หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 533

ใบหน้าที่ได้ใจของหวังเฉิงกงไม่สามารถที่จะปกปิดได้อีกต่อไป“ไอหยา เป็นเรื่องที่พูดยากนะ พวกแกก็รู้ ฉันคนนี้มีเพื่อนดีๆค่อยสนับสนุนตลอด ทั้งตอนสมัยเรียน ทั้งตอนที่เป็นทหาร เพื่อนก็เยอะมาก”

“เพื่อนร่วมชั้นที่เป็นสหายร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาของฉัน ตอนนี้กลายเป็นคนใหญ่คนโตไปเสียแล้ว ตัวฉันเป็นคนถ่อมตนจึงไม่อยากติดต่อพวกเขาก็เท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนเก่าเหล่านี้ยังคงไม่ลืมฉัน”

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดมากแล้ว พวกแกรีบไปเก็บข้าวของให้เรียบร้อยซะ เก็บกวาดทำความสะอาดและเอาใบชาที่ฉันเก็บเอาไว้หยิบออกมาด้วยนะ!”

หวังเฉิงกงออกคำสั่งจัดแจงทุกอย่างด้วยความตื่นเต้น ลูกชายทั้งสองคนกับหวังหลิงเริ่มลงมือตามที่สั่งทันที

ครั้งนี้เกี่ยวข้องถึงอนาคตของพวกเขา พวกเขาจึงต้องออกแรงคนละไม้คนละมือ

หวังหลิงพูดกับหลินมั่วอย่างเย่อหยิ่งว่า “พวกแกทั้งสองคน ยังไม่รีบไสหัวไปให้พ้นอีกเหรอ ไม่ได้ยินหรือไงว่าที่บ้านฉันกำลังมีแขกมานะ? ทำไมหรือ คิดอยากจะเล่นลูกไม้ตื้นๆต่อหน้าแขกหรือไง?”

“อย่าได้หาว่าฉันไม่เตือนพวกแกนะ คนผู้นี้เป็นคนใหญ่คนโตที่พวกแกไม่สามารถไปหาเรื่องได้ มาสร้างปัญหาต่อหน้าเขา คงไม่ใช่แค่การหักแข้งหักขาแล้วจบง่ายๆหรอกนะ ดีไม่ดีปัญหาที่สร้างขึ้น อาจจะเอาชีวิตพวกแกสองคนมาทิ้งไว้ที่นี่เลยนะ!”

หวังชังเดินเข้าไปหาแม่และพูดด้วยใบหน้าอึมครึม “แม่ครับ แม่พาเหลียนเหลียนกลับเข้าห้องไปก่อน”

“มีเรื่องอะไร รอแขกกลับไปก่อนค่อยว่ากันอีกที”

แม่ของหวังเหลียนก็รู้ว่าสถานการณ์ร้ายแรงแค่ไหน จึงพูดเสียงเบาๆว่า “เสี่ยวอู่ ถ้างั้น...ถ้างั้นเธอค่อยกลับมาตอนบ่ายดีไหม?”

เสี่ยวอู่เคารพแม่ของหวังเหลียนมาก เขาจึงพยักหน้าแล้วพูดเสียงเบาๆ “หลินมั่ว พวก...พวกเราค่อยมาตอนบ่ายอีกที...”

“เหลียนเหลียน เธออย่าได้ทำเรื่องโง่ๆล่ะ ฉันต้องพาเธอกลับไปแต่งงานให้ได้อย่างแน่นอน”

หวังเหลียนพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

ตอนนี้หลินมั่วไม่สามารถติดต่อเติ้งจวินได้ ทำได้เพียงต้องกลับไปหามือถือก่อนค่อยว่ากันอีกที

หลังจากที่ทั้งสองคนกลับออกไป หวังเฉิงกงก็ยิ่งกระปรี้กระเปร่ามากขึ้นกว่าเดิม “ในที่สุดตัวซวยทั้งสองคนก็กลับไปได้สักที”

“มาๆ รีบชงชาเร็วเข้า”

“ยังมีอีก รีบไปเอาสูทชุดนั้นของฉันมา ฉันต้องรีบเปลี่ยนชุด”

แต่ละคนทำงานกันอย่างขะมักเขม้น ทำความสะอาดทั้งภายในและภายนอกบ้านกันไปหนึ่งรอบ เพิ่งจะจัดการทางด้านนี้เสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็ได้ยินเสียงอุทานอย่างตกใจดังมาจากข้างนอก

“ในอาคารของพวกเรา บ้านไหนจะมีรถหรูแบบนี้กัน?”

หวังชังอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

หวังเฉิงกงส่ายหน้าไปมา “ล้อเล่นหรือเปล่า?”

“คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนเป็นพนักงานเก่าแก่ของโรงงานพวกเราทั้งหมด แม้แต่รถเบนซ์เก่าๆของหัวหน้าผู้คุมโรงงานราคาก็แค่สามล้านกว่าเท่านั้น”

“รถราคาตั้งสิบล้าน ใครจะไปซื้อไหว?”

หวังชังนิ่งชะงักไป “ถะ...ถ้างั้นรถคันนี้มาที่นี่ได้ไงกัน?”

ดวงตาของหวังหลิงเป็นประกายพร้อมพูดขึ้นมาทันที “พ่อค่ะ นี่...นี่คงไม่ใช่รถของเพื่อนเก่าพ่อหรอกนะ?”

หัวใจของหวังเฉิงกงเต้นรั่วไม่เป็นจังหวะ ถ้าหากเป็นเรื่องจริงอย่างที่ว่า ถ้าเช่นนั้นครั้งนี้ตัวเขาคงจะเด่นสง่าเหนือคนอื่นๆเข้าแล้วล่ะสิ