หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 541

ออกมาจากบ้านตระกูลหวังแล้ว เขาเพิ่งจะเข้ามาในรถ เสี่ยวอู่ก็เริ่มร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีเสียง

“หลินจื่อ จวินจื่อ ขอบคุณพวกนายนะ！”

เสี่ยวอู่เสียงสั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

หลินมั่วกับเติ้งจวินสบตากันเอง และหัวเราะออกมาพร้อมกัน

หลินมั่ว “นายนี่นะ มาพูดขอบคุณอะไรกับพวกเรากัน”

“ตอนที่ยังเรียนหนังสือกันอยู่ ถ้าไม่ใช้นายคอยช่วยฉันอยู่ตลอด ฉันเองก็อาจจะทนไม่ได้นานขนาดนั้น”

“เอาล่ะ พรุ่งนี้จะแต่งงานแล้ว หยุดร้องไห้ฟูมฟายได้แล้ว”

เสี่ยวอู่พยักหน้าอย่างฝืนๆ เขาเช็ดน้ำตาบนหน้าของตัวเอง และพูดออกมาอย่างกังวลใจว่า “หลินจื่อ นายว่าพวกเราสร้างเรื่องแบบนี้แล้ว เหลียนเหลียนจะเข้าหน้ากับครอบครัวของเธออย่างไร”

หลินมั่วตอบตามปกติว่า “ครอบครัวภรรยาแบบนี้ นายหวังว่าเค้าจะดีกับน้องสะใภ้แค่ไหนกัน”

“นายยังมองไม่ออกอีกเหรอ หวังเฉิงกงนั่น ยังเหลือพี่สาวกับพี่ชายของเธออีก ทุกคนถูกมองเป็นสินค้าเหมือนกัน”

“เพื่อที่จะปีนไปข้างบน เขาไม่แม้แต่จะเห็นคุณค่าของเธอและให้เธอแต่งงานกับคนสติไม่ดี”

“ครอบครัวแบบนี้มีความอบอุ่นตรงไหนกัน”

“ถ้ายังสามารถเข้าหน้ากันได้ จะกลายเป็นความลำบากในภายหลังแล้ว”

“เขาคงหาเรื่องให้นายมาไม่เว้นแต่ละวัน เดี๋ยวก็ขอนั่นขอนี่ ขอเงินของทอง นายรับไหวไหม”

เสี่ยวอู่ค่อยๆพยักหน้าลง หลังจากผ่านเรื่องวันนี้ไปแล้ว เขาเองก็รู้สึกสิ้นหวังกับครอบครัวของหวังเฉิงกงแล้วจริงๆเหมือนกัน

ภายในครอบครัวนี้นอกจากแม่ของหวังเหลียนแล้ว คนอื่นๆก็รวนน่ารังเกียจกันเสียจริง

พวกเขาพาเสี่ยวอู่ไปส่งบ้าน ภายในบ้านกำลังยุ่งๆกันอยู่

ลุงฟ่านนั่งอยู่ภายในบ้านและคอยกำกับ ดูยุ่งกว่าแม่ของเสี่ยวอู่เสียอีก

เป็นเพราะหลังจากที่หลินมั่วกลับไปแล้ว เขาพบว่าร่างกายของแม่เสี่ยวอู่ดีวันดีคืน ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจในวิชาแพทย์ของหลินมั่วยิ่งกว่าเดิม

เขาลงแรงช่วยเหลือหลินมั่วอย่างไม่เสียดาย เพื่อให้ได้เป็นเพื่อนกับหลินมั่ว

เมื่อกี้นี้หลินมั่วให้เข้าไปช่วยห้ามสามีของหวังหลิง เขาไม่พูดอะไรก็รีบให้ลูกชายไปจัดการเรื่องนี้

ถ้าหากว่าเป็นปกติ เขาไม่มีทางคำเรื่องที่ทำให้คนไม่พอใจแบบนี้

แต่ว่าตอนนี้หลินมั่วสั่งมา ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องไปทำ

คงไม่พูดไม่ได้ว่าลุงฟ่านเองก็เป็นคนที่ฉลาดมากคนหนึ่ง

อย่างน้อยเรื่องครั้งนี้ก็ทำออกมาอย่างรอบคอบจนทำให้หลินมั่วพอใจ

ปินจื่อยังช่วยตกแต่งอยู่ในบ้าน

แม่ของเสี่ยวอู่ออกมาต้อนรับก็เห็นว่าคนที่ลงมาจากรถคนแรกคือเติ้งจวิน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะชะงักงันไป

คนๆนี้พวกเขาล้วนไม่รู้จัก

“คุณครับ พวกคุณ... พวกคุณมาผิดที่หรือเปล่า”

แม่ของเสี่ยวอู่ถามอย่างระมัดระวัง

คนอื่นๆต่างผ่อนลมหายใจออกมา ที่แท้ก็ไม่รู้จักกันสินะ

เติ้งจวินหัวเราะออกมาเสียงดัง “ลุงครับ ลืมกันแล้วเหรอ”

“ผมคือเติ้งจวินไง จวินจื่อที่เมื่อก่อนมักจะตามมาเสี่ยวอู่ไปขอข้าวเพิ่มที่บ้านไงครับ！”

เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนต่างตกตะลึง

ที่แท้ก็คือเพื่อนของเสี่ยวอู่！

เสี่ยวอู่คนนี้รู้จักคนใหญ่คนโตมากขนาดไหนกันนะ

ก่อนหน้านี้ก็หลินมั่ว ตอนนี้ก็เติ้งจวิน ทุกคนต่างไม่ธรรมดา

เสี่ยวอู่ที่ปกติแล้วมองดูเหมือนเป็นคนไร้ค่า เเต่เขากลับมีเพื่อนที่มีความสามารถมากขนาดนี้?