หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 458

เพียงไม่กี่คำ ทำให้คนพวกนั้นถึงกับชะงัก รีบหันไปมองสวี่ตงเสวี่ยและหวงเหลียง

สวี่ตงเสวี่ยพูดขึ้นอย่างโมโห : “แซ่หลิน แกขู่ใครหา?”

“อะไรคือการบุกรุกบ้านคนอื่น?”

“บ้านหลังนี้เป็นของแกงั้นเหรอ?”

“บ้านหลังนี้เป็นของพ่อแม่ฉัน เกี่ยวอะไรกับแกด้วย?”

“แกมันก็แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย กินนอนอยู่ที่บ้านฉัน ก็เลยคิดว่าบ้านนี้เป็นของแกงั้นสิ?”

“ฉันจะบอกแกให้นะ เรื่องในบ้านหลังนี้ แกไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย”

“เพื่อนเหล่านี้เป็นแขกที่ฉันเชิญมาทั้งนั้น จะนับว่าเป็นการบุกรุกบ้านคนอื่นได้ยังไง?”

คนเหล่านั้นหัวเราะเยาะขึ้นมา ผู้หญิงคนหนึ่งพูดจาเหน็บแนมว่า : “โอ๊ะ ตอนนี้เกาะผู้หญิงกิน ก็เลยไร้ยางอายขนาดนี้เลยเหรอ?”

“เกาะผู้หญิงกินไม่กี่วัน ก็คิดที่จะฮุบบ้านเป็นของตัวเองแล้วเหรอ?”

“ก็แค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย ยังกล้าพูดอีกว่าบ้านหลังนี้เป็นของตัวเอง?”

“เสวี่ยเอ๋อร์ ดูแล้วลูกเขยบ้านเธอเนี่ย คงต้องคอยอบรมสั่งสอนให้ดีสักหน่อยแล้วล่ะ!”

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเย้ย : “วางใจเถอะ ครั้งนี้ ฉันจะทำให้เขารู้เอง ว่าใครกันแน่ที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้!”

ทุกคนต่างพากันหัวเราะเยาะไม่หยุด เหลือบมองหลินมั่วอย่างเหยียดหยาม

หลินมั่วกลับนิ่งเฉย เขาเหลือบมองสวี่ตงเสวี่ยแวบหนึ่ง แล้วพูดเบา ๆ ว่า : “เธออยากรู้ใช่ไหมว่าใครเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้?”

“ได้ ฉันจะบอกเธอเอง!”

“ในหนังสือกรรมสิทธิ์ที่พักอาศัยบ้านหลังนี้ยังคงเป็นชื่อของฉันกับสวี่ปั้นซย่า”

“ลองไตร่ตรองดูแล้ว บ้านหลังนี้ ถือได้ว่ามีแค่ฉันกับสวี่ปั้นซย่าที่มีสิทธิ์ ส่วนคนอื่นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆทั้งสิ้น”

“แม้แต่สวี่ตงเสวี่ยและหวงเหลียง ก็ไม่มีสิทธิ์อยู่ที่นี่”

“เพราะฉะนั้น แม้แต่สวี่ตงเสวี่ยและหวงเหลียง ก็ถือว่าบุกรุกบ้านคนอื่น”

“ส่วนพวกคุณ ฉันไม่รู้จักเลยสักคน จู่ ๆพากันมาที่บ้านฉัน ก็ถือว่าเป็นการทำร้ายร่างกาย-ชิงทรัพย์แล้ว”

เมื่อได้ยินแบบนั้น สวี่ตงเสวี่ยและหวงเหลียงสีหน้าเปลี่ยนไป

ในหนังสือกรรมสิทธิ์ที่พักอาศัยบ้านหลังนี้ เป็นชื่อของหลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่าจริง ๆ

เมื่อลองคิดดูแล้วนั้น พวกเขาไม่มีสิทธิ์ใด ๆทั้งสิ้นในบ้านหลังนี้ การเข้ามาโดยพลการ ต้องถูกสอบสวน พวกเขาก็ทำผิดกฎหมายด้วยเหมือนกัน

“เมื่อถึงตอนนั้น ผลสุดท้ายไม่ว่าจะเข้ามาเพื่อปล้นหรือเข้ามาเพื่อขโมยของ ก็ต้องดูที่โชคของพวกคุณล่ะแหละ!”

สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไปทันที

สวี่ตงเสวี่ยรีบเดินเข้าไปหาสวี่ปั้นซย่า พูดเสียงเบา ๆ : “พี่ เห็นแก่หน้าฉันเถอะนะ”

“เพื่อนของฉันหลายคนอยู่ที่นี่ พี่อย่าทำให้ฉันดูแย่เลยนะ”

“อีกอย่าง บ้านของเราสวยหรูขนาดนี้ ฉันพาเพื่อนมาเยี่ยมชมดูสักหน่อย ก็คงจะไม่เป็นไรหรอก”

สวี่ปั้นซย่าโมโห : “เห็นแก่หน้าเธออะไร?”

“เมื่อกี้ใครกันแน่ที่จะแจ้งตำรวจจับพี่เขยตัวเองให้ได้?”

“ทีตอนนี้จะมาขอให้ฉันไว้หน้าเธอ? มีสิทธิ์อะไร?”

สีหน้าของสวี่ตงเสวี่ยเปลี่ยนไป พูดอย่างโกรธเคือง : “สวี่ปั้นซย่า ฉันพูดดี ๆกับเธอแล้วนะ เธอคิดว่าจะฉันรังแกฉันได้ง่าย ๆเหรอ?”

“ฉันจะบอกอะไรให้ คนพวกนี้ล้วนเป็นหุ้นส่วนที่จะมาร่วมลงทุนกับบริษัทยาและบริษัทรับเหมาก่อสร้างของพวกเราในอนาคต”

“พี่ไล่พวกเขาออกไป ก็เท่ากับทำลายธุรกิจของครอบครัวตัวเอง”

“เดี๋ยวฉันจะโทรไปหาพ่อกับแม่ ดูสิว่าพี่จะแก้ต่างกับพ่อแม่ว่าอย่างไร!”