หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 491

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เซี่ยฟังคนนี้น่ารังเกียจจริงๆ

เพื่อดึงดูดความสนใจของผู้คน กลับหันหอกเข้าหาตัวเอง นี่มันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะเขาเหรอ!

จ้าวอีอีเพิ่งเข้ามาก็ถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มเพื่อนนักเรียนชาย จึงไม่ได้สังเกตเห็นหลินมั่ว

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นเธอก็รีบมองไปรอบๆ และอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงจนใบหน้าของเขากลายเป็นเย็นชาทันที

ครั้งก่อนที่ถูกหลินมั่วตบหน้า ตอนนั้นเธอคิดว่าหลินมั่วพัฒนาขึ้นแล้ว

ต่อมาได้รู้จากสวี่ฉังหย่วนว่าหลินมั่วช่วยลูกสาวของหนานป้าเทียน โดยไม่สนใจเพื่อให้ได้มาซึ่งใบเกียรติภูมิใบนั้น

นอกจากนี้ ระหว่างหนานป้าเทียนกับหลินมั่วนั้นมันชัดเจนอยู่แล้ว คําพูดของสวี่ฉังหย่วนเต็มไปด้วยการดูถูกหลินมั่ว

ตอนนั้นเธอจึงระเบิดความโกรธขึ้นทันที รู้สึกว่าหลินมั่วแกล้งทำเป็นคนร่ำรวย และจงใจทำให้เธอขายหน้า

จ้าวอีอียังคิดหาโอกาสแก้แค้นอยู่ตลอด โดยไม่คิดว่าจะได้พบกับหลินมั่วที่นี่

"เฮ้ นี่ไม่ใช่ลูกเขยตระกูลสวี่ของพวกเราเหรอ"

"เกิดอะไรขึ้น พิมพ์รายงานกับที่บ้านแล้ว เลยกล้าออกมาร่วมงานเลี้ยงรุ่นเหรอ"

จ้าวอีอีหัวเราะเยาะ

ทุกคนประหลาดใจ จึงพากันถามว่าเกิดอะไรขึ้น

เรื่องที่จ้าวอีอียกย่องว่าหลินมั่วเป็นลูกเขย นั่นพูดเกินความจริง

หลังจากทุกคนฟังจบก็หัวเราะเสียงดังครืนทันที

เซี่ยฟังยิ่งหัวเราะจนท้องแข็ง ชี้ไปที่หลินมั่วแล้วพูดว่า "หลินมั่ว ไม่คาดคิดจริงๆ ว่านายจะขี้ขลาดกว่าที่ฉันคิดไว้!"

"ไปล้างห้องน้ำที่โรงพยาบาลก็เท่านั้น ยังจะไปเป็นลูกเขยคนอื่นอีกเหรอ"

"นี่มันยุคไหนแล้ว ยังมีคนวิ่งไปเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น โอ๊ย ขำแทบตาย!"

"หลินมั่ว แม้ว่านายจะไม่รู้สึกขายหน้า แต่อย่างน้อยก็ควรคิดถึงคนในครอบครัวหน่อย"

"พ่อแม่นายเลี้ยงดูนายมาขนาดนี้ นายก็วิ่งไปเป็นลูกเขยบ้านคนอื่น ทำให้พวกเขาเสียหน้าล่ะ"

สีหน้าของหลินมั่วกลายเป็นเย็นชา และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "เซี่ยฟัง นายระวังคำพูดหน่อย!"

"นายพูดกับฉันยังไง ฉันก็ไม่มีปัญหา"

"แต่อย่ามายุ่งกับพ่อแม่ของฉัน!"

"เสี่ยวอู่ นายก็อย่าโกรธเลย ลูกผู้ชายอย่างหลินมั่ว จะล้อเล่นไม่ได้เหรอ"

"แต่ หลินมั่ว นี่คือความผิดของนายนะ"

"พวกเราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ถ้ามีปัญหาอะไร นายบอกเพื่อนร่วมชั้นได้ อย่างน้อยทุกคนก็สามารถช่วยนายคิดหาวิธีได้"

หลินมั่วพึมพำและขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจสุภาพบุรุษจอมปลอมอย่างจ้าวซิน

เพื่อปลอบขวัญเสี่ยวอู่ เขาจึงแกล้งทำเป็นเหมือนพอแล้ว

ไม่นานมานี้ เขายังกังวลว่าหลินมั่วจะไม่สามารถจ่ายค่าอาหารในค่ำคืนนี้ได้

จู่ๆ เซี่ยฟังก็พึมพำและพูดอย่างยิ้มๆ ว่า"ใช่แล้ว หลินมั่ว ทําไมไม่พาภรรยาของนายมาให้เราดูล่ะ"

"ตอนนี้ในสังคม การประกาศหาลูกเขยบ้านอื่นก็ไม่ค่อยเห็นแล้ว"

"ถ้าไม่มีสถานการณ์พิเศษ ใครจะประกาศหาลูกเขยกันล่ะ"

"ภรรยานายคนนั้น ไม่ใช่ว่าเป็นการแต่งงานที่น่าเกลียดจนไม่สามารถออกไปได้ จึงจำเป็นต้องประกาศหาคนขี้ขลาดตาขาวและไม่มีความสามารถกลับบ้าน"

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง