หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 477

กลับมาถึงห้อง สวี่ปั้นซย่าโกรธจนโยนกระเป๋าลงบนพื้น แล้วพูดอย่างโมโหว่า “พ่อแม่ทำเกินไปแล้ว!”

“เห็นชัดๆ ว่าเป็นความผิดของคนเหล่านี้ ทำไมถึงให้คุณไปขอโทษด้วย”

“หลินมั่ว พรุ่งนี้คุณไม่ต้องไปขอโทษหรอก”

“อีกอย่าง โฉนดบ้านนี้ จะเปลี่ยนเป็นชื่อพวกเขาไม่ได้!”

หลินมั่วยิ้มเบาๆ “ไม่ต้องห่วง ผมไม่จำเป็นต้องไปขอโทษหรอก”

“แต่ว่า เรื่องโฉนดบ้าน ก็ไม่ต้องไปทะเลาะกับพ่อแม่แล้ว”

“ผมบอกไปแล้ว ว่าบ้านหลังนี้ เอาไว้ให้คุณพักผ่อนชั่วคราวในเวลาทำงาน”

“ต่อไป พวกเราไม่ต้องอาศัยอยู่ที่นี่กันแล้ว”

สวี่ปั้นซย่ามองหลินมั่ว และพูดอย่างแปลกใจว่า “คุณ...คุณจะไปอยู่ที่ไหน”

“บ้านหลังนี้ ฉันชอบมากๆ ทำไมไม่อยู่ที่นี่ล่ะ”

“บ้านหลังนี้ ราคากว่า 50 ล้าน คุณ...คุณจะเปลี่ยนเป็นชื่อพวกเขาเหรอ”

“คุณยังไม่รู้จักพ่อแม่ฉันอีกเหรอ เสวี่ยเอ๋อร์พูดจาต่อหน้าพวกเขาดีๆ ไม่กี่คำ ไม่แน่พวกเขาอาจจะยกบ้านให้เป็นชื่อของเสวี่ยเอ่อร์ก็ได้”

“ถึงตอนนั้น นั่น...นั่นมันบ้านของคุณนะ จะไม่ถูกหวงเหลียงแย่งไปหรอกเหรอ”

หลินมั่วพูดเสียงเบาๆ ว่า “ไม่เป็นไร ก็แค่บ้านหลังเดียวเอง!”

“ผมบอกไปแล้ว ต่อไปพวกเราอาศัยสวนวั่งเจียง”

สวี่ปั้นซย่ามองบนใส่หลินมั่ว “ได้คืบจะเอาศอกอีกนะ”

“ฉันรู้ คุณลงทุนครั้งนี้ได้เงินมานิดหน่อย”

“แต่เงินนี้ เราต้องประหยัดใช้จ่ายหน่อย”

“บ้านที่สวนวั่งเจียงแพงเกินไปแล้ว พวกเราซื้อหลังเล็กๆ หน่อยก็ได้”

“ยังไงซะ ไม่ว่าจะอยู่บ้านแบบไหน ขอเพียงแค่มีคุณอยู่ด้วย ฉันก็ยินดีทั้งนั้น!”

หลินมั่วรู้สึกอุ่นใจ โอบกอดสวี่ปั้นหย่าไว้ในอ้อมแขนเบาๆ

มีภรรยาเช่นนี้ ก็เพียงพอแล้ว

เช้าวันต่อมา หลินมั่วและสวี่ปั้นหย่าลุกขึ้นจากเตียง ก็ได้ยินเสียงตะโกนของสวี่เจี้ยนกงจากข้างล่าง

“ออกมาให้หมด ออกมา!”

หลินมั่วและสวี่ปั้นซย่ารีบวิ่งลงมาข้างล่าง เห็นสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่เกรี้ยวโกรธ

“พ่อ เป็นอะไรไป”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างสงสัย

“อีกอย่าง หลินมั่วไม่ใช่คนแบบนั้นด้วย!”

สวี่ตงเสวี่ยยิ้มเยาะ “พี่รู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้น”

“หรือคนเหลวจะถูกเขียนไว้บนใบหน้าหรือไง”

“สถานการณ์ในบ้านของหลินมั่ว พี่ไม่รู้เหรอ”

“ตอนแรกเขาเข้ามาอยู่ในครอบครัวเรา เพื่อเงินหนึ่งแสน”

“ตอนนี้นาฬิกาเรือนหนึ่ง มูลค่ากว่าหลายแสน ทำไมเขาถึงจะทำไม่ได้ล่ะ”

สวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ยก็มองไปที่หลินมั่วด้วยความสงสัย

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างโมโหว่า “สวี่ตงเสวี่ย เธอบ้าไปแล้วเหรอ”

“หลินมั่วยอมโอนโฉนดให้เป็นชื่อพ่อกับแม่แล้ว บ้านตั้งกี่สิบล้านก็ไม่เอา แล้วยังจะละโมบนาฬิกาแค่ไม่กี่แสนเนี่ยนะ”

“เธอเองก็เชื่อด้วยเหรอ”

ใบหน้าโมโหของสวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ย ก็คลายลงทันที

สวี่ตงเสวี่ยรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย และพูดอย่างโกรธเคืองทันทีว่า “ในบ้านมีกันไม่กี่คน พ่อแม่ไม่เอาแน่นอน”

“หลินมั่วไม่ได้เอาไป เธอก็ไม่ได้เอาไป หรือว่าจะเป็นฉันกับหวงเหลียงที่เอาไปงั้นสิ”