หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 562

เสียวอู่กับหวังเหลียนอึ้งไปอีกครั้งหนึ่ง

“คุณ...คุณพูดว่าอะไรนะครับ”

“อะไรบ้านพักพนักงาน อะไร 300ตารางเมตรนะครับ”

“แล้ว...แล้วบ้านพักพนักงานนี้ผมพักคนเดียวหรือครับ”

เสี่ยวอู่พูดขึ้นมา

เสี่ยวอู่คิดว่าบ้านพักพนักงานจะเป็นบ้านเดี่ยวอะไรแบบนั้น

หรืออาจจะเป็นเตียงสองชั้นเลยก็ได้

เขาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นเลย ตอนที่เขาทำงานอยู่ที่ไซต์ก่อสร้าง เขาก็เคยปูพื้นนอนมาแล้ว เขาไม่เรื่องมากเรื่องที่นอนเลย

แต่ตามที่ลูกพี่หั่วบอก บ้านพักพนักงานเหมือนจะไม่ใช่แบบที่เขาคิด

พี่หั่วยิ้มและพูดขึ้น “หลังจากนี้คุณจะเป็นหัวหน้าผู้จัดการของบริษัทนะครับ จะให้คุณไปอยู่ที่บ้านพักพนักงานแบบทั่วไปได้อย่างไร”

“ท่านหู่มีบ้านที่คฤหาสน์หรูเซิ่งซื่ออยู่หลายหลัง เขาจึงเลือกหนึ่งในนั้นมาให้คุณพักชั่วคราวน่ะครับ”

“ท่านหู่บอกว่าคุณอากับคุณป้าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง อายุก็มากแล้ว”

“ให้พวกเขาเข้ามาพักที่นี่ ถ้าอยู่ที่หมู่บ้านก็กลัวว่าจะไม่มีคนดูแล”

เสี่ยวอู่อึ้งไป “นะ นี่คือบ้านพักพนักงานหรือครับ”

“ทำไมกลายเป็นบ้านหลังใหญ่แบบนี้ล่ะครับ”

ลูกพี่หั่วยิ้มและพูดขึ้น “ความจริงเป็นแบบนี้ครับ”

“เมื่อก่อนตอนที่ประธานเติ้งไปทำงาน ท่านหู่ก็เป็นคนจัดหาที่พักให้ครับ”

“ค่าใช้จ่ายของบ้านพักนี้จะหักจากเงินเดือนที่ได้มาจากบริษัท นี่เป็นค่าใช้จ่ายตามปกติ และคณะกรรมการบริหารของสำนักงานใหญ่ก็อนุมัติเป็นการส่วนตัวแล้วครับ”

“ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทเครื่องยาสมุนไพรของเรามีไม่เยอะ พักอาศัยอยู่ที่นี่ก็ถือเป็นเรื่องปกติครับ”

“ถึงอย่างไรตอนนี้บริษัทเครื่องยาสมุนไพรก็มีมูลค่าถึงห้าพันล้านบาทเลยนะครับ!”

เสี่ยวอู่เกาหัวด้วยความงุนงงและตามไม่ทันเรื่องราวที่เกิดขึ้น

เมื่อเช้านี้ยังอาศัยอยู่ในบ้านเช่าที่ทรุดโทรมในชนบทอยู่เลย

พอตกบ่ายก็ได้มาอยู่คฤหาสน์หรูแบบนี้แล้ว?

ชีวิตคนเรามันขึ้นสุดลงสุดได้มากขนาดนี้เลยหรือ

สุดท้ายลูกพี่หั่วก็พาคนมาย้ายของของเสี่ยวอู่ไปที่คฤหาสน์หรูเซิ่งซื่อ

ตอนที่ออกมาจากหมู่บ้านนั้น อาฟั่นก็มาส่งเขาด้วยตัวเอง บอกว่าอยากจะไปสัมผัสและเดินดูรอบๆ สักหน่อย

สีหน้าของเสี่ยวอู่ก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงเช่นกัน เขาพูดเสียงเบา “แม่ นี่เป็นบ้านที่หลินมั่วกับเติ้งจวินเตรียมไว้ให้น่ะ”

“ผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน”

แม่ของเสี่ยวอู่พูดขึ้นด้วยความปลงใจ “เสี่ยวอู่ ลูกมีเพื่อนที่ดีมากสองคนเลยนะ”

“หลังจากนี้ต้องตอบแทนพวกเขาให้ดีนะ!”

เสี่ยวอู่พยักหน้าอย่างรุนแรง “แม่ครับ แม่สบายใจได้เลยครับ”

“ผม...ถึงแม้ว่าผมจะทำอย่างอื่นไม่เป็นเลย แต่ผมจะทำงานนี้อย่างสุดความสามารถแน่นอนครับ”

แม่ของเสี่ยวอู่พยักหน้า “ดีแล้ว ดีแล้วล่ะ”

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ ลูกพี่หั่วก็กลับมาอีกครั้งหนึ่ง

เขายืนทำหน้ารู้สึกผิดอยู่ตรงประตู “พี่อู่ครับ ขอโทษจริงๆ นะครับ เมื่อกี้นี้ผมลืมบอกคุณไปเรื่องหนึ่ง”

“ก่อนที่ประธานเติ้งจะออกไป เขาบอกไว้ว่าวันลาฮันนีมูนของคุณอาจจะถูกยกเลิกไปก่อนชั่วคราว”

“ตอนนี้ทางด้านบริษัทมีเรื่องที่ต้องจัดการเยอะ จึงอาจจะทำให้ยุ่งมาก”

“เขาอยากให้คุณเข้าไปที่บริษัทเพื่อเรียนรู้งานพวกนี้ไปเลย จะได้คุ้นเคยกับงานและจะได้ช่วยเขาด้วยน่ะครับ”

“ดังนั้น พรุ่งนี้คุณอาจจะต้องเริ่มไปทำงานแล้วครับ”