หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 442

เฮ่อเชียนเสวี่ยตกตะลึงอีกครั้ง

เธอถูกตบถึงสองครั้งในวันเดียว ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่คาดคิดมาก่อน

หลินมั่วถึงกับพูดไม่ออก เฮ่อเชียนเสวี่ยนี่รนหาที่จริงๆ เลย

เฮ่อเชียนเสวี่ยลูบใบหน้า ขอบตาแดงก่ำ “คุณ...คุณกล้าตบฉัน？”

คุณนายหวังเย้ยหยัน “ตบก็ตบไปแล้ว หรือว่าเธอไม่ยอมแพ้เหรอ”

“จะบอกอะไรนะ วันนี้ฉันไม่ตบเธอคนเดียวหรอก แต่จะจัดการไอ้คนไม่ได้เรื่องนี่ด้วย”

“จางหลง อย่าไปเปลืองน้ำลายกับพวกมัน ไปตีไอ้คนไม่ได้เรื่องนั่นให้ขาหักก่อนเลย”

จางหลงเยาะเย้ย "แกได้ยินไหมว่าพี่ฉันออกคำสั่งแล้ว"

“ฉันให้โอกาสแกแล้ว แต่แกไม่รักษามันไว้”

“งั้นตอนนี้ฉันไม่เกรงใจล่ะนะ”

“จัดการมัน！”

กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังจางหลงพุ่งเข้ามาเพื่อที่จะรุมทำร้ายหลินมั่ว

หลินมั่วไม่พูดพร่ำทำเพลง ยื่นมือไปดึงเฮ่อเชียนเสวี่ยไปด้านข้าง แล้วพุ่งไปข้างหน้าอย่างกระทันหัน

จางหลงอยู่ตรงหน้าเขาพอดี พอเห็นหลินมั่วพุ่งเข้ามา เขาจึงยกเท้าขึ้นและเตะไปที่หลินมั่ว

หลินมั่วคล่องแคล่วมาก เขาใช้มือซ้ายที่ข้อเท้าของจางหลง และกระแทกศอกขวาลงบนเข่าของจางหลง

ทุกคนได้ยินเพียงเสียงดังก๊อก และจางหลงก็กรีดร้องออกมาอย่างทรมาน กระดูกขาได้หักไปเรียบร้อย

พวกที่อยู่ข้างหลังตะลึงเล็กน้อย พวกมักจะมีเรื่องทะเลาะวิวาทบ่อยๆ แต่ใครจะคาดคิดว่าหมอจะมีฝีมือขนาดนี้

ขณะที่ตะลึงกันอยู่นั้น หลินมั่วก็เริ่มลงมืออีกครั้ง

เขาต่อยเข้าไปอย่างหนักที่หน้าของชายคนที่อยู่ซ้ายมือจนดั้งหัก

แล้วถีบชายคนนั้นอัดกำแพง กระแทกจนอวัยวะภายในเกือบแตกเป็นเสี่ยงๆ เอามือกุมท้องและลุกขึ้นไม่ได้อีกเลย

คนอื่นๆ ก็โดนหลินมั่วต่อยเข้าอย่างหนักเช่นกัน

เพียงแค่พริบตาเดียว คนพวกนั้นก็ลงไปกองที่พื้น ยืนขึ้นมาไม่ได้สักคน

สถานการณ์เช่นนี้ ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน

โดยเฉพาะหวังต้งและแม่ของเขา ทั้งสองตะลึงไปชั่วขณะ

ปกติแล้วจางหลงและพรรคพวกของเขาจะรังแกผู้อื่น ใครจะไปคิดว่าหลินมั่วจะเก่งกาจขนาดนี้ เอาชนะคนมากมายด้วยตัวคนเดียว

“และจะให้แกจ่ายค่าชดเชยทุกสิ่งทุกอย่าง”

“แน่นอนว่า แกก็แค่ไอ้คนที่เกาะผู้หญิงกิน แกคงไม่มีปัญญาจ่ายสินะ”

“แต่ว่า เมียแกคงมีเงิน เดี๋ยวฉันจะไปทวงกับเมียแก”

“คิดจะลองดีกับฉันเหรอ？แกหัดส่องกระจกดูบ้างนะ ว่าตัวเองต้อยต่ำแค่ไหน！”

หวังมั่วแสยะยิ้มและนิ่งเงียบ

ในตอนนั้น ผู้อำนวยการได้เดินเข้ามาแล้ว

เขาเดินไปข้างหน้าของเฮ่อเชียนเสวี่ย แล้วถามด้วยความห่วงใย “คุณหนูเฮ่อ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม？”

“หัวหน้าหลิน ต้องขออภัย ผมเพิ่งได้รับข้อความ ก็เลยมาช้า”

“ต้องขออภัยในความไม่สะดวกที่เกิดขึ้น”

คุณนายหวังตกตะลึงและพูดอย่างกระวนกระวาย “ผู้อำนวยการ คุณคิดจะทำอะไร”

“ฉันขอให้คุณจัดการกับพวกเขา แล้วทำไมคุณไปขอโทษแทนล่ะ”

“ถ้าจะขอโทษ คุณก็ควรจขอโทษฉันก่อนไม่ใช่เหรอ คุณเป็นผู้อำนวยการประสาอะไร”