หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4347

หลินมั่วคิดไว้เเล้วว่าหลังจากเปิดเผยตัวตนที่เเท้จริง

ศาสตราจารย์ฉินอาจจะตกใจ หรืออาจจะตื่นตระหนก

เเต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงเลยก็คือ ตอนนี้ศาสตราจารย์ฉินกลับมีสีหน้างุนงง

“หลินมั่ว? คุณถูกส่งมาจากกลุ่มอิทธิพลไหน”

หลินมั่ว “…”

รู้สึกว่าตัวเองโง่เง่า!

“คุณไม่เคยได้ยินชื่อผมมาก่อนเลยเหรอ”

ศาสตราจารย์ฉินพยักหน้าอย่างจริงจัง

“ไม่เคย! คุณดังมากเลยหรอ!”

หลินมั่วรู้สึกตัวเองยิ่งงงไปใหญ่

มันไม่สมเหตุสมผลเลยนะ!

ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งจะสังหารปรมาจารย์สองคนของสำนักห้าอสรพิษ

หลังจากนั้นก็กวาดล้างสาขาของสำนักห้าอสรพิษทั้งหมดในเขตเเปด

ความเเค้นใหญ่หลวงถึงเพียงนี้ เเต่กลับมีคนที่ไม่รู้จักตัวเองอีก

“ถ้างั้นคุณเคยได้ยินชื่อองค์กรเจ็ดบาปไหม”

“อันนี้ฉันรู้!”

ศาสตราจารย์ฉินขมวดคิ้ว “นายเป็นคนขององค์กรเจ็ดบาปเหรอ”

พูดไปจู่ๆเขาก็เริ่มตึงเครียดขึ้นมา

โครงการวิจัยตรงหน้า เป็นความลับสุดยอดของสำนักห้าอสรพิษ

เเละตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาสำคัญที่สุด

หากองค์กรเจ็ดบาปรู้เข้า ความพยายามทั้งหมดอาจจะสูญเปล่า

โชคดีที่หลินมั่วส่ายหน้า

“คุณคิดมากไปแล้ว!”

“ผมเเค่จะยืนยันว่าคุณไม่ได้ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างสมบูรณ์”

เขาไม่ได้คาดคิดว่า คนนามสกุลฉินคนนี้จะรับรู้ข้อมูลได้น้อยถึงเพียงนี้

อเเต่เมื่อนึกถึงหน้าที่หลักของพวกเขาคือการรับผิดชอบการทดลอง หลินมั่วก็เข้าใจขึ้น

งานนี้ไม่จำเป็นต้องรู้ข้อมูลภายนอกมากนัก

เมื่อคิดได้ดังนี้ หลินมั่วก็ปรบมือเเละพูดว่า

“สิ่งที่คุณถาม ผมบอกคุณหมดเเล้ว”

“ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณต้องตอบคำถามผมเเล้วใช่ไหม”

ศาสตราจารย์ฉินมีสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย เเล้วถามอย่างไม่พอใจ “ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย!”

หนุ่มน้อยตรงหน้าคนนี้ ปลอมตัวเข้ามาในที่แห่งนี้ จุดประสงค์ก็ชัดเจนอยู่เเล้ว

แม้เขาจะถูกหลอกง่าย แต่ก็ไม่ได้โง่

จะให้ร่วมมือได้อย่างไร!

“เดี๋ยว!”

“แกตายเเน่ แกตายเเน่!”

เขาพูดไปพลางเดินไปที่ประตูใหญ่

“แกทำลายเเผนการใหญ่ของฉัน ฉันจะทำให้เเกตายอย่างทรมาน

สิ้นเสียง เขาก็ยกมือขึ้นกดปุ่มสีเเดงที่อยู่ข้างๆ

นี่คือเครื่องส่งสัญญาณเตือนภัยที่ติดตั้งไว้ในห้องทดลองทุกแห่ง

เมื่อกดปุ่ม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของห้องทดลองใต้ดินทั้งหมดจะรีบมาถึงทันที

เเละสำนักงานใหญ่ของสำนักห้าอสรพิษก็จะมาถึงในเวลาเดียวกัน

ถึงเวลานั้นก็จะเป็นวันตายของหลินมั่ว

ศาสตราจารย์ฉินจินตนาการภาพในหัว

แต่รอบข้างกลับไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆเลย

เเปะเเปะปะ!

ศาสตราจารย์ฉินคิดว่าเครื่องเตือนภัยเสีย จึงรีบกดปุ่มอีกสองสามครั้ง

เเต่ไม่ว่าจะพยามเท่าไร ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“เเกทำอะไรลงไป”

ศาสตราจารย์ฉินเงยหน้า จ้องมองหลินมั่วอย่างดุดัน จ้องมองเหมือนจะฆ่าคน

“แล้วจะให้ทำไรล่ะ!”

หลินมั่วยักไหล่ เเล้วเอี้ยวตัวหยิบยาเเก้พิษที่อยู่บนชั้นวางลงมา