หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 463

สวี่ปั้นซย่าโกรธขีดสุด “นี่ไม่ได้เรียกว่าชนแก้วเคารพ นี่เห็นชัดว่ามอมเหล้า ! ”

“หลินมั่ว เราไม่ดื่มแล้ว”

สวี่ตงเสวี่ยรีบพูดต่อ “พี่ พูดแบบนี้ไม่ถูกนะ”

“เหล้าแก้วนี้ หลินมั่วไม่ได้ดื่มคนเดียว คนอื่นเขาก็ดื่มด้วยไหม”

“หลินมั่วดื่มเท่าไร คนอื่นก็ดื่มเท่ากัน อีกทั้งเขาดื่มก่อน นี่นับว่าเป็นการมอมเหล้าได้อย่างไร”

“สนิทกันขนาดไหน ก็ดื่มเหล้าเท่านั้น”

“เขาชนแก้ว นั่นคือการเคารพ ทำไมพี่พูดแบบนี้”

ทุกคนโดยรอบฟังแล้วก็โวยวายตาม บ่นว่าถ้าหลินมั่วไม่กล้าดื่ม ก็ต้องคุกเข่าเอาหัวเขกพื้น

ถึงอย่างไรแล้ว วิธีบีบบังคับต่างๆ ล้วนเอาออกมาใช้หมดแล้ว วันนี้คนเหล่านี้จะมอมหลินมั่วให้ได้

สวี่ปั้นซย่าโกรธจัด เธอรู้นานแล้วว่าสวี่ตงเสวี่ยไม่ได้หวังดี แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะใช้วิธีที่เลวทรามขนาดนี้

คราวนี้ หากหลินมั่วไม่ดื่ม จะขายหน้ามากนะ

หลินมั่วตบไหล่สวี่ปั้นซย่าอย่างเบาๆ พูดเสียงชัดเจน “แก้วใบนี้ ไม่เหมาะสม ! ”

เทพเจ้าวงเหล้ายิ้มแสยะ “ทำไม ปอดแหกแล้วหรือ”

“หากคุณกลัว บอกหน่อยก็พอ ผมเปลี่ยนแก้วเล็กให้คุณ”

หลินมั่วส่ายหัว “ผมหมายถึง แก้วใบนี้เล็กเกินไป”

“เราเปลี่ยนใบใหญ่เถอะ ! ”

ทุกคนล้วนชะงัก แก้วใบนี้ก็250กรัมแล้ว หลินมั่วยังรู้สึกเล็ก?

คุณจะเปลี่ยนใช้หม้อดื่ม?

เทพเจ้าวงเหล้ารู้สึกงุนงง โมโหขึ้นมาทันที “ทำไม ทำท่าทางโอ้อวด อยากขู่ผมหรือ”

“บอกคุณให้นะ แก้วใหญ่แค่ไหน ผมก็กล้าดื่มกับคุณ ที่สำคัญคือคุณกล้าไม่กล้า ! ”

หลินมั่วยิ้ม “เช่นนี้แล้ว เราเปลี่ยนใช้แก้วใหญ่ คุณรอผมสักครู่ ! ”

สวี่ปั้นซย่ารีบรั้งหลินมั่ว “หลินมั่ว คุณ...คุณอย่าทำแกร่งเลย...”

“ดื่มแบบนี้ ถึงชีวิตได้นะ ! ”

หลินมั่วยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไร คุณวางใจเถอะ ผมรู้อยู่แก่ใจ ! ”

หลินมั่วเดินเข้าห้องครัวและถือกะละมังมาสองใบ

ทุกคน ณ ที่ตรงนั้นเห็นแล้วล้วนวิพากวิจารณ์

กะละมังนี้อย่างน้อย750กรัม?

“หลินมั่ว คุณบ้าไปแล้วหรือ?”

สวี่ปั้นซย่ารีบพูด นี่ถึงเวลาที่ต้องแข่งความแข็งแกร่งกับคนอื่นหรือ?

“คุณเลือกอุปกรณ์ คุณต้องดื่มก่อน”

“แน่จริงคุณดื่มสิ คุณดื่มแล้ว พวกเราก็ดื่ม ! ”

“เหอะๆ ถือกะละมังมาขู่กันเช่นนั้นหรือ”

“นึกว่าคนอื่นโง่ ขู่สองตัวนี่กลัวเช่นนั้นหรือ”

สวี่ตงเสวี่ยก็หัวเราะแสยะ “หลินมั่ว รู้จักโอ้อวดแล้วหรือ”

“คุณทำให้ผมนึกถึงหมาพันธุ์หนึ่ง รู้ไหม”

“โบราณกล่าวไว้ว่า หมาที่กัดคนมักจะไม่เห่า”

“เหมือนคุณตอนนี้ เห่าเก่งเท่าไหน กลับไร้ความสามารถเท่านั้น”

“ใช้กะละมัง? ไม่ใช่ผมดูถูกคุณนะ เทเหล้าใส่ลงไป คุณอาจจะดื่มไม่ไหว ! ”

หลินมั่วพูดอย่างราบเรียบ “วางใจเถอะ เดี๋ยวเทเหล้าขาวลงไปในนี้”

“นอกจากนี้ ผมดื่มก่อน”

“แต่ทว่า ผมเกริ่นก่อนว่า”

“ผมดื่มเท่าไร คุณก็ต้องดื่มเท่านั้น”

“หากไม่ดื่ม คุณก็อย่าหวังได้เดินออกจากห้องนี้”