หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 460

สวี่ตงเสวี่ยคิดไม่ถึงว่าหลินมั่วจะโกรธได้ขนาดนี้ เธอตะลึงไปชั่วครู่หนึ่ง

เธอสามารถใช้พ่อแม่มาขู่หลินมั่วได้ แต่เธอไม่รู้เลยว่าหลินมั่วก็มีเส้นตายอยู่เหมือนกัน

มีบางเรื่อง ที่หลินมั่วก็ไม่สนใจ สามารถอดกลั้นไว้ได้

แต่ก็มีบางเรื่องที่ล้ำเส้นเกินไป ก็ยากที่จะอดกลั้นเอาไว้แล้ว!

สวี่ตงเสวี่ยอ้าปากค้างไม่รู้จะทำอย่างไร เวลานี้ หวงเหลียงก็เดินเข้ามา : “โถ่ ๆ คนกันเองทั้งนั้น ทำไมต้องทำให้มันวุ่นวายด้วยล่ะ?”

“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ห้องในบ้าน ไปห้องไหนมันก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละ”

“พี่เขย พี่ก็อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิ เดี๋ยวผมจะพาพวกเขาลงไปเอง”

“ไปไปไป พวกเราไปห้องอื่นกันเถอะ”

คู่รักชายหญิงเดินจากไปอย่างไม่สบอารมณ์

สวี่ตงเสวี่ยพูดอย่างโมโห : “เอาล่ะ ตอนนี้ห้องก็คืนพวกเธอแล้ว พวกเธอก็เข้าไปพักได้ละ!”

“คนขี้เหนียว กะอีกแค่ห้องนอน จะอยู่ให้ได้เลยหรือไง?”

“ทั้งชีวิตนี้ ไม่เคยเจอคนที่ใจแคบเท่าพวกพี่มาก่อนเลย!”

สวี่ปั้นซย่าโกรธมาก ถ้าเธอไม่ใจแคบ ทำไมไม่ไปเปิดห้องของตัวเองแทนล่ะ?”

เมื่อปิดประตูห้อง สวี่ปั้นซย่ามองไปที่เตียงที่สภาพเละเทะ พูดอย่าเดือดดาล : “นี่...แล้วนี่จะนอนกันยังไงล่ะเนี่ย?”

“ไม่รู้ว่ามีใครบ้างขึ้นมาบนเตียงนี้ นี่...ทั้งหมดนี้เป็นคนยังไงเนี่ย?”

หลินมั่วพูดอย่างเสียงเบา : “ไม่เป็นไรนะ เตียงนี้ก็ไม่ต้องใช้แล้ว เดี๋ยวผมจะให้เหลาหู่ส่งเตียงชุดใหม่มาให้นะ”

สวี่ปั้นซย่ารีบพูด : “โอ๊ย หลินมั่ว ดึกดื่นป่านนี้แล้ว คุณอย่าไปรบกวนเหลาหู่เลยนะ”

“อีกอย่าง เตียงนี้ก็ราคาตั้งแพง ถ้า...ถ้าทิ้งไปทั้งอย่างนี้ คงจะไม่เหมาะหรอก...”

หลินมั่ว : “ปั้นซย่า นี่คือที่ ๆคุณนอน ผมไม่ยอมให้ใครมาทำให้มันมีตำหนิได้เด็ดขาด”

“วางใจเถอะ เหลาหู่ยังไม่นอนหรอก ช่วงตอนดึกเป็นช่วงที่เขากระปรี้กระเปร่าที่สุด”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินมั่ว สวี่ปั้นซย่าก็รู้สึกชื่นใจ

ไม่ว่าจะยังไง หลินมั่วก็ยังรักเธออย่างสุดหัวใจ

“อย่าไปรบกวนเหลาหู่เลยดีกว่านะ คืนนี้พวกเรานอนที่โซฟาแก้ขัดไปก่อน”

“พรุ่งนี้ พวกเราค่อยไปเลือกซื้อเตียงกันนะ”

“อีกอย่าง ดึกป่านนี้แล้ว จะไปหาซื้อเตียงจากที่ไหน?”

สวี่ปั้นซย่าพูด

สวี่ตงเสวี่ยกัดฟันกรอด : “จะต้องเปลี่ยนชื่อให้ได้ แต่ฉันก็ยังทนไม่ได้อยู่ดี!”

“เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร เป็นไอ้สวะที่มาเกาะบ้านฉันกิน เขามีสิทธิ์อะไรมาตวาดใส่ฉัน?”

หวงเหลียงมองสวี่ตงเสวี่ย พูดเสียงต่ำ : “เสวี่ยเอ๋อร์ ไม่งั้น ให้ผมช่วยคุณแก้แค้นดีไหม?”

สวี่ตงเสวี่ยประหลาดใจ : “แก้แค้นยังไง?”

“หาคนมารุมกระทืบ?”

“เกรงว่าจะไม่เหมาะมั้ย? เหลาหู่นั่นสนิทกับเขาจะตาย...”

หวงเหลียงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ : “วางใจเถอะ ไม่ต้องทำร้ายเขาหรอก”

“อีกเดี๋ยวผมจะไปหาเพื่อน ๆ ขึ้นไปชนแก้วกับเขา”

“หมอนี่มันไม่ดื่มเหล้า อีกเดี๋ยวคุณอยู่ข้างเขาก็คอยพูดโน้มน้าวให้เขาดื่มหลาย ๆแก้ว”

“รอจนเขาดื่มหนัก ๆ ก็ค่อยจัดการเขา เท่านี้ก็สำเร็จแล้ว!”

สวี่ตงเสวี่ยแววตาเป็นประกาย รีบพยักหน้าทันที : “เป็นความคิดที่ดี ตกลงตามนี้!”

“อีกสักพักพอเขาเมาจนหลับ ฉันจะตบให้หน้าเขาบวมไปข้างเลย!”