หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 561

ลูกพี่หั่วยิ้มและพูดขึ้น “พี่อู่ พี่สะใภ้ ไม่ได้คำนวณผิดครับ”

“เป็นจำนวนเงิน93ล้านหกแสนห้าหมื่นบาทจริงๆ ครับ”

“และอันนี้ก็เป็นแค่ส่วนของเงินสดเท่านั้น ยังไม่ได้รวมกับของขวัญอื่นๆ ครับ”

“ผมจดรายการของขวัญเอาไว้แล้วครับ มีหลายคนที่ให้เครื่องประดับประเภททองและเงิน ของพวกนี้มีจำนวนเยอะมาก ผมหากล่องมาใส่ตั้งหกกล่องกว่าจะพอดีครับ”

“พี่สะใภ้ลองดูเครื่องประดับพวกนั้นหน่อยนะครับ”

“ถ้าชอบอันไหนก็เก็บไว้ ถ้าไม่ชอบก็ทิ้งไว้ตรงนั้นได้เลยครับ”

“ไม่อย่างนั้นถ้าเอาเครื่องประดับมากมายขนาดนี้ไปไว้ที่บ้านคงจะเป็นเป้าสายตาของโจรได้ง่าย จะเอาวางไว้ที่ไหนก็ลำบาก”

เสี่ยวอู่กับหวังเหลียนอึ้งไป “ทะ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้”

“ซองแดงมาจากไหนเยอะแยะ”

“แล้วใครเป็นคนให้เครื่องประดับหรือคะ”

“เครื่องประดับนี้ต้องแพงมากแน่เลย!”

ลูกพี่หั่วยิ้มออกมาเล็กน้อย “พี่อู่ พี่สะใภ้ นี่เป็นรูปแบบที่พวกเราทำเรื่องต่างๆ ในตอนนี้”

“เข้าร่วมงานแต่งงาน การให้ซองแดงเป็นเรื่องธรรมดา”

“ส่วนการให้เครื่องประดับหมายถึงมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน”

“คนที่มาร่วมงานในวันนี้ต่างก็นำของขวัญมาด้วย ซึ่งหมายความว่าพวกเขาล้วนต้องการเป็นเพื่อนกับคุณ”

“ส่วนเรื่องซองแดง ฮ่าๆ นี่ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน”

“ท่านโจวคนเดียวก็ปาไป 4,444,440 บาทแล้ว ส่วนคนอื่นๆ ก็อยู่ในหลักแสน”

“ถึงแม้ว่าจะไม่รับซองแดงจากคนในหมู่บ้านของคุณ แต่ก็ได้มาเกือบร้อยล้านบาทเลยครับ”

“และนั่นก็เป็นคนที่ท่านหู่เชิญมา”

“บางคนที่ไม่ได้เชิญมา อยากจะเข้ามาก็เข้าไม่ได้”

“ถ้ามาครบทั้งหมดจริงๆ คาดว่าคงจะได้หนึ่งร้อยถึงหนึ่งร้อยห้าสิบล้านบาทเลยครับ”

เสี่ยวอู่กับหวังเหลียนเบิกตากว้าง

ก่อนหน้านี้ไม่นานพวกเขายังกังวลกับเรื่องเงินไม่กี่ร้อยล้านบาทอยู่เลย

ใครจะไปคิดถึงว่าแต่งงานแล้วจะร่ำรวยขึ้นมาในชั่วพริบตาแบบนี้

“นะ นี่มันเยอะเกินไปแล้ว พวกเรารับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”

“ลูกพี่หั่ว พี่...พี่ช่วยพวกเราคืนเงินพวกนั้นไปหน่อยสิคะ”

หวังเหลียนโบกมือและพูดขึ้น

ลูกพี่หั่วมองไปที่หวังเหลียนด้วยความตกใจ หญิงสาวคนนี้ทำให้เขารู้สึกนับถือจริงๆ

“อีกอย่าง คนเราน่ะครับ เรื่องเงินไม่ได้สำคัญที่สุด น้ำใจถึงจะเป็นเรื่องสำคัญ”

หวังเหลียนไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำได้แค่ยอมรับของเหล่านั้นมา

ลูกพี่หั่วส่งรายการไปให้เสี่ยวอู่ “พี่อู่ครับ ลองดูสักหน่อยครับ”

“ถ้าไม่มีปัญหาอะไร พวกเราก็เก็บของแล้วไปกันเถอะครับ”

“ผมเรียกพี่น้องทั้งหลายมาแล้ว อีกเดี๋ยวจะมาช่วยทั้งสองคนย้ายบ้านครับ”

เสี่ยวอู่ตกตะลึง “ย้ายบ้านอะไรหรือครับ”

ลูกพี่หั่วยิ้มและพูดขึ้น “เป็นคำสั่งของท่านหู่ก่อนที่ท่านจะออกไปน่ะครับ”

“หลังจากนี้คุณจะไปทำงานที่บริษัทเครื่องยาสมุนไพร ก็ต้องไปพักที่บ้านพักพนักงาน”

“ดังนั้นก็เลยต้องย้ายของของคุณไปที่บ้านพักพนักงานน่ะครับ”

เสี่ยวอู่เข้าใจในทันที “อ้อ ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องเรียกคนมาก็ได้ครับ”

“ผมมีแค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดเท่านั้นเอง ถือไปด้วยก็พอแล้วครับ”

ลูกพี่หั่วพูดขึ้นเบาๆ “บ้านพักพนักงานที่ท่านหู่ให้มาเป็นบ้านชุดครับ ขนาดประมาณ 300 ตารางเมตรครับ”

“ความหมายของท่านหู่ก็คือให้คุณย้ายไปที่นั่นทั้งครอบครัวได้เลยครับ”