หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 440

จ้าวลี่หัวเราะเสียงดัง "คุณไม่ได้ขอร้องผมงั้นเหรอ"

“นี่คุณสั่งผมเหรอ”

"คุณนี่ใจกล้าจริงๆ!"

"คุณคิดว่าหลินมั่วสามารถปกป้องคุณได้หรือคุณคิดว่าหวังต้งนั้นตามจีบคุณ คุณเลยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรตามอำเภอใจก็ได้สินะ"

“บอกให้นะ แม้แต่หวังต้งก็ไม่อยู่ในสายตาฉัน นับประสาอะไรกับหลินมั่วนั้น!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยพูดด้วยความโมโห "จ้าวลี่ นายพูดอะไรระวังคำพูดด้วย!"

“พี่หลินไม่ได้ล่วงเกินคุณ คุณมีสิทธิ์อะไรดูถูกเขาเหรอ”

จ้าวลี่หัวเราะเยาะ "ดูถูกเขางั้นเหรอ"

“เขาเป็นใคร ถึงควรค่าให้ผมดูถูกกันนะ”

“ก็ได้ เข้าเรื่องเลยละกัน”

"ผู้ป่วยรายนี้จะเข้าไปในวอร์ดไม่ได้"

"ถ้าคุณยังไม่ยอม ก็ให้หลินมั่วมาหาผมก็ได้"

หลังจากที่จ้าวลี่พูดจบ เขาก็หันเดินออกไป แต่เขากลับไม่รู้ว่าหลินมั่วได้ยืนมาอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

"โอ้ว นั้นหัวหน้าหลินนี่!"

"ทำไม มีปัญหากับที่นี่เหรอ"

“เวลาทำงานยังแอบออกไปที่อื่นอีก นายรู้กฎโรงพยาบาลไหมเนี่ย”

“เอาเลย จดไว้เลยเดี๋ยวผู้อำนวยการก็มาอย่าลืมบอกผู้อำนวยการด้วยละกัน!”

จ้าวลี่หัวเราะเยาะ

พยาบาลคนก่อนก็หัวเราะเสียงดัง "ได้เลยค่ะ"

“ถึงผู้อำนวยการไม่มา ฉันก็จะรายงานผู้อำนวยการ!”

“เหอะ นายจ่ายเงินใต้โต๊ะซื้อตำแหน่งหัวหน้ามา แล้วยังคิดว่าตัวเองเป็นหัวหน้าจริงงั้นเหรอ”

“ให้ตายฉันก็ไม่ยอมรับคนแบบนายหรอก”

พยาบาลเหล่านี้อาศัยจ้าวลี่ให้สนับสนุนพวกเขา พวกเขาเลยไม่ได้เคารพหลินมั่ว

หลินมั่วมีท่าทีที่เย็นชา เขาเดินตรงไปช่วยประคองลุงเฉินให้ลุกขึ้น

จากนั้น เขาก็กวาดสายตาไปทั่วฝูงชนและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "ใครเป็นคนทำร้ายคุณ"

พยาบาลพวกนั้นรีบพูด "นายแซ่หลิน อย่าพูดไร้สาระน่า!"

"ไอ้แก่นี่แค่จะตีใครซักคน แต่เขาเผลอไปชนกำแพงเองต่างหาก"

"เขาสมควรได้รับมัน เขาไม่ตายก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้ว..."

ใครจะคิดว่าหลินมั่วที่มักจะถูกคนอื่นมองว่าเป็นคนไร้ค่าจะกล้าตบเธอ