หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 441

เฉินอวี๋รีบโบกมือ “พี่เชียนเสวี่ย ไม่...ไม่เป็นไร...”

“พี่อย่าไปมีเรื่องกับพวกเขาเลย ให้แม่ฉันให้น้ำเกลือขวดนี้หมด พวกเราก็จะไปแล้ว”

“ความหวังดีของพี่ พวกเราจะจำจนตายเลย”

“แต่ว่า เตียงผู้ป่วยมีไม่พอ พวกเรา...พวกเราไม่แย่งคนอื่นจะดีกว่า...”

เฮ่อเชียนเสวี่ยขอบตาเริ่มแดง ความใจดีของเฉินอวี่ทำให้เธอรู้สึกผิดมากขึ้น

พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเฉินอวี่ในคฤหาสน์วั่นหูก่อนหน้านี้ เฮ่อเชียนเสวี่ยจึงเกลียดตัวเองอย่างมาก

“ไม่ต้องกังวล จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น！”

เฮ่อเชียนเสวี่ยปลอบด้วยเสียงแผ่วเบา พร้อมหยิบมือถือออกมาและส่งข้อความถึงพ่อของเธอ

เมื่อกลับมาที่แผนกของหลินมั่ว เฮ่อเชียนเสวี่ยช่วยจัดการกับเรื่องเหล่านี้ทั้งหมด รวมถึงบาดแผลของลุงเฉิน

ทันทีที่พวกเขาเสร็จธุระ ก็มีกลุ่มคนพุ่งพรวดเข้ามาทางประตู และผู้นำคือหวังต้งและแม่ของเธอ

“นี่ไงพวกมัน！”

“เมื่อกี้พวกมันทำร้ายพวกเรา จับพวกมันไว้！”

แม่ของหวังต้งโกรธมาก

จากนั้นก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งตามมา ผู้นำเป็นคนตัดผมยาวครึ่งนิ้ว

คอฝั่งหนึ่งเต็มไปด้วยรอยสัก สีหน้าท่าทางดูโหดเหี้ยมอำมหิต

ชายผู้มีรอยสักเดินไปตรงหน้าหลินมั่วและมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า: “ไอ้กระจอก แกใช่ไหมที่ทำร้ายพี่สาวฉัน”

“แกไม่เคยได้ยินเหรอวะ ฉายาจางหลงแห่งตอนเหนือ”

“แม้แต่พี่สาวฉันยังกล้าทำร้าย แกอยากตายนักใช่ไหม”

หวังต้งตะโกนเสียงดังจากด้านข้าง “เอาเลยน้า อย่าออมมือกับมัน”

“ไอ้นี่ก็แค่คนไม่ได้เรื่องที่เกาะผู้หญิงกิน พักนี้เมียหาเงินได้นิดได้หน่อยทำเป็นวางมาด”

“วันนี้ต้องสั่งสอนให้มันรู้ว่า เงินแค่นั้นน่ะ ทำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ！”

ชายผู้มีรอยสักยิ้มเยาะเย้ย “จริงเหรอ？”

“ฉันนึกว่าจะแน่แค่ไหน ที่แท้ก็เป็นแค่เขยเมียแต่งนี่เอง”

พูดจบ ชายผู้มีรอยสักก็ได้ยื่นมือไปตบเบาๆ ที่ใบหน้าของหลินมั่ว แล้วพูดว่า “เป็นแค่ไอ้ลูกหมา กล้าดียังไงมาทำร้ายพี่สาวฉัน”

หลินมั่วขมวดคิ้วและถอยหลังหนึ่งก้าว เพื่อหลบฝ่ามือของชายผู้มีรอยสัก

ชายผู้มีรอยสักโกรธ "แกยังกล้าหลบอีกเหรอ"

“ที่ฉันคุยกับแกเนี่ย เพราะไว้หน้าแกนะ”