หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 478

ฟังฮุ่ยขมวดคิ้ว “ปั้นซย่า แกอย่าพูดจาซี้ซั้วนะ”

“เสวี่ยเอ๋อร์กับหวงเหลียงจะเอานาฬิกาเรือนนั้นไปได้ยังไง”

“พวกเขาไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย!”

สวี่ปั้นซย่าโกรธ “แม่ แม่หมายความว่ายังไง”

“พวกเขาไม่ใช่คนแบบนั้น งั้นก็เป็นฉันน่ะสิที่เอาไป”

สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างโมโหว่า “ใครบอกว่าแกเป็นคนเอาไปล่ะ”

“พวกเราก็แค่สืบหากันเอง!”

“นาฬิกาหายไปแล้ว ฉันกับแม่แกก็แค่ถามๆ ดูไม่ได้หรือไง”

สวี่ปั้นซย่าพูดด้วยความโกรธเคือง “ในบ้านก็มีพวกเราไม่กี่คน พวกคุณบอกว่าเสวี่ยเอ๋อร์กับหวงเหลียงไม่ได้เอาไป งั้นก็ต้องคิดว่าเป็นพวกเราที่เอาไปน่ะสิ”

“พวกคุณแค่ถามงั้นเหรอ”

“เห็นชัดๆ ว่าพวกคุณเชื่อว่าเป็นพวกเราที่ขโมยนาฬิกาเรือนนี้ไป!”

“ฉันยังคงยืนยันคำเดิม แม้แต่บ้านหลังสิบๆ ล้านหลินมั่วก็สามารถเขียนให้เป็นชื่อของพวกคุณได้ พวกคุณคิดว่า เราจะเอานาฬิกาเรือนไม่กี่แสนไปเหรอ”

สวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ยค่อยๆ พยักหน้า “ปั้นซย่าพูดถูก หลินมั่วไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ได้หรอก”

“แต่ว่า แล้วนาฬิกาเรือนนี้หายไปได้ยังไง”

สวี่ปั้นซย่าทำหน้าโกรธ “วันนี้พวกเราจะคุยเรื่องนี้กันให้รู้เรื่อง!”

“ที่นี่ก็มีพวกเราไม่กี่คน ถ้าพวกคุณไม่ได้เอาไป งั้นก็ต้องเป็นพวกเราสิที่เอาไป”

“หวงเหลียง มา พวกเรามาสาบานกัน”

“นาฬิกาเรือนนี้ถ้าพวกเราเอาไป ขอให้เราสองคนถูกฟ้าผ่า ออกจากบ้านก็ขอให้ถูกรถชนตาย เป็นยังไง”

“สวี่ปั้นซย่า หลินมั่ว พวกพี่กล้าสาบานแบบนี้หรือเปล่าล่ะ”

สวี่ปั้นซย่าพูดด้วยความโมโหว่า “ทำไมฉันจะไม่กล้าสาบานล่ะ”

“ฉัน...”

สวี่เจี้ยนกงตบโต๊ะ “พอได้แล้ว!”

“พวกแกทั้งสองหุบปากซะ!”

“พวกแกขายหน้าคนไหมล่ะ”

“เพื่อนาฬิกาเรือนเดียว สองพี่น้องต้องมาสาบานกันตรงนี้น่ะ”

“ถ้าใครรู้เข้าไม่ขำกันแย่เลยเหรอ”

สวี่ตงเสวี่ยพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “งั้นพ่อจะให้ฉันทำยังไง”

สวี่ตงเสวี่ยดวงตาเป็นประกาย แล้วพูดทันทีว่า “เหอะ คนบางคนตัวเองทำอะไร ตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจ”

“ฉันว่านะ มีคนจงใจเอานาฬิกาไป แล้วใส่ร้ายป้ายสี อยากให้พวกเราสองคนถูกไล่ออกจากบ้าน!”

“แต่ วิธีนี้สกปรกมากจริงๆ ”

“คิดไม่ถึงว่าขโมยของไปแล้ว ยังจะใส่ร้ายคนอื่นอีก”

“ถุย ต่ำช้าจริงๆ !”

สวี่เจี้ยนกงฟังฮุ่ยได้ยิน ก็มองหลินมั่วด้วยความระแวงอีกครั้ง

สวี่ปั้นซย่าโกรธ “สวี่ตงเสวี่ย เธอพูดให้มันชัดเจนนะ”

“เธอหมายความว่ายังไง”

“เธอจะบอกว่าหลินมั่วเป็นคนเอานาฬิกาไป แล้วจงใจใส่ร้ายพวกเธองั้นเหรอ”

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเยาะ “ฉันไม่ได้พูดนะ พี่พูดเอง”

“แต่ พ่อแม่ คนเราน่ะ รู้หน้าไม่รู้ใจ”

“หลินมั่วไม่พอใจฉันกับหวงเหลียงมานานแล้ว คืนวันก่อนยังทุบตีหวงเหลียงเลย”

“ไม่แน่นะ อาจจะเก็บกลอุบายอะไรไว้จริงๆ อยากจะจัดการพวกเราล่ะสิ!”