หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4348

ศาสตราจารย์ฉินเห็นว่าเครื่องเตือนภัยถูกทำลาย ก็หันหลังรีบวิ่งไปที่ประตูใหญ่

ตั้งใจจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรอบๆเข้ามา

ถึงตอนนั้น เจ้าเด็กเวรนี่ ก็ยังหนีความตายไม่พ้นอยู่ดี

เเต่เมื่อฝ่ามือของเขากดลงบนเครื่องสเเกนลายนิ้วมือ กลไกประตูใหญ่กลับไม่ตอบสนอง

“เป็นไปได้ยังไง”

เขาหันกลับมาด้วยสีหน้าที่งุนงง

เห็นเพียงหลินมั่วในตอนนี้กำลังถือลวดเส้นใหญ่ที่มีประกายไฟแลบเเปลบปลาบอยู่ในมือ

เห็นได้ชัดว่ามีสายหนึ่งเชื่อมต่อกับประตูเหล็กนี้

เมื่อเห็นฉากนี้ อารมณ์โกรธจัดของศาสตราจารย์ฉินก็ลดฮวบลงทันที

ประตูใหญ่เเละเครื่องเตือนภัยถูกทำลายหมดเเล้ว

อุปกรณ์เก็บเสียงของห้องทดลองนี้ก็เป็นระดับสุดยอด

แม้เเต่การยิงปืนอยู่ข้างใน ข้างนอกก็ไม่ได้ยินเสียงเลย

เดิมทีสิ่งนี้ถูกสร้างขึ้นเพี่อให้สภาพเเวดล้อมที่เงียบสงบเเก่เจ้าหน้าที่ทดลอง

เเต่ตอนนี้กลับกักขังศาสตราฉินไว้อย่างสิ้นเชิง

เมื่อเผชิญกับสถานการณ์ที่ลำบากเช่นนี้ ศาสตราจารย์ฉินก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก

“แก…”

“แกต้องการอะไรกันเเน่”

เขาเห็นหลินมั่วเดินเข้ามาหาทีละก้าว สีหน้าก็ยิ่งตึงเครียดขึ้นทันที

ทำงานวิจัยมาหลายปี

เขาอยู่เหนือผู้อื่นมาตลอด

สถานการณ์อันตรายที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นครั้งเเรกที่เขาได้เจอ

ในพริบตาเดียว ความคิดก็วุ่นวายสับสนไปหมด

“คุณไม่ใช่คนชอบค้นคว้าวิจัยเหรอ”

หลินมั่วพูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน

“ในเมื่อคุณคิดว่างานวิจัยของคุณยิ่งใหญ่มาก ทำไมไม่ลองใช้ตัวเองเป็นหนูทดลองล่ะ”

เขาพูดพลางเดินไปหาศาสตราฉิน

“การเสียสละตัวเองเพื่อสิ่งที่รัก นั่นไม่ใช่สิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดหรอกหรือ”

ตอนนี้ได้ยาถอนพิษจากไวรัสมาเเล้ว ห้องทดลองเเห่งนี้ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีอยู่อีกต่อไป

เเน่นอนว่าถ้าไม่ใช่เพราะคนเเซ่ฉินคนนี้ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง หลินมั่วก็คงไม่ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้

ทันใดนั้นใบหน้าที่เเท้จริงของศาสตราจารย์ฉินก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ร่างกายที่งองุ้ม ใบหน้าที่เเก่ชรา

ดูเหมือนเป็นชายชราตัวเล็กๆ

ที่มีรอยย่นลึกบนใบหน้าจนแมลงวันยังติดอยู่ได้

หลังจากถอดอุปกรณ์ทั้งหมดออกหมดเเล้ว ศาสตราจารย์ฉินก็เดินไปที่หน้ากระจกอย่างเคร่งขรึม

หลังจากจัดผมขาวบางๆที่กระเซิงของเขาเล็กน้อย เขาก็จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

หลังจากทำสิ่งเหล่านี้เสร็จเเล้ว เขาก็หยิบกล้องเก่าๆออกมาหนึ่งตัว

ภายใต้สายตาที่ประหลาดใจของหลินมั่ว เขาก็ถ่ายภาพเซลฟี่อย่างตั้งใจ

“ไม่เลว อีกไม่นานรูปนี้ จะไปปรากฏอยู่บนกำเเพงอนุสรณ์ของสถาบันวิจัยโลกเเล้ว”

หลังจากเขาพึมพำกับตัวเอง ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงทดลองทันที

หลังจากพยายามดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง เขาก็พบว่าไม่สามารถรัดตัวเองไว้ได้

ดังนั้นศาสตราจารย์ฉินจึงหันมามอง

“หลินมั่วใช่ไหม”

“มาช่วยตาเเก่คนนี้หน่อยสิ…”