หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 536

เมื่อเห็นหวังเฉิงกงและคนอื่นพากันนิ่งเงียบ เติ้งจวินอดไม่ได้ที่จะสงสัย “คุณอาหวัง เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ? พวกเขายังมาไม่ถึงเหรอ?”

หวังเฉิงกงรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไงดี ในตอนนั้นเอง ทางหน้าประตูมีเสียงดังขึ้นมากะทันหัน “พวกเรามาถึงตั้งนานแล้วล่ะ”

เติ้งจวินหันกลับไป ก็เห็นหลินมั่วกับเสี่ยวอู่ยืนอยู่ที่หน้าประตู เขารู้สึกดีใจอย่างมากรีบเดินเข้าไปหาทันที

“ไอหยา ในที่สุดก็หาพวกนายเจอเสียที เกิดอะไรขึ้นกับพวกนายสองคนกันแน่? โทรไปก็โทรไม่ติด ฉันขับรถวนอยู่แถวนี้อยู่หลายรอบ เป็นยังไงบ้าง? จัดการราบรื่นดีหรือเปล่า?”

เติ้งจวินหัวเราะออกมาเสียงดัง

หลินมั่วยิ้มอย่างเย้ยหยัน “สะดวกราบรื่นมากเลยล่ะ พวกเขาตอบตกลงแล้วล่ะ และจะขอเงินสินสอดห้าล้านเพื่อแลกกับการตัดขาดความสัมพันธ์กับลูกสาวของเขา”

เมื่อได้ยินดังนี้ เติ้งจวินก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที “นี้มันเกิดอะไรขึ้น?”

ผู้อำนวยการโรงงานก็มองไปที่หวังเฉิงกงอย่างรวดเร็วมีลางสังหรณ์บอกกับเขาว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่

หวังเฉิงกงสีหน้าแดงก่ำ ทั้งตกใจและทั้งโกรธ

หลินมั่วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ให้เขาฟังหนึ่งรอบ เมื่อเติ้งจวินฟังจบก็เดือดดาลขึ้นมาทันที

เขาหันไปมองหวังเฉิงกง และพูดด้วยความโกรธเคือง “เรื่องพวกนี้คือสิ่งที่คุณพูดงั้นเหรอ?”

หวังเฉิงกงสีหน้ากระอักกระอ่วน จากนั้นก็พูดขำๆออกมา “ไอหยา ล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันทั้งนั้น คือว่า พวกเรา...พวกเรามานั่งลงกันก่อนเถอะ ค่อยๆคุยกัน มา ๆ ๆ ดื่มชา ดื่มชากันเถอะ”

หวังหลิงยกน้ำชามาเสิรฟ์ แต่กลับถูกเติ้งจวินขวางเอาไว้

“ห้าล้านใช่ไหม? ได้ คุณรอก่อน ตอนนี้ผมจะเรียกคนให้เอามาให้!”

เติ้งจวินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรออก กำชับให้คนไปจัดการนำเงินหนึ่งล้านมาส่งถึงที่นี่ให้เร็วที่สุด

หวังเฉิงกงและคนอื่นๆจึงตื่นตระหนกกันเป็นแถบๆ ต่อให้เขาโง่แค่ไหน ก็รู้ว่าเงินห้าล้านก้อนนั้นไม่สามารถรับไว้ได้

ถ้าหากรับเงินหนึ่งล้านเอาไว้จริงๆล่ะก็ นั้นก็เท่ากับเป็นการหาเรื่องกับเติ้งจวินเข้าแล้ว

“มีรถปอร์เช่มีอะไรน่าอวดกัน สามีของฉันก็ขับรถปอร์เช่เหมือนกัน สามีของฉันยังไม่ทำเป็นเบ่งเหมือนพวกแกสักนิด”

หวังเฉิงกงก็มองหลินมั่วกับเติ้งจวินด้วยสายตาเย็นชา ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ รู้สึกว่าหลินมั่วกับเติ้งจวินดูถูกคนอื่นมากเกินไปแล้ว

เติ้งจวินพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา “ใครทำเป็นเบ่งกัน? เป็นพวกคุณเองที่เสนอสินสอดห้าล้าน ทำเหมือนขายลูกสาวยังไงยังงั้น ในเมื่อเป็นการทำธุรกิจอย่างหนึ่ง ยังจะต้องคุยอะไรกันอีกเหรอ? ได้เงินแล้ว พวกเราจะพาคนไป เรื่องง่ายๆแค่นี้เอง จะพูดจาไร้สาระไปทำไมกัน?”

หวังเฉิงกงหน้าเสียทันที เขาดูออกว่า เติ้งจวินโมโหแล้วจริงๆ เมื่อเห็นแบบนี้ ก็รู้เลยว่าจะกระชับความสัมพันธ์กับพวกเขา คงไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว

เขาครุ่นคิดเล็กน้อย อยู่ ๆ ก็ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ กัดฟันเอ่ยขึ้น "มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!"

“ฮึ ตอนนี้พวกเราเปลี่ยนความคิดแล้ว ห้าล้านไม่พอ ต้องการห้าสิบล้าน”

คำพูดที่เอ่ยขึ้นมาเพียงแค่ประโยคเดียวทำเอาคนอื่นๆภายในบ้านถึงกลับหันมามองเขาเป็นสายตาเดียวกัน

ผู้อำนวยการโรงงานถึงกลับร้อนรนใจจนแทบลมจับ “เหล่าหวัง คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณเคยเห็นครอบครัวไหนเขาเรียกสินสอดถึงหาสิบล้านบ้าง? ต่อให้อยู่ในเมืองก่วงหยาง ฉันก็ไม่เคยเห็นใครเรียกสินสอดสูงขนาดนี้มาก่อนนะ!”