หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 457

สวี่ปั้นซย่าโมโห : “เสวี่ยเอ๋อร์ เธออย่ามาใช้ลูกไม้นี้กับพี่นะ”

“เธอให้พวกเขามาเป็นพยาน พวกเขาจะพูดความจริงออกมาได้ยังไงกัน?”

หวงเหลียงเดินเข้ามา พูดอย่างไม่ค่อยพอใจ : “พี่ นี่พี่หาว่าพวกเพื่อนของผมโกหกอย่างนั้นเหรอ?”

ในตอนนั้นเองทุกคนต่างก็โห่ร้องขึ้นมา ทำให้สวี่ปั้นซย่าไม่ค่อยพอใจ

สวี่ตงเสวี่ยโมโห : “สวี่ปั้นซย่า พี่อย่าคิดว่าตัวเองเป็นCEOของอุตสาหกรรมสวี่ซื่อแล้ว จะมีอำนาจเหนือคนอื่นนะ”

“ฉันจะบอกพี่ให้ มนุษย์ทุกคนล้วนมีศักดิ์ศรีทั้งนั้น”

“หลินมั่วทำร้ายคน เขานั่นแหละที่ผิด!”

“รีบให้มันขอโทษเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้ แล้วฉันจะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป”

“ไม่อย่างนั้น ฉันจะแจ้งตำรวจ ดูสิถึงตอนนั้นเขาจะมีจุดจบอย่างไร!”

สวี่ปั้นซย่าสีหน้าเปลี่ยนไป ถึงอย่างไรหลินมั่วก็ทำร้ายคน

ถ้าแจ้งความจริง ๆละก็ เกรงว่าหลินมั่วจะต้องมีเดือดร้อนแน่

“เสวี่ยเอ๋อร์ เธอ...อย่าทำเกินไปนะ!”

“ยังไงซะเขาก็เป็นพี่เขยของเธอ เธอทำแบบนี้ได้ยังไงกัน?”

สวี่ปั้นซย่ารีบพูดขึ้น

สวี่ตงเสวี่ยลำพองใจ คิดว่าตัวเองจับจุดอ่อนของหลินมั่วได้ พูดอย่างจองหองว่า : “พี่เขย? ถุย!”

“เขามีดีอะไร ถึงจะมาเป็นพี่เขยฉัน? ก็แค่ไอ้สวะที่มาเกาะผู้หญิงกิน แค่รู้จักกับเขา ฉันก็รู้สึกอับอายขายหน้าแล้ว”

“สวี่ปั้นซย่า ฉันเห็นแก่ความเป็นพี่น้องของพวกเรา ให้โอกาสเขาได้ขอโทษอีกครั้ง”

“ไม่อย่างนั้น ฉันจะให้เขารับผลกรรมที่ทำลงไป!”

ทุกคนที่อยู่รอบ ๆตะโกนขึ้นมาว่า : “เสวี่ยเอ๋อร์ แจ้งตำรวจเลย!”

“เธอดูต้าจ้วงสิ ตอนนี้ยังไม่ลุกขึ้นมาเลย สงสัยต้องนอนที่โรงพยาบาลซะแล้วล่ะ”

“ถ้าหากวินิจฉัยว่าพิการ ข้อหาเจตนาทำร้ายจนถึงขั้นพิการ ก็มากพอที่จะเอาเขาเข้าคุกแล้ว!”

“แจ้งตำรวจ แจ้งตำรวจสิ ต้องแจ้งตำรวจ คนแบบนี้ ต้องฆ่าเขา!”

สวี่ตงเสวี่ยมองหลินมั่วด้วยสีหน้าลำพองใจ : “พี่เขย ไม่ใช่ว่าฉันไม่ให้โอกาสพี่หรอกนะ”

“ฉันก็พูดไปแล้ว ว่าให้พี่สำนึกผิดแล้วขอโทษพวกเขา เรื่องนี้ก็จะได้เลิกแล้วต่อกัน”

“เป็นพี่เองที่จะตายแล้วก็ยังห่วงหน้าตาของตัวเอง ไม่ยอมขอโทษ”

“ตอนนี้คนอื่นเขาต้องการแจ้งความ พี่จะทำยังไง ฉันก็ช่วยไม่ได้แล้วนะ!”

สวี่ตงเสวี่ยพูดอย่างโมโห : “เลิกพูดถึงเรื่องครั้งก่อนได้แล้ว!”

“เรื่องครั้งก่อนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อกับแม่ขวางไว้ เรื่องฉันกับเขาก็ยังไม่จบ!”

“ครั้งนี้ทำร้ายเพื่อนของฉัน รังแกฉันกันหมด!”

“หวงเหลียง เลิกไร้สาระได้แล้ว แจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้!”

หวงเหลียงรีบควักโทรศัพท์ออกมาเตรียมกดเบอร์

สวี่ปั้นซย่ากระวนกระวายใจ จนปัญญาที่จะขวางได้

ในตอนนั้นเอง หลินมั่วเอ่ยปากขึ้น

“ได้ แจ้งตำรวจเลย!”

“คนพวกนี้บุกรุกบ้านของเรา ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขามาขโมยของหรือมาปล้น”

“ที่เมื่อกี้ฉันทำร้ายเขา ก็เพราะพวกเขาต้องการที่จะชิงทรัพย์ ฉันก็แค่ป้องกันตัว”

“แต่พวกเขานั้น เข้ามาเพื่อขโมยของ แม้กระทั่งต้องการทำร้ายเจ้าของบ้านอีก เท่านี้ก็ถือว่าเป็นการปล้นทรัพย์แล้ว”

“ฉันสามารถเชิญทนายที่เก่งที่สุดในเมืองก่วงหยาง ฉันรับรองได้ว่าทุกคนในบ้านนี้ต้องเข้าคุกกันหมด!”