หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 464

ทุกคนได้ยินว่าหลินมั่วจะดื่มก่อน ก็หัวเราะขึ้นมาทันที

เหล้าเยอะขนาดนี้ ดื่มแล้วต้องล้มแน่นอน

คุณดื่มก่อน นี่ไม่ใช่คนโง่หรือ

เทพเจ้าวงเหล้ายิ้มขึ้นมาทันที “โอเคเลย คุณดื่มเท่าไร ผมก็ดื่มเท่านั้น ! ”

“ไม่ดื่มเป็นหมานะ ! ”

หลินมั่วพยักหน้า กวักมือ “มา เทเหล้า”

มีคนถือเหล้าขาวเข้ามาหนึ่งลังทันที เปิดขวดเหล้าขาวและเทใส่กะละมัง

สวี่ปั้นซย่ารีบพูด “หลินมั่ว คุณ...คุณไม่ต้องไปแข่งอันนี้กับพวกเขา”

“พวกเขาจงใจอยากทำร้ายคุณ คุณอย่าหลงกลสิ”

สวี่ตงเสวี่ยพูด “พี่ หยุดพูดได้แล้ว ! ”

“นี่คือเรื่องระหว่างผู้ชาย พี่มาแทรกทำอะไร”

“อีกอย่าง หลินมั่วพูดเอง ไม่ดื่มก็ห้ามเดินออกไป”

“ทำไม พี่อยากให้เขาขายหน้าหรือ”

“เขาเป็นลูกเขยแล้ว เดิมทีก็น่าขายหน้าอยู่แล้ว พี่ยังไม่ไว้หน้าเขา พี่ไม่อยากให้เขามีชีวิตแล้วใช่ไหม”

สวี่ปั้นซย่าโกรธจัด เห็นชัดว่าสวี่ตงเสวี่ยอยากเล่นงานหลินมั่วจนตาย

เวลานี้ เทเหล้าขาวลงไปสามขวด ก็ยังไม่เต็มนะ

หลินมั่วยังหยิบขึ้นมาอีกหนึ่งขวด เทลงไปทั้งขวด ก็ยังคงไม่เต็ม แต่ก็พอประมานแล้ว

สวี่ปั้นซย่ารีบพูด “หลินมั่ว คุณอย่าดื่ม ! ”

หลินมั่วบ่ายมือเล็กน้อย ท่ามกลางสายตาของผู้ชม เขาถือกะละมังขึ้นมา และดื่มแบบไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว

ทุกคนในที่นั้นมองตาค้าง พวกเขานึกว่าหลินมั่วดื่มสองอึกก็ไม่ไหวแล้ว

คิดไม่ถึงว่า หลินมั่วดื่มหมดแบบไม่เหลือสักหยดเดียว

อีกทั้ง ที่สำคัญคือ หลังจากดื่มเสร็จ สีหน้าหลินมั่วไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ เหมือนดื่มน้ำ

สวี่ปั้นซย่าก็งง เมื่อก่อนหลินมั่วไม่แตะเหล้าสักหยดเดียว เธอนึกว่าหลินมั่วดื่มไม่เป็น

ไม่มีใครคาดคิด หลินมั่วคอแข็งขนาดนี้?

เธอรีบพูด “หลินมั่ว คุณ...ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

หลินมั่วยิ้มบางๆ และส่ายหน้า “รู้สึกจุกนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร”

ตอนพูด อารมณ์ราบเรียบ ความเร็วในการพูดปกติ ไม่มีส่วนไหนผิดปกติเลยสักนิด

ทุกคนช็อคตาค้าง คอเหล้านี้ ใครกล้าสู้

หลินมั่วก้าวเข้าไป ดึงเขากลับมา

“เมื่อสักครู่พูดชัดเจนแล้ว ผมดื่มแล้ว คุณก็ต้องดื่ม ! ”

“ไม่ดื่ม ก็อย่าคิดที่จะเดินออกจากห้องนี้ ! ”

เทพเจ้าวงเหล้ารีบมองไปทางสวี่ตงเสวี่ย เขากล้าดื่มที่ไหนล่ะ

สวี่ตงเสวี่ยหน้าเจื่อน แต่นี่ก็เพื่อนของตัวเอง เธอก็ไม่กล้าไม่เอ่ยปาก

“คือว่า พี่เขย จริงๆ แล้ว... ดื่มเหล้าครั้งนี้ พอประมานก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องคิดเล็กคิดน้อย”

“เขายอมแพ้แล้ว คุณบังคับขู่เข็ญทำไมกัน”

“นี่ล้วนเป็นเพื่อนของฉัน ถือสะว่าไว้หน้าฉันหน่อยแล้วกัน...”

หลินมั่วจ้องตาเขม็งกลับ “ไสหัวไป ! ”

“เธอเป็นใคร มาขอไว้หน้ากับฉันที่นี่?”

“เมื่อสักครู่ตอนที่เขาบังคับให้ฉันกับพี่สาวเธอดื่มเหล้า ทำไมเธอไม่พูดว่าเราเป็นญาติกัน ไว้หน้าเราบ้าง?”

“ตอนนี้ ฉันดื่มแล้ว เธอให้ฉันไว้หน้าเธอ?”

“เธอมีค่าต่อฉันหรือ”