หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 469

หวงเหลียงกับสวี่ตงเสวี่ยกลับตกใจ คนเหล่านี้ไม่รู้ตัวตนของเหลาหู่ แต่พวกเขาสองคนรู้

เหลาหู่ ก็คือคนที่พวกเขาแหย่ไม่ได้ !

ไม่รอให้เหลาหู่ตอบ หวงเหลียงรีบพูด “ไอหยา ท่านหู่ถามพวกคุณ พวกคุณก็ตอบหน่อย”

“ท่านหู่ พวกเขามีตาหามีแววไม่ คุณไม่ต้องใส่ใจ”

คนกลุ่มนั้นสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมหวงเหลียงถึงกลัวเหลาหู่ขนาดนั้น

“หวงเหลียง คุณทำอะไรน่ะ นี่ก็แค่ผู้จัดการธรรมดาของบริษัทสวี่ปั้นซย่าเท่านั้น สุนัขที่ทำได้แค่เลียขาเจ้านาย คุณไปสนใจเขาทำไม”

ชายรอยสักพูดเสียดสี

หวงเหลียงเกือบตกใจจนค้าง ใครกล้าพูดกับเหลาหู่แบบนี้กัน

“คุณ...คุณรีบหุบปากไป ! ”

“ผู้จัดการบริษัทอะไรกัน ผมจะบอกคุณให้ ท่านนี้คือท่านหู่ ! ”

“เคยได้ยินฉายาท่านหู่แห่งตอนใต้ไหม ในเมืองก่วงหยางมีใครไม่กล้าไว้หน้าท่านหู่”

“คุณยังไม่รีบขอโทษท่านหู่อีก ! ”

หวงเหลียงพูดอย่างลนลาน

ชายรอยสักสีหน้าเปลี่ยน แน่นอนว่าเขาเคยได้ยินฉายาท่านหู่แห่งตอนใต้

“หวงเหลียง คุณอย่ามาล้อเล่นเลย ท่านหู่แห่งตอนใต้จะมาที่นี่ได้อย่างไร”

ชายรอยสักเสียงสั่นเล็กน้อย

สวี่ตงเสวี่ยกัดฟันพูด “ใครล้อคุณเล่นกันล่ะ ท่านนี้คือท่านหู่แห่งตอนใต้จริงๆ ! ”

ชายรอยสักถึงกับขาอ่อน เกือบล้มฟุบลงที่พื้น

“ท่าน...ท่าน...ท่านหู่ ผม...ผมมีตาหามีแววไม่...”

“ท่านใหญ่ใจกว้าง ปล่อย...ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ...”

ชายรอยสักเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก

ทุกคนโดยรอบตกใจจนหน้าซีด แต่ละคนหุบปากเงียบ

เหลาหู่มองชายรอยสักเหยียดๆแล้วพูดอย่างเย็นชา “ผมถามอีกครั้ง ใครเข้าไปในห้อง ! ”

ทุกคนสบตากัน ยังคงไม่มีใครตอบ