หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 534

หวังเฉิงกงรีบมองลงไปข้างล่างทันที เห็นเพียงคนไม่กี่คนลงมาจากรถคันนั้น หนึ่งในนั้นมีคนอ้วนหัวล้านคนหนึ่ง เขาก็คือผู้อำนวยการโรงงานนั้นเอง

ผู้อำนวยการโรงงานเดิมอยู่ที่ข้างๆชายหนุ่มคนหนึ่งด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ดูเหมือนว่าชายคนนี้ก็คือเจ้าของรถคันนี้นั่นเอง

ถ้าหากหลินมั่วอยู่ที่นี่ด้วย คงมองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มคนนี้ก็คือเติ้งจวินนั้นเอง หลังจากที่เติ้งจวินจัดการธุระที่บริษัทเสร็จ ก็รีบเตรียมตัวไปช่วยงานที่บ้านของเสี่ยวอู่

พอมาได้เพียงครึ่งทาง เขาโทรศัพท์ไปหาหลินมั่ว จึงได้รู้ว่าพวกเขาทั้งสองคนมาช่วยงานที่บ้านหวังเหลียน

เขาจึงรีบกลับรถมาที่นี่ทันที ไม่ได้ไปแวะที่บ้านของเสี่ยวอู่ แต่ว่าเขาไม่รู้ว่าบ้านของหวังเฉิงกงอยู่ที่ไหน

เมื่อขับรถมาถึงแถวนี้ เขาจึงโทรศัพท์ไปหาหลินมั่วกับเสี่ยวอู่แต่ว่าไม่มีใครรับสายเขาสักคน เพราะในเวลานั้นทั้งคู่ไม่มีโทรศัพท์แล้ว

สุดท้ายไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงต้องไปที่โรงงาน และคิดหาวิธีให้คนของโรงงานช่วยนำทางมา

เขาพอจะได้ยินเสี่ยวอู่พูดถึงเรื่องหวังเฉิงกงคร่าวๆให้ฟังมาบ้าง ดังนั้นหลังจากที่มาถึงแล้ว ก็พูดไปตรงๆว่าต้องการเจอกับหวังเฉิงกง เพราะว่าหลังจากนี้ไปหวังเฉิงกงคนนี้ก็จะเป็นพ่อตาของเสี่ยวอู่ ก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโสของเขาเช่นกัน

ดังนั้นตอนที่เติ้งจวินพูดถึงหวังเฉิงกง จึงนอบน้อมมีสัมมาคารวะอย่างมาก ผลปรากฏว่าผู้อำนวยการโรงงานคนนั้นกลับเข้าใจผิดคิดว่าเติ้งจวินเป็นรุ่นน้องของหวังเฉิงกง

เมื่อเขารู้ฐานะของเติ้งจวิน จึงรีบพาเติ้งจวินมาที่นี่ด้วยตัวเอง แน่นอนว่าคนที่อยู่ชั้นบนต่างไม่รู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อพวกเขาเห็นผู้อำนวยการโรงงาน พวกเขาจึงตื่นเต้นกันยกใหญ่

“เป็นอย่างที่พวกเขาคาดคิดไว้ไม่มีผิด!”

“พวกแกดูสิ ผู้อำนวยการโรงงานเดินตามอยู่ข้างๆ และกำลังมุ่งหน้ามาที่บ้านของพวกเรา”

หวังเฉิงกงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เพราะเขาไม่รู้จักเติ้งจวิน

เติ้งจวินดูยังไงก็อายุแค่ยี่สิบสามสิบปีเท่านั้น ไม่มีทางเป็นเพื่อนเก่าของเขาได้

หวังหลิงก็มองด้วยความประหลาดใจเช่นกัน “พ่อค่ะ พ่อรู้จักคนคนนี้หรือเปล่า?”

หวังเฉิงกงส่ายหน้าอย่างมึนงง “ไม่เคยเห็นมาก่อน”

หวังหลิง “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“ทำไมเขาถึงมุ่งตรงมาที่บ้านพวกเราได้ล่ะ?”

ทุกคนต่างพากันมองหน้ากันไปมาด้วยความสับสน

อยู่ ๆ หวังชังก็พูดขึ้นมากะทันหัน “คุณพ่อ ไม่ใช่ว่าเป็นลูกชายของเพื่อนเก่าของพ่อคนไหนหรอกนะ?”

“ไอหยา เธอสามารถมาได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว ยังต้องช่วยอะไรกันเล่า? มา ๆ ๆ เข้ามานั่งข้างในบ้านก่อน”

หวังเฉิงกงเชิญเติ้งจวินให้เข้ามาในบ้าน และไม่สนว่าผู้อำนวยการโรงงานที่อยู่ข้างหลังจะเป็นยังไง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาไม่ได้มีความกล้าหาญถึงขนาดนี้หรอก แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนสมัยก่อนแล้ว

ผู้อำนวยการโรงงานก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรไม่ปกติตรงไหน เอาแต่หัวเราะเบาๆเดินตามหลังเข้าไปในบ้าน

หลังจากทักทายเชื้อเชิญกันเรียบร้อยแล้ว ต่างก็พากันนั่งลง เติ้งจวินมองไปรอบๆอย่างงุนงง ไม่ใช่ว่าหลินมั่วกับเสี่ยวอู่มาถึงแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่เห็นเจอใครเลยล่ะ?

ในขณะนั้นเอง หวังหลิงก็ยกน้ำชาเข้ามาเสิร์ฟ ในระหว่างที่กำลังยกน้ำชาให้เขาอยู่นั้น ก็ได้เล่นหูเล่นตาให้เขาไปด้วย

หัวคิ้วของเติ้งจวินขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แต่ไม่ได้สนใจอะไร

หวังเฉิงกงพูดคุยไปเรื่อยสองสามประโยค ก่อนที่จะหัวเราะเบาๆและถามขึ้น “ประธานเติ้ง พ่อของคุณตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“เฮ้อ จะว่าไปแล้ว พวกเราสองคนก็ไม่ได้เจอหน้ากันตั้งหลายปีแล้ว”

“ตอนนี้เขายังสบายดีอยู่ใช่ไหม?”

เติ้งจวินรู้สึกงงว่าทำไมถึงได้รู้จักพ่อของตนเองด้วย?