นแหล่ะ

อย่างไรก็ตาม เรื่องมันยังไม่จบหรอก

หลังจากที่จ้าวลี่ออกไปได้ไม่นาน หวังต้งก็เปิดประตูเข้ามา

หวังต้งมองหลินมั่วอย่างเหยียดๆ แล้วก็เดินตรงไปหาเฮ่อเชียนเสวี่ย

“คุณเฮ่อ ผมขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวได้ไหม”

เฮ่อเชียนเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจ "หมอหวัง มีเรื่องอะไรเหรอคะ"

หวังต้ง "มันเกี่ยวข้องกับงานของคุณ"

“คุณเฮ่อ ออกไปคุยกันหน่อย”

เฮ่อเชียนเสวี่ยรู้สึกงงเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะวางผ้าขนหมูในมือลง

“พี่หลิน ฉันขอออกไปข้างนอกสักครู่นะคะ”

หลินมั่วพยักหน้า แต่เขาก็คร้านที่จะสนใจ หวังต้งคนนี้อาจมีความคิดเช่นเดียวกับจ้าวลี่

คุณนายพูดเสียงเบา "หนูเฮ่อ สามีของน้าทำงานในสำนักอนามัยเขารับผิดชอบการจัดการโรงพยาบาล"

“ที่หวังด้งเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาล ก็เป็นแค่การให้เขาได้ฝึกฝีมือ ในอนาคตเราจะต้องให้เขาได้อยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่านี้อย่างแน่นอน”

“พ่อแม่ของหนูเป็นหมอทั้งคู่ จุดนี้แหล่ะที่ทำให้เข้ากันได้ดีกับครอบครัวของน้า”

"เอางี้ดีไหมจ้ะ หนูก็ย้ายไปที่แผนกของหวังต้งก่อนแล้วก็สร้างปฎิสัมพันธ์กับหวังต้งเขา"

“ถ้าเกิดหนูโอเค ไว้วันหลังก็เชิญคุณพ่อคุณแม่ของหนูมาทานข้าวด้วยกันสิจ๊ะ จะได้ถือว่าเป็นการทำความรู้จักกัน”

เฮ่อเชียนเสวี่ยชะงัก "อะไรนะ...คุณน้าหมายความว่าอย่างไรเหรอคะ"

"หนูทำงานทีแผนกนี้ก็ดีอยู่แล้ว หนูไม่ได้อยากย้ายแผนก"

“อีกอย่าง พ่อแม่ของหนูก็ยุ่งมากและพวกท่านคงจะไม่สะดวกมาทานข้าวร่วมกัน”

คุณนายคนนั้นขมวดคิ้ว "ยุ่งงั้นเหรอ"

“พวกเขายุ่งขนาดไหนกันจะยุ่งเท่าเราไหม”

"บริษัทของเรามีมูลค่ามากกว่าร้อยล้านหยวน เธอรู้หรือเปล่าว่าฉันที่เป็นผู้จัดการก็มีธุระมากมาย"

"สามีของฉันดูแลโรงพยาบาลทุกแห่งในเมือง ไม่ว่าพ่อแม่ของเธอจะยุ่งแค่ไหน ก็ยุ่งไม่เท่าสามีของฉันหรอก"

"พวกเราสามารถหาเวลาให้ได้ทั้งนั้น แต่พ่อแม่ของเธอกลับไม่มีเวลางั้นเหรอ"

“เธอนี่มัน รู้จักมารยาทไหม พ่อแม่สอนมายังไงกัน!”