หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 459

สวี่ปั้นซย่าโกรธเป็นฟืนเป็นไป พูดอย่างโมโห : “เธอ...เธอยังจะมีหน้าไปฟ้องพ่อแม่อีกเหรอ?”

“ถ้าพ่อกับแม่รู้ว่าเธอทำให้ที่บ้านมันวุ่นวายเละเทะอย่างนี้ เธอว่าพ่อแม่จะลงโทษเธอยังไงนะ!”

สวี่ตงเสวี่ยแสยะยิ้ม : “บังเอิญจัง”

“ฉันบอกเรื่องนี้กับพ่อไปเรียบร้อยล่ะ อีกอย่าง พ่อกับแม่ก็สนับสนุนฉันด้วยสิ”

“พ่อกับแม่บอกว่า การทำธุรกิจ เส้นสายนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”

“คนพวกนี้ล้วนเป็นเส้นสายของพวกเราสำหรับธุรกิจในอนาคต เธอต้องการไล่พวกเขาไป ก็เท่ากับคิดจะทำลายธุรกิจของพ่อแม่”

“เฮอะ สวี่ปั้นซย่า เธอคงไม่คิดที่จะให้พ่อกับแม่รีบกลับมาคืนนี้เพื่อจัดการเรื่องนี้หรอกใช่ไหม?”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนพูดไม่ออก ตอนนี้พ่อแม่ไม่พอใจหลินมั่วอยู่ ถ้าเรื่องราวบานปลาย คนที่จะเสียเปรียบก็คือหลินมั่ว

ท้ายที่สุด สวี่ปั้นซย่าจึงทำได้แค่ประนีประนอมเท่านั้น เธอมองหลินมั่วอย่างจนใจ

หลินมั่วถอนหายใจ พยักหน้านิ่งเฉย เขาไม่สามารถทำให้สวี่ปั้นซย่าลำบากใจได้

สวี่ปั้นซย่ากัดฟันกรอด : “ได้ คืนนี้ฉันอนุญาตให้พวกเธอจัดงานปาร์ตี้ได้!”

“แต่ มันจะไม่มีครั้งต่อไปอีก!”

สวี่ตงเสวี่ยทำหน้าพอใจ : “สวี่ปั้นซย่า ในบ้านนี้ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอหรอกนะ”

“ฉันจะบอกเธอให้นะ รอพ่อแม่กลับมาเมื่อไหร่ ฉันจะรีบให้เขาไปเปลี่ยนชื่อในหนังสือกรรมสิทธิ์ที่พักอาศัย เธอจะได้ไม่ต้องพูดย้ำทั้งวันว่าฉันอาศัยอยู่บ้านของเธอ”

“ฉันจะพูดกับเธออีกครั้ง บ้านหลังนี้เป็นของคนแซ่สวี่ ไม่ใช่แซ่หลิน!”

พูดจบ สวี่ตงเสวี่ยโบกมืออย่างภาคภูมิใจ : “พี่น้องทั้งหลาย มาสนุกกันต่อเถอะ!”

“ดื่มสิ ดนตรีมา ขอเสียงหน่อยเร็ว!”

ผู้คนส่งเสียงไชโยโห่ร้อง เสียงดนตรีดังโหวกเหวกขึ้น

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนพูดไม่ออก ทำได้เพียงพาหลินมั่วขึ้นไปที่ชั้นบน ไม่อยากเห็นภาพเหล่านั้น

สุดท้าย เมื่อกลับไปที่ห้องนอนใหญ่ กลับพบว่าประตูห้องนอนกลับล็อคอยู่

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ตอนฉันออกไปไม่ได้ล็อคประตูห้องนอนไว้นี่!”

สวี่ปั้นซย่าพูดพึมพำ เปิดประตูห้องนอนเข้าไป ก็เห็นชาย-หญิงคู่หนึ่งกำลังอยู่บนเตียง เสื้อผ้าถูกถอดออกไปเกือบครึ่ง

พวกแก...พวกแกทำอะไรกัน?”

สวี่ปั้นซย่ารีบถามทันที

ชายหญิงรีบเด้งตัวขึ้น ชายหนุ่มรีบพูดทันที : “เห้ย พวกเธอเข้ามาเคาะประตูห้องก่อนไม่ได้หรือไง?”

“ห้องนี้มันถึงคิวของพวกเราแล้ว ช่วยเรียงตามลำดับคิวหน่อยได้มั้ยห๊ะ?”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนแทบบ้าแล้ว นี่มันคือห้องของเธอกับหลินมั่วต่างหาก

สวี่ตงเสวี่ยพูด : “คู่รัก หาที่นั่งคุยกัน ทำไมเหรอ?”

“ห้องพี่ก็ออกจะกว้างขวาง เงียบสงบขนาดนี้ ก็เหมาะดีออกนะ!”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนพูดไม่ออก นี่คือห้องที่เธอชอบมากที่สุด ตอนนี้เธอเห็นแล้วกลับรู้สึกขยะแขยง

ในที่สุดหลินมั่วก็ทนไม่ไหว : “พวกเขาหาที่คุยกันงั้นเหรอ?”

“ถ้าอยากคุยจริง ๆ ทำไมไม่ไปที่ห้องเธอ?”

“สวี่ตงเสวี่ย ความอดทนของฉันก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ!”

“รีบให้พวกเขาไสหัวออกไปจากห้องฉันซะ และห้ามเข้ามาในนี้อีก!”

“ไม่อย่างนั้น วันนี้ฉันจะทำให้พวกเขาพิการกันให้หมด!”

สวี่ตงเสวี่ยโกรธ : “หลินมั่ว แกกล้าเหรอ!”

“ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าแกกล้าทำอะไรพวกเขา ฉันจะโทรหาพ่อแม่!”

หลินมั่วตบโต๊ะ พูดอย่างโมโห : “เธอโทรหาพวกท่านเดี๋ยวนี้เลย!”

“สวี่ตงเสวี่ย ขอเพียงแค่เธอกล้าโทร!”

“ฉันก็จะโทรแจ้งตำรวจทันที ให้พวกเขาทั้งหมดเข้าไปอยู่ในคุก!”

“ถ้าเธอไม่เชื่อ จะลองดูก็ได้นะ!”