หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4351

ภายในห้องแล็บกลาง

หลินมั่วไม่ได้ทำตามคำขอของอีกฝ่ายที่ให้ดำเนินการผ่าตัดปลูกถ่ายอันน่าขยะแขยงนั่น

เมื่อแสงดาบวาบผ่าน

กำแพงเหล็กที่แข็งแรงก็ถูกผ่าออกเป็นช่องว่างที่สูงกว่าคนในพริบตาชั่วพริบตา

เมื่อเขามุดออกไป แผ่นเหล็กที่หล่นลงมาก็กลับคืนสู่ที่เดิม

นี่คือทางเลือกที่หลินมั่วทิ้งไว้ให้แก่ชายชราแซ่ฉินผู้นั้น

ช่องโหว่ได้ถูกวางค่ายกลไว้เรียบร้อยแล้ว

หากศาสตราจารย์ฉินเลือกจะปลูกถ่ายด้วยตนเองในท้ายที่สุด

นั่นก็ถือเป็นการตอบแทนสำหรับข้อมูลมากมายที่เขาเปิดเผยให้

ให้เขาทำความปรารถนาสุดท้ายได้สำเร็จ

หากว่าเขาเลือกที่จะหนี ค่ายกลตรงช่องโหว่นั้นก็จะทำให้เขาสลายไปโดยไม่เหลือแม้แต่เถ้าถ่าน

แน่นอนว่าไม่ว่าเขาจะเลือกทางไหน สุดท้ายก็มีเพียงหนทางเดียวก็คือความตาย

ตั้งแต่หลินมั่วก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้ เขาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องทำลายห้องทดลองใต้ดินแห่งนี้ให้สิ้นซาก

ในเวลานี้ ยังไม่มีใครรู้เลยว่าหายนะอันน่าสะพรึงกลัวกำลังจะมาถึง

ภายในห้องทดลอง

บรรดานักวิจัยยังคงตั้งอกตั้งใจควบคุมเครื่องมือในมือของตน

พวกเขาไม่สนใจต่อเสียงวิงวอนของร่างทดลองที่ยังมีชีวิตพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย

ในสายตาของพวกเขา แทบจะไม่เห็นเศษเสี้ยวของความเคารพต่อชีวิตเลยสักนิดเดียว

นอกห้องทดลอง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เดินลาดตระเวนไปมาก็ยังคงเหมือนเดิม

หลายปีที่ผ่านมา สภาพแวดล้อมที่สงบสุขมายาวนาน ทำให้พวกเขาลืมไปแล้วว่าจะต้องระวังตัว

จับกลุ่มละสองสามคน เล่นหยอกล้อ หรือพูดคุยเรื่องลามกกันอย่างออกรส

บางครั้งเดินผ่านหน้าต่างกระจก ก็ยังชี้ไปที่ศพในนั้นอย่างเฮฮา

อวดอ้างว่าตนเคยจับคนที่หนีไปได้อย่างไร แล้วลากกลับมา

แต่พอเดินผ่านห้องแล็บกลาง มีคนหนึ่งก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

“วันนี้ศาสตราจารย์ฉินปิดม่านทำไมเหรอ”

เสียงถามยังไม่ทันหาย หัวหน้าทีมที่อยู่ข้างหลังก็ตบหัวเขาฉาดหนึ่ง

“เบื่อชีวิตแล้วรึไง เรื่องของศาสตราจารย์ฉินยังกล้าพูดมากอีก”

“อยากโดนจับขึ้นเตียงทดลองก็พูดมาตรง ๆก็ได้นะ”

แน่นอนว่าเขาย่อมรู้ดีว่าการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้เกิดจากการเผาผลาญพลังชีวิต

ตอนนี้เขาไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย

เขาฉีกเสื้อออก แล้วใช้มีดผ่าตัดอันคมกริบบรรจงกดลงที่อกของตัวเอง

ทันทีที่เขากัดฟันแน่น เลือดสีแดงสดก็พุ่งกระฉูดออกมา

ด้วยแรงหนุนจากอะดรีนาลีน ศาสตราจารย์ฉินจึงยังไม่สลบไปจากความเจ็บปวด

ดวงตาของเขาในตอนนี้ ไม่หลงเหลือความลังเลใด ๆแล้ว

มีเพียงแต่ความบ้าคลั่งที่ร้อนแรงเท่านั้น

เมื่อเขานำเมล็ดพันธุ์ไปแตะที่แผลเหวอะ

เมล็ดพันธุ์ดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นเลือด ก็ยิ่งดิ้นรนรุนแรงยิ่งขึ้น

ยังไม่ทันที่ศาสตราจารย์ฉินจะลงมือทำขั้นต่อไป

เมล็ดพันธุ์ที่มีไอสีดำลอยขึ้นก็พุ่งทะลุเข้าแผลทันที

วินาทีต่อมา ความเจ็บปวดจากกระดูกก็แผ่กระจายทั่วร่าง

สีหน้าของศาสตราจารย์ฉินเปลี่ยนไปทันที ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยแดงฉาน

ร่างของเขาล้มฟุบลงกับพื้น ดิ้นพล่านอย่างบ้าคลั่ง บิดเกร็งไปทั่วร่างอย่างน่าสยดสยอง…