สวี่ตงเสวี่ยอ้าปากแต่สุดท้ายก็เถียงอะไรไม่ได้
พนักงานซ่อมพูดถูก ความเสียหายที่เกิดจากมนุษย์ย่อมไม่อยู่ในขอบเขตการประกัน
ฟังฮุ่ยร้อนรน “งั้น…จะทำไงล่ะ”
พนักงานซ่อมยักไหล่ “ตอนนี้ซ่อมไม่ได้”
“ผมสามารถประเมินความเสียหายเบื้องต้นก่อนจะกลับไปรายงานกับทางโรงงานเพื่อจองคิวผลิตชิ้นส่วนออกมาโดยเฉพาะ”
“แต่ว่าค่าใช้จ่ายพวกคุณต้องจัดการเอง”
“อีกอย่างต้องจ่ายเงินก่อนถึงจะสามารถจองคิวได้”
ฟังฮุ่ย “นี่…สองแสนห้าจริงๆ เหรอ”
พนักงานซ่อม “ค่าซ่อมประมาณสองล้านห้า แต่ก็อาจจะมากกว่านั้น”
ฟังฮุ่ยลนลาน “นี่…จะทำไงดี”
“เมื่อกี้ใครเป็นคนรื้อ?”
“หวงเหลียง รีบเรียกพวกมันกลับมารับผิดชอบค่าซ่อมเดี๋ยวนี้!”
หวงเหลียงทำอะไรไม่ถูกได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จา
ฟังฮุ่ยร้อนรน “ทำไมนายเงียบล่ะ”
“เสวี่ยเอ๋อร์ รีบโทรเรียกพวกมันกลับมาเร็ว!”
สวี่ตงเสวี่ยเองก็เงียบเช่นกัน
สวี่ปั้นซย่าทนดูต่อไปไม่ไหว เธอจึงตวาดขึ้นมา “แม่ ไม่ต้องไปเร่งหรอก”
“เมื่อกี้พวกเขาบอกกับช่างว่าถ้าเกิดเรื่องอะไรพวกเขาจะรับผิดชอบเอง”
“ดังนั้นก็ให้พวกเขารับผิดชอบค่าซ่อมตอนนี้เลย”
ฟังฮุ่ยอ้าปากค้าง “จริงเหรอ?”
“เสวี่ยเอ๋อร์ ลูก…ลูกพูดแบบนั้นเหรอ”
“นี่…นี่มันสองล้านห้าเลยนะ ลูก…จ่ายไหวหรือไง”
สวี่ตงเสวี่ยหน้าแดง “สวี่ปั้นซย่า เธออย่ามาพูดมั่วๆ นะ”
“ฉันพูดตอนไหนว่าจะรับผิดชอบ”
สวี่ปั้นซย่าอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง เธอไม่คาดคิดว่าสวี่ตงเสวี่ยจะปฏิเสธในสิ่งที่ตัวเองพูด
ขณะนั้นหลินมั่วก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและพูดเบาๆ ว่า "โชคดีที่ตอนที่เธอพูดเมื่อกี้ ผมกำลังบันทึกเสียงอยู่"
“สวี่ตงเสวี่ย เธอจะฟังสิ่งที่ตัวเองพูดหน่อยไหม”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...
ควยๆๆๆๆควย นิยายเหี้ย สัตว์...
อ่านนิยายแนวนี้มาหลายเรื่อง เรื่องนี้พ่อตาแม่ยายโคตรเห็นแก่ตัวกว่าทุกเรื่อง แถมยังบวกน้องเมียผัวน้องเมีย กุเป็นพระเอกจะเอายาตายด้านใส่อาหารให้พวกแม่งกินให้หมด ทำอาหารให้แดกทุกวันอยู่แล้วนิ...
จะมีต่อไหม...
หลินมั่วเพิ่งสร้างผลงานครั้งแรก หนานป้าเทียน,อาวุโสเฮ้อ,เฉินเซิ่งหยวน ถึงกับยอมเป็นขี้ข้า เร็วไปไหม? น่าจะทำผลงานให้พวกเขาเหล่านี้ประจักษ์สัก2-3อย่าง ให้เกรงกลัวและยอมสิโรราบ 再見...
ไม่ลงให้อ่านแล้วเหรอครับ...
เพิ่งเริ่มอ่านน่าจะสนุก แต่ไม่ได้อัพเดทนานแล้วเรื่องนี้จะโดนเทหรือเปล่านะ...
หายนานเลยรอบนี้...