หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 532

ดวงตาของหวังชังเป็นประกาย “จริงด้วย คุณพ่อให้หน่วยรักษาความปลอดภัยมาเลย”

“ที่นี่คืออาคารที่พักอาศัยของพวกเราเหล่าพนักงานโรงงาน พวกเขามาก่อเรื่องถึงที่นี่ก็เท่ากับว่ามาก่อเรื่องในโรงงานของพวกเรา”

“คนของหน่วยรักษาความปลอดภัยมาที่นี่ถือว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว”

“แต่ก่อนอื่นต้องหักแข้งหักขาของมันก่อน จากนั้นค่อยส่งตัวไปที่สถานีตำรวจ และแจ้งความว่าเจ้าเด็กคนนี้มาขโมยของในโรงงานของพวกเรา”

หวังหลิงหัวเราะเสียงดัง “เยี่ยมไปเลย เมื่อถึงตอนนั้น พวกเราคงได้รับสมญานามว่าผู้กล้าผดุงคุณธรรมอีกด้วย”

หลินมั่วไม่ได้สนใจพวกเขา แต่หันไปหาเสี่ยวอู่ “ส่งมือถือของนายมาให้ยืมใช้หน่อยสิ”

เสี่ยวอู่ควานหาซ้ายควานหาขวาแต่ก็หาโทรศัพท์มือถือไม่เจอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง “ทะ...โทรศัพท์ของฉันเหมือนว่าจะหายไปแล้ว”

หลินมั่วรู้สึกกลุ้มใจขึ้นมา เมื่อกี้นี้วุ่นวายจนเกินไป บางทีเสี่ยวอู่อาจจะทำโทรศัพท์หายไปตอนนั้น

หวังหลิงระเบิดเสียวหัวเราะออกมาเสียงดังทันที “ผู้ชายที่โตๆกันแล้วถึงสองคน แม้แต่โทรศัพท์มือถือสักเครื่องยังหาไม่ได้เลย”

“พวกแกไม่รู้สึกขายหน้าบ้างเหรอ?”

“ยากจนถึงขนาดนั้นแล้ว ยังกล้าแบกหน้ามาขอน้องสาวฉันแต่งงานอีก?”

หวังเฉิงกงหัวเราะด้วยท่าทางเยาะเย้ย หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเตรียมจะโทรออก แต่ก็มีสายโทรศัพท์โทรเข้ามาเสียก่อน

เมื่อเห็นหมายเลขโทรศัพท์ หวังเฉิงกงก็ตื่นตัวขึ้นมาและรีบพูดขึ้นมาทันที “ผู้อำนวยการโรงงานโทรมา”

“ผู้อำนวยการโรงงานโทรศัพท์มาหาฉัน พวกแกเบาๆเสียงกันหน่อย”

หลังจากพูดเสร็จ หวังเฉิงกงก็แอมเสียงในลำคอหนึ่งทีใบหน้าเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ เขากดรับสายโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง “สวัสดีครับผู้อำนวยการโรงงาน คุณมีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ?”

เสียงตื่นเต้นดังออกมาจากปลายสายของโทรศัพท์ “เฉิงกงเหรอ ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ?”

หวังเฉิงกงรู้สึกตกใจ เพราะผู้อำนวยการโรงงานไม่เคยคุยกับเขาอย่างสุภาพขนาดนี้มาก่อน

หวังเฉิงกงมีความสุขเกินกว่าที่หวังไว้ ตอนนี้เขาเป็นเพียงแค่หัวหน้าฝ่ายการผลิต แม้แต่รองหัวหน้าผู้คุมโรงงานก็ยังเป็นไม่ได้ เดิมทีเขาคิดว่า ชั่วชีวิตนี้ถ้าได้เป็นรองหัวหน้าผู้คุมโรงงานก็ดีแล้ว ใครจะไปคาดคิดว่า ครั้งนี้กลับได้เลื่อนขั้นขึ้นไปเป็นถึงรองผู้อำนาจการโรงงานได้?

ที่จริงแล้ว ที่โรงงานมีรองหัวหน้าโรงงานตั้งห้าหกคน แต่อำนาจไม่ได้มีมากมายนัก ผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดก็คือ รองผู้อำนวยการของโรงงานต่างหาก ถ้าตัวเองได้เป็นรองผู้อำนวยการของโรงงานได้ ถ้าเช่นนั้นก็คงจะเป็นการลอยขึ้นฟ้าจริงๆ

แต่ว่าตัวเขาไปรู้จักกับคนใหญ่คนโตคนไหนกัน? คาดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องดีๆแบบนี้ด้วยเหรอ?

บุญหล่นทับจากฝากฟ้าเหรอ?

เขาครุ่นคิดไปพลาง พร้อมกับเล่าเรื่องที่ผู้อำนวยการโรงงานบอกกับเขาให้กับคนในครอบครัวของเขาฟังหนึ่งรอบ

หวังหลิงและคนอื่นๆได้ยินดังนั้น ต่างพากันดีใจกันยกใหญ่และรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก

“พ่อครับ คนใหญ่คนโตจากไหนกัน? เป็นไปได้ไหมว่าเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมรุ่นของคุณพ่อ ที่ร่ำรวยขึ้นมา จึงกลับมาหาพ่อ?”

หวังชังถามด้วยความตื่นเต้น