หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 456

กลุ่มชายหนุ่มต่างแย่งกันกรูเข้ามาทางฝั่งสวี่ปั้นซย่า

สวี่ปั้นซย่าคิดไม่ถึงว่าคนพวกนี้จะเป็นอย่างนี้ ตกใจจนเขยิบถอยหนี

หลินมั่วก้าวไปข้างหน้า ยืนขวางอยู่ข้างหน้าสวี่ปั้นซย่า พูดเสียงต่ำ : “พอได้แล้ว!”

“ไสหัวออกไปให้หมด ไม่อย่างนั้น อย่าให้ว่าฉันไม่เกรงใจพวกแกละกัน!”

คนเหล่านี้ต่างก็ตกใจกันหมด ตอนที่ชายหนุ่มร่างใหญ่โดนทำร้าย ทุกคนต่างก็เห็นเหตุการณ์กันหมด

ทุกคนมองหน้ากัน ชายหนุ่มที่เป็นหัวโจกตะโกนขึ้นว่า : “พวกฉันคุยกับสาวสวยคนนี้อยู่ เกี่ยวอะไรกับแกด้วย?”

หลินมั่วพูดด้วยความโมโห : “ฉันเป็นสามีของเธอ แกว่าเกี่ยวข้องไหมล่ะ?”

ทุกคนหัวเราะขึ้นมาทันที ชายหนุ่มที่เป็นหัวโจกตะโกนขึ้น : “ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงถือว่าเป็นสามีหรือเปล่าวะ?”

“แกมันก็แค่ไอ้สวะที่เข้ามาอยู่เพื่อเกาะผู้หญิงกิน เพียงแค่เธอเจอสิ่งที่ดีกว่า ก็สามารถถีบหัวส่งแกได้ทุกเมื่อ”

“ดูท่าทางขี้ขลาดไร้ความสามารถอย่างแก ยังจะมาไล่พวกฉันให้ออกไปอีก?”

“ไอ้เวรเอ้ย เชื่อไหมว่าพวกฉันสามารถฆ่าแกได้!”

หลินมั่วยิ้มอย่างดูถูก : “อย่างพวกแกเนี่ยนะ?”

“ขอเตือนพวกแกอีกครั้ง อย่าก่อความวุ่นวาย ไม่อย่างนั้น ฉันฆ่าแกแน่!”

คนพวกนี้โมโหขึ้นมาทันที หัวโจกคนหนึ่งตะคอกใส่ : “ไอ้เวรนี้มันขี้อวดชะมัด!”

“กระทืบมัน!”

พวกคนอื่นที่อยู่ด้านหลังวิ่งกรูเข้ามาล้อมอย่างอุกอาจ คนที่ยืนอยู่ด้านหลังเตะไปที่หลินมั่ว

หลินมั่วคว้าข้อเท้าของเขาอย่างไร้ความปราณี ต่อยหมัดลงไปที่กระดูกหัวเข่าของเขา

ทุกคนได้ยินเสียงดังกร๊อบ กระดูกขาของผู้ชายคนนี้หัก เขานอนร้องโอดครวญอยู่ที่พื้นด้วยความเจ็บปวด

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง ใครจะไปคิดว่าหลินมั่วจะลงมือได้โหดเหี้ยมขนาดนี้!

หัวโจกตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด : “ไอ้เวรเอ๊ย...”

ไม่รอเขาพูดจบ หลินมั่วสาวเท้าไปข้างหน้า คว้าที่คอของเขาแล้วยกตัวขึ้นเหนือศีรษะ

ทุกคนต่างช็อคกันหมด ผู้ชายคนนี้หนักประมาณ160 กก. หลินมั่วอุ้มเขาเหมือนกับอุ้มตุ๊กตาตัวหนึ่ง? แข็งแรงอะไรอย่างนี้!

ตอนนี้ทุกคนไม่กล้าสู้ ขืนสู้ พวกเราก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินมั่ว!

ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องดังมาจากชั้นบนว่า : “หลินมั่ว แกทำอะไรน่ะ?”

“แกรีบเอาเพื่อนฉันลงมาเดี๋ยวนี้!”

สวี่ตงเสวี่ยวิ่งลงมาด้วยความโมโห

หลินมั่วไม่สนใจเธอ ทุ่มชายร่างใหญ่ลงกับพื้นอย่างแรง ชายคนนั้นตกลงมาเลือดกบปาก ฝืนพยุงตัวขึ้นแต่ก็ลุกไม่ไหว

สวี่ตงเสวี่ย : “นายโอเคใช่ไหม?”

สวี่ตงเสวี่ยนิ่งไปชั่วครู่ พูดอย่างโมโหทันที : “เฮอะ เพื่อนของฉันจะไปทำเรื่องพวกนั้นได้ยังไงกัน?”

“สวี่ปั้นซย่า ฉันรู้ว่าพี่เข้าข้างหลินมั่ว จงใจกลับดำให้กลายเป็นขาว”

“แต่ว่า ที่นี่มีคนเยอะแยะมากมาย ทุกคนเป็นพยานได้”

“ฉันจะถามพวกเขาว่าใครกันแน่ที่เป็นคนผิด!”

ทุกคนรีบตะโกนขึ้นมาทันที : “คนที่แซ่หลินเป็นคนลงมือทำร้าย!”

“พวกเรายังไม่ได้ทำอะไร พวกเขาเข้ามาแล้วไล่ให้พวกเราออกไป”

“พวกเราบอกว่าเธอกับหวงเหลียงเชิญมาเป็นแขก พวกเขาไม่ไว้หน้าแถมยังลงมือทำร้ายอีก!”

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเยาะ : “พี่ ตอนนี้ยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”

“พี่คิดว่าลำพังเพียงแค่คำพูดของพี่ ก็สามารถกลับดำให้กลายเป็นขาวได้อย่างนั้นเหรอ?”

“ฉันจะบอกพี่ให้นะ เปล่าประโยชน์ คนตั้งมากมายกำลังดูอยู่ พวกเขาเป็นพยานได้!”

“หลินมั่ว ตอนนี้แกจะว่ายังไง!”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนแทบจะคลั่ง สวี่ตงเสวี่ยเรื่องมันกลับตาลปัตรหมดแล้ว

คนพวกนี้เป็นเพื่อนของเธอ ให้พวกเขาเป็นพยาน คนพวกนั้นจะยอมพูดความจริงหรือไง?”