หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 440

จ้าวลี่หัวเราะเสียงดัง "คุณไม่ได้ขอร้องผมงั้นเหรอ"

“นี่คุณสั่งผมเหรอ”

"คุณนี่ใจกล้าจริงๆ!"

"คุณคิดว่าหลินมั่วสามารถปกป้องคุณได้หรือคุณคิดว่าหวังต้งนั้นตามจีบคุณ คุณเลยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรตามอำเภอใจก็ได้สินะ"

“บอกให้นะ แม้แต่หวังต้งก็ไม่อยู่ในสายตาฉัน นับประสาอะไรกับหลินมั่วนั้น!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยพูดด้วยความโมโห "จ้าวลี่ นายพูดอะไรระวังคำพูดด้วย!"

“พี่หลินไม่ได้ล่วงเกินคุณ คุณมีสิทธิ์อะไรดูถูกเขาเหรอ”

จ้าวลี่หัวเราะเยาะ "ดูถูกเขางั้นเหรอ"

“เขาเป็นใคร ถึงควรค่าให้ผมดูถูกกันนะ”

“ก็ได้ เข้าเรื่องเลยละกัน”

"ผู้ป่วยรายนี้จะเข้าไปในวอร์ดไม่ได้"

"ถ้าคุณยังไม่ยอม ก็ให้หลินมั่วมาหาผมก็ได้"

หลังจากที่จ้าวลี่พูดจบ เขาก็หันเดินออกไป แต่เขากลับไม่รู้ว่าหลินมั่วได้ยืนมาอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

"โอ้ว นั้นหัวหน้าหลินนี่!"

"ทำไม มีปัญหากับที่นี่เหรอ"

“เวลาทำงานยังแอบออกไปที่อื่นอีก นายรู้กฎโรงพยาบาลไหมเนี่ย”

“เอาเลย จดไว้เลยเดี๋ยวผู้อำนวยการก็มาอย่าลืมบอกผู้อำนวยการด้วยละกัน!”

จ้าวลี่หัวเราะเยาะ

พยาบาลคนก่อนก็หัวเราะเสียงดัง "ได้เลยค่ะ"

“ถึงผู้อำนวยการไม่มา ฉันก็จะรายงานผู้อำนวยการ!”

“เหอะ นายจ่ายเงินใต้โต๊ะซื้อตำแหน่งหัวหน้ามา แล้วยังคิดว่าตัวเองเป็นหัวหน้าจริงงั้นเหรอ”

“ให้ตายฉันก็ไม่ยอมรับคนแบบนายหรอก”

พยาบาลเหล่านี้อาศัยจ้าวลี่ให้สนับสนุนพวกเขา พวกเขาเลยไม่ได้เคารพหลินมั่ว

หลินมั่วมีท่าทีที่เย็นชา เขาเดินตรงไปช่วยประคองลุงเฉินให้ลุกขึ้น

จากนั้น เขาก็กวาดสายตาไปทั่วฝูงชนและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "ใครเป็นคนทำร้ายคุณ"

พยาบาลพวกนั้นรีบพูด "นายแซ่หลิน อย่าพูดไร้สาระน่า!"

"ไอ้แก่นี่แค่จะตีใครซักคน แต่เขาเผลอไปชนกำแพงเองต่างหาก"

"เขาสมควรได้รับมัน เขาไม่ตายก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว..."

ใครจะคิดว่าหลินมั่วที่มักจะถูกคนอื่นมองว่าเป็นคนไร้ค่าจะกล้าตบเธอ

หน้าของหลินมั่วเย็นชา เขาพูดเบาๆว่า "พวกขยะ!"

“ต่างก็เป็นบุคคลากรที่การแพทย์กันทั้งนั้น คนไข้บาดเจ็บต่อหน้าต่อตา ยังไม่รักษาอีก!”

"ที่ผมลงมือกับพวกคุณ ก็เป็นเพราะพวกคุณหาเรื่องเองนะ”

จ้าวลี่กุมปากของเขาแล้วตะโกนด้วยความโกรธ "ไอ่แซ่หลิน แกจำไว้นะ ฉัน...ฉันไม่ยอมจบกับแกแน่"

“แกรอ แกรอฉันก่อนเถอะ”

“ถ้าวันนี้ฉันเอาแกเข้าคุกไม่ได้ละก็ โถ่เว้ย ฝากไว้ก่อนละกัน”

จ้าวลี่ออกไปด้วยความโกรธและกลับไปหาคนช่วย

หลินมั่วก็ไม่สนใจพวกเขา เขาช่วยพยุงลุงเฉินขึ้นและพูดอย่างนิ่งๆว่า "ไป ไปที่แผนกของผมก่อน"

เฮ่อเฉียนเสวี่ยรีบช่วยประคองแม่ของเฉินอวี๋แล้วตามหลินมั่วไป

ใบหน้าของเฉินอวี๋เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เธอคาดไม่ถึงว่าเรื่องจะพัฒนามาถึงจุดนี้

"พี่หลิน นี่...นี่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม..."

เฉินอวี๋ตัวสั่น

เฮ่อเชียนเสวี่ยตอบ "ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก!"

“ไว้ฉันค่อยอธิบายให้เธอฟังทีหลังนะ!”