เติ้งจวินถามออกไปอย่างระมัดระวัง “คุณอาหวัง คุณรู้จักพ่อของผมด้วยเหรอครับ?”
หวังเฉิงกงชะงักไปเล็กน้อย ถามแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน? ถ้าฉันไม่รู้จักพ่อของคุณ ถ้าเช่นนั้นคุณมาหาฉันทำไม? หรือว่าจะเป็นลูกชายของเพื่อนผู้หญิงของตัวเองงั้นหรือ?
พระเจ้า สถานการณ์แบบนี้มันน่ากระอักกระอ่วนเกินไปแล้ว
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หวังเฉิงกงก็รีบพูดแก้ไขสถานการณ์ทันที "โอ้ ถ้า... เช่นนั้นแม่ของคุณเป็นอย่างไรบ้างล่ะ?"
เติ้งจวินยิ่งงงหนักกว่าเดิม แม้แต่พ่อแม่ของเขาก็รู้จักงั้นเหรอ?
“คุณอาหวัง แม้แต่คุณแม่ของผมคุณก็รู้จักด้วยเหรอครับ?”
เติ้งจวินถามด้วยความสงสัย
สถานการณ์น่าอึดอัดหนักกว่าเดิมหลายเท่า
หวังเฉิงกงงงเป็นไก่ตาแตกแล้ว ถ้าฉันไม่รู้จักพ่อของเขา และไม่รู้จักกับแม่ของเขา งั้นฉันควรรู้จะจักใครล่ะ? ฉันรู้จักปู่ของเขางั้นเหรอ?
นิ่งเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง จนหวังเฉิงกงทนต่อไปไม่ไหวจึงเอ่ยถามขึ้นมา “ประธานเติ้ง ถ้าเช่นนั้น...คุณมาที่บ้านผมทำไมเหรอครับ?”
เติ้งจวินรีบตอบกลับไปทันที “ออ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ ลืมบอกคุณไปเลย ผมเป็นเพื่อนของเสี่ยวอู่ พรุ่งนี้เสี่ยวอู่ก็จะแต่งงานแล้วใช่ไหมครับ ผมเลยเดาว่าที่บ้านของคุณคงจะยุ่งน่าดู ดังนั้นก็เลยจะมาช่วยนะครับ จริงสิ อาหวังครับ หลินมั่วกับเสี่ยวอู่ไม่ใช่ว่าควรมาถึงแล้วเหรอครับ? ทำไมถึงไม่เห็นพวกเขาเลย?”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ถูกพูดออกมา ทำให้ทุกคนที่อยู่ในบ้านตกอยู่ในภวังค์ของความเงียบทันที หวังเฉิงกงและคนอื่นๆต่างพากันงงกันไปเป็นแถบๆ
หลังจากเงียบอยู่นาน หวังหลิงทนไม่ไหวจึงเอ่ยถาม “คุณ...คุณเป็นเพื่อนของเสี่ยวอู่จริงๆเหรอ?”
เติ้งจวินรีบพยักหน้าทันที “แน่นอนอยู่แล้ว พวกเราไม่ถือว่าเป็นเพื่อนกัน ตามหลักแล้วควรเรียกว่าเป็นพี่น้องแท้ๆเลยก็ว่าได้ สมัยตอนที่เรียนด้วยกัน พวกเราสามคนสนิทกันที่สุด ที่บ้านผมมีผมเป็นลูกคนเดียว ผมก็เลยทำเหมือนพวกเขาเป็นพี่เป็นน้องแท้ๆ”
ทุกคนภายในห้องต่างพากันมองหน้ากันอีกครั้ง ภายในใจของพวกเขารู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาแล้ว ใครจะไปคาดคิดว่า เสี่ยวอู่จะรู้จักคนใหญ่คนโตแบบนี้ด้วย?
หวังเฉิงกงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และถามออกไปอย่างระมัดระวัง “ประธานเติ้ง ขอสอบถามหน่อยว่าคุณทำธุรกิจทางด้านไหนเหรอครับ?”
ผู้อำนวยการโรงงานพูดพร้อมหัวเราะขึ้น “เฉิงกง คุณยังไม่รู้สินะ? ประธานเติ้ง คือประธานกรรมการบริษัทอุตสาหกรรมยาสวีซื่อ คุณเติ้งจวิน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา
เซี่ยวซิงปัง ตายไปแล้วยังจะมาคุยได้อีก ตัวละครผิดนะ...
คือคนจีนมีนเป็นแบบนี้จริงๆใช่มั้ย ดูถูกคนอื่นเป็นนิจ หลงตัวเอง แล้วก็เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนเป็นที่ตั้ง ยิ่งอ่านยิ่งน่ารำคาญทั้งเรื่องทั้งเรื่องไม่มีห่าไรเลยพระเอกเกินให้คนดูถูกไปทั่ว พ่อแม่นางเอกก๋หน้าเงิน นางเอกก็นอกจากรักพระเอกแล้วไม่มีอะำรเลยนอกจากสร้างปัญหา เด่วคนนั้นจ้อง คนนี้ต้อง ให้พระเอกมาคอยกำจัด วนไปวนมา อ่านแค่สี่สิบตอนก็เอียนละ ไม่รู้จริงๆนิยายจีนมันเป็นแบบนี้ทุกเรื่องจนคิดว่านี่คือนิสัยจริงๆของคนจีนไปแล้วนะนี่...
อัพวันละ 20 ตอนเหมือนเดิมก้ดีนะแอด 🥺...
รอตอนใหม่นะครับ...
ยังรออยู่นะครับ...
ไม่อัพหลายวันแล้วครับแอดดดดด...
นิยายเรื่องนี้....อ่านไปไม่กี่ตอน...พ๊อตเรื่องสร้างพระเอกเป็นหมาตัวหนึ่ง...เท่านั้น...ไม่มีศักสรี อะไรเลย...โคตรโง่....ยอมให้คนอื่นกดขี่....หรือคนเขียนเองเป็นแบบนี้ครับ...งง...
นิยายไร้สาระของแท้...
นิยายน้ำเน่า...
นิยายขยะ คนแตงก็ขยะ...