หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 553

หวังเหลียนเข้าไปนั่งในรถ เมื่อเห็นว่าเพื่อนบ้านที่คุ้นเคยกันต่างก็มาเข้าร่วมด้วย เธอก็น้ำตาคลอ

งานแต่งงานของเธอกับเสี่ยวอู่ไม่ได้รับคำอวยพรจากพ่อและแม่

ตอนแรกเธอคิดว่างานแต่งงานของตัวเองในครั้งนี้จะไม่มีเค้าโครงของงานแต่งงานเลย และไม่นึกเลยว่าจะมีญาติหรือเพื่อนคนไหนมาร่วมอวยพรเลย

แต่คิดไม่ถึงเลยว่างานแต่งงานในครั้งนี้จะจัดได้อย่างหรูหราและครึกครื้นขนาดนี้

คนในหมู่บ้าน ทั้งคนที่รู้จักและไม่รู้จักต่างก็ไปร่วมงาน งานแต่งงานในครั้งนี้จะยิ่งใหญ่ขนาดไหนกัน

แต่ความเป็นจริงแล้ว เรื่องราวไม่ได้ง่ายแบบที่หวังเหลียนคิดไว้

หลังจากหญิงชราคนหนึ่งขึ้นไปบนรถแล้ว เธอก็ถามคนขับรถไปตามจิตใต้สำนึก “พี่ใหญ่ งานเลี้ยงตอนเที่ยงไปจัดกันที่ไหนหรือ”

“ฉันได้ยินมาว่าพ่อแม่ของเสี่ยวอู่เชิญคนมาทำอาหารที่บ้านของตัวเอง”

“วันอากาศร้อนแบบนี้ จัดงานเลี้ยงที่บ้านไม่ค่อยเหมาะหรือเปล่า”

คนขับรถไม่หันมามองเธอและพูดขึ้น “จะไปจัดที่บ้านได้อย่างไรล่ะครับ”

“เถ้าแก่ของพวกเราเหมาโรงแรมสือไต้ไว้หมดแล้ว!”

“งานแต่งก็จัดที่โรงแรมสือไต้ครับ ในวันนี้ทั้งโรงแรมสือไต้จัดแค่งานแต่งงานนี้งานเดียวเลยครับ”

หญิงชราถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ดีมากเลย ไม่ไปจัดที่บ้านก็ดีแล้ว”

“ดูแดดนี่สิ ใครจะไปทนไหวกัน”

ตอนนั้นเอง ชายคนหนึ่งที่นั่งด้านข้างหญิงชราก็ตกตะลึงและรีบถามขึ้น “เดี๋ยวนะครับพี่ใหญ่ คุณ...คุณพูดว่าอะไรนะ”

“จัด จัดงานเลี้ยงที่ไหนนะครับ”

คนขับรถพูดขึ้น “โรงแรมสือไต้ไง!”

ชายคนนั้นเบิกตากว้าง “โรงแรมสือไต้? โรงแรมสือไต้ไหนหรือครับ”

คนขับรถมองมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ “ในเมืองก่วงหยางมีโรงแรมสือไต้กี่ที่กันล่ะ”

“มีที่เดียวไม่ใช่หรือไง”

ชายคนนั้นตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามขึ้นทันที “พี่คนขับรถครับ พี่รอผมแป๊บนึงนะครับ ผะ ผมลืมของ”

“รอผมแป๊บนึงนะครับ ผมขึ้นไปเอาของแค่สองนาทีเดี๋ยวก็ลงมาแล้ว!”

ชายคนนั้นพูดจบก็ลงรถไปและวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว

หญิงชราที่นั่งข้างๆ เบะปาก “เหล่าหลิวนี่ จริงๆ เลย”