หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 494

ท้ายที่สุดแล้วจ้าวซินก็เป็นคนที่เคยเห็นโลกเหมือนกัน เขาอึดอัดใจอยู่ครู่หนึ่งก็กลับสู่ภาวะปกติทันที

"โอ้ คุณดูสมองผมสิ ทําไมผมลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร"

"ใช่แล้ว ตอนเรียน ความสัมพันธ์ของพวกคุณสามคนดีที่สุด"

"ฮ่าๆๆ ดีเหลือเกิน เพื่อนเก่ามารวมตัวกันในค่ำคืนนี้ ทุกคนมารวมตัวกันได้ มันช่างดีจริงๆ"

"มาๆๆ ประธานเติ้ง คุณนั่ง"

"หลินมั่ว เสี่ยวอู่ นายสองคนนั่งกับคุณเติ้ง"

จ้าวซินรีบจัดการ

คนอื่นๆ มองหลินมั่วด้วยสายตาที่ไม่ยอมและอิจฉาริษยา

ในมุมมองของพวกเขา หลินมั่วเป็นเพียงคนล้างห้องน้ำที่ขี้ขลาดตาขาวและไม่มีความสามารถ ทําไมถึงมีความสัมพันธ์อันดีกับเติ้งจวินได้

หลินมั่วนั่งนิ่งๆ และพูดอย่างเนือยๆ ว่า "ที่นั่งของแขกผู้มีเกียรติ ช่างมันเถอะ"

"เมื่อกี้พวกนายพูดไม่ใช่เหรอว่า ฉันนั่งที่นี่เหมาะที่สุดแล้ว"

"นั่งแบบนี้เถอะ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา มันยุ่งยาก"

"ไม่รู้สิ คิดว่าพวกเราเป็นหัวหน้าห้องเสียอีก!"

เติ้งจวินอดไม่ได้ที่จะยิ้ม คําพูดของหลินมั่วนั้นช่างยั่วยุและเหน็บแนมจริงๆ

จ้าวซินและคนอื่นๆ ต่างก็มีสีหน้าแดงก่ำ ประโยคนี้เหมือนด่าพวกเขาทั้งหมด

แต่ในเมื่อเห็นเติ้งจวินอยู่ข้างๆ พวกเขาจึงไม่กล้าโมโห

"ในเมื่อหลินมั่วไม่ยอมมา ไม่งั้น ประธานเติ้งคุณมานั่งไหม"

เจ้าซินถาม

เติ้งจวินโบกมือ "ช่างมันเถอะ ผมชอบนั่งกับหลินมั่วและเสี่ยวอู่"

"กินข้าว นั่งที่ไหนก็กินได้"

หลังจากพูดจบ เติ้งจวินก็นั่งลงข้างๆ หลินมั่ว

ด้วยวิธีนี้ ด้านหนึ่งของหลินมั่วคือเติ้งจวิน อีกด้านหนึ่งคือเสี่ยวอู่

สถานการณ์นี้ทำให้ผู้คนประหลาดใจเล็กน้อย

แม้ว่าเติ้งจวินจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับหลินมั่วและเสี่ยวอู่ แต่เขาก็ควรจะนั่งอยู่ท่ามกลางสองคนนี้

ตอนนี้มันคือสถานการณ์อะไร ที่เขามานั่งข้างๆ หลินมั่ว และยกที่นั่งหลักให้กับหลินมั่ว

เติ้งจวินดีกับหลินมั่วขนาดนี้เลยเหรอ