หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 469

หวงเหลียงกับสวี่ตงเสวี่ยกลับตกใจ คนเหล่านี้ไม่รู้ตัวตนของเหลาหู่ แต่พวกเขาสองคนรู้

เหลาหู่ ก็คือคนที่พวกเขาแหย่ไม่ได้ !

ไม่รอให้เหลาหู่ตอบ หวงเหลียงรีบพูด “ไอหยา ท่านหู่ถามพวกคุณ พวกคุณก็ตอบหน่อย”

“ท่านหู่ พวกเขามีตาหามีแววไม่ คุณไม่ต้องใส่ใจ”

คนกลุ่มนั้นสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมหวงเหลียงถึงกลัวเหลาหู่ขนาดนั้น

“หวงเหลียง คุณทำอะไรน่ะ นี่ก็แค่ผู้จัดการธรรมดาของบริษัทสวี่ปั้นซย่าเท่านั้น สุนัขที่ทำได้แค่เลียขาเจ้านาย คุณไปสนใจเขาทำไม”

ชายรอยสักพูดเสียดสี

หวงเหลียงเกือบตกใจจนค้าง ใครกล้าพูดกับเหลาหู่แบบนี้กัน

“คุณ...คุณรีบหุบปากไป ! ”

“ผู้จัดการบริษัทอะไรกัน ผมจะบอกคุณให้ ท่านนี้คือท่านหู่ ! ”

“เคยได้ยินฉายาท่านหู่แห่งตอนใต้ไหม ในเมืองก่วงหยางมีใครไม่กล้าไว้หน้าท่านหู่”

“คุณยังไม่รีบขอโทษท่านหู่อีก ! ”

หวงเหลียงพูดอย่างลนลาน

ชายรอยสักสีหน้าเปลี่ยน แน่นอนว่าเขาเคยได้ยินฉายาท่านหู่แห่งตอนใต้

“หวงเหลียง คุณอย่ามาล้อเล่นเลย ท่านหู่แห่งตอนใต้จะมาที่นี่ได้อย่างไร”

ชายรอยสักเสียงสั่นเล็กน้อย

สวี่ตงเสวี่ยกัดฟันพูด “ใครล้อคุณเล่นกันล่ะ ท่านนี้คือท่านหู่แห่งตอนใต้จริงๆ ! ”

ชายรอยสักถึงกับขาอ่อน เกือบล้มฟุบลงที่พื้น

“ท่าน...ท่าน...ท่านหู่ ผม...ผมมีตาหามีแววไม่...”

“ท่านใหญ่ใจกว้าง ปล่อย...ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ...”

ชายรอยสักเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก

ทุกคนโดยรอบตกใจจนหน้าซีด แต่ละคนหุบปากเงียบ

เหลาหู่มองชายรอยสักเหยียดๆแล้วพูดอย่างเย็นชา “ผมถามอีกครั้ง ใครเข้าไปในห้อง ! ”

ทุกคนสบตากัน ยังคงไม่มีใครตอบ

จากนั้นก็มีคนทยอยก้าวออกมา คนเหล่านี้ล้วนเคยเข้าไปในห้องนั้น

หนึ่งในนั้นยังลังเล แต่สุดท้ายก็ก้าวออกมาอย่างนอบน้อม พวกเขากลัวเหลาหู่จริงๆ

เหลาหู่มองทุกคนด้วยหางตา “พวกคุณใช่ไหมที่เข้าไปในห้องนั้น?”

“พวกคุณรู้ไหม พวกคุณทำห้องนั้นสกปรก ที่เปลี่ยนเตียงในคืนนี้ ก็เพราะพวกคุณทำมันสกปรก”

“ดังนั้น เตียงด้านบนนั้น ต้องคิดบัญชีกับพวกคุณ ราคาทั้งหมดประมานหนึ่งแสนเจ็ดหมื่น พวกคุณหารเฉลี่ยกัน คนละประมานสองหมื่น”

คนเหล่านั้นลนลาน จากนั้นทยอยบ่นขึ้นมา “นี่...นี่มีสิทธิ์อะไร”

“พวกเราก็แค่เข้าไปนั่งแปปเดียว ก็ต้องจ่ายเงินเยอะขนาดนี้ นี่...นี่ไม่สมเหตุสมผลนะ...”

“เรียกค่าไถ่ชัดๆ...”

เหลาหู่เดือดโมโห “เศษขยะอย่างพวกคุณไปเล่นสกปรกในห้องคนอื่น ไม่ต้องชดใช้หน่อยหรือ”

“มีสิทธิ์อะไร ก็สิทธิ์ตามที่กูพูดนี่แหละ ! ”

“บอกไว้เลยนะ ถ้าคืนนี้ไม่ได้เงิน พวกคุณทุกคนอย่าคิดจะได้ออกไปเลย ! ”