หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 579

เวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในวันนี้ สวี่ตงเสวี่ยและหวงเหลียงตื่นกันตั้งแต่เช้าตรู่ สวมเสื้อผ้าที่ดีที่สุดและจัดระเบียบให้เรียบร้อยสวยงาม

อีกด้านหนึ่ง สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็สวมชุดที่ดูเป็นทางการอย่างยิ่งเช่นกัน

วันนี้เป็นวันตัดริบบิ้น พวกเขาจึงต่างพากันเก็บข้าวเก็บของและเตรียมตัวไปเข้าร่วมพิธีตัดริบบิ้นนี้ด้วย

หลังทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ทั้งสี่คนก็นั่งรออยู่ภายในห้อง

ทว่า รอแล้วรอเล่า ก็ยังไม่ได้รับสายจากคุณชายฟังสักที

“ทำไมถึงยังไม่แจ้งอะไรพวกเราเลยล่ะ”

“ยังไม่เรียกเราไปอีก นี่มันก็เลยเวลาแล้วนะ”

“เสี่ยวหวง ทำไมนายไม่ลองโทรไปถามดูล่ะ?”

ฟังฮุ่ยพูดอย่างร้อนรนใจ

ทั้งใจของหวงเหลียงเองก็กระสับกระส่ายไม่แพ้กัน เขาจึงกดเบอร์ของคุณชายฟังลงไป

แต่ฝั่งนั้นก็ไม่มีใครรับสายเลย

ภายในใจของเขาชะงักกึกไปชั่วขณะ

“เป็นอะไรไป?”

ฟังฮุ่ยถามขึ้นอย่างร้อนรน

หวงเหลียงพูดอย่างอึกอักว่า “มะ..ไม่รับสายงั้นเหรอ?”

ฟังฮุ่ยลนลาน “ทำไมไม่รับสายล่ะ?”

“หวงเหลียง นะ...นายโทรผิดหรือเปล่า”

“ฝั่งนั้นใช่คุณชายตระกูลฟังจริงๆ ใช่ไหม?”

หวงเหลียงรีบตอบทันที “แม่ ไม่ผิดแน่นอนครับ”

“เป็นคุณชายจากตระกูลฟังจริงๆ ผมเคยเห็นรูปของเขามาก่อน”

“อีกอย่าง คนๆ นี้น่ะ เป็นทายาทของตระกูลฟัง รูปของเขาก็เคยถูกตีพิมพ์ลงบนหนังสือพิมพ์ ไม่มีทางที่จะผิดได้เลย!”

ฟังฮุ่ยสงบจิตสงบใจลงเล็กน้อย “งะ...งั้นทำไมถึงไม่รับสายล่ะ?”

หวงเหลียงเกาหัวยิกๆ “เดาว่าคงจะยุ่งอยู่ล่ะมั้ง”

“วันนี้น่ะเป็นฤกษ์งามยามดีในการตัดริบบิ้น ไม่ว่าใครก็ต้องกำลังยุ่งอยู่แน่นอนล่ะ”

“ไม่งั้น ผะ...ผมโทรหาเลขาของเขาดูดีไหม?”

ฟังฮุ่ยรีบพูด “งั้นก็รีบโทรเลย”

หวงเหลียงจึงรีบกดเบอร์โทรของเลขาอู๋ทันที เสียงรอสายดังอยู่ไม่กี่อึดใจ ในที่สุดเธอก็รับสาย

“มีธุระอะไร”

เสียงเย็นเยียบของเลขาอู๋ตอบกลับมา

หวงเหลียงเหยียดยิ้ม “เลขาอู๋ คุณบอกว่าวันนี้เป็นวันตัดริบบิ้นไม่ใช่เหรอครับ”

“พะ...พวกเราต้องไปที่นั่นเมื่อไหร่เหรอ”

เลขาอู๋ “พวกคุณไม่ต้องมาแล้ว!”

“งานก่อสร้างถูกยุติแล้ว ละ...แล้วเงินลงทุนของผมล่ะ 1500 ล้านบาทนั่นจะทำยังไง?”

“จะเอากลับคืนมาได้ไหม?”

เลขาอู๋ “นี่นายป่วยหรือเปล่า?”

“จะเอากลับคืนไปได้ยังไงล่ะ”

“นายเซ็นสัญญาไปแล้ว 1500 ล้านบาทของนายน่ะ ก็ถูกโอนไปให้แผนกก่อสร้างและชำระเงินงวดสุดท้ายไปหมดแล้ว”

“นายเป็นหุ้นส่วนของโครงการ ในเมื่อลงทุนไปแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบความเสี่ยงร่วมกัน”

“โครงการยุติไป หุ้นส่วนทุกคนก็ขาดทุนกันหมด มีสิทธิอะไรที่นายจะได้เงินคืน?”

หวงเหลียงตะลึงงัน “แต่ว่า ผะ...ผมเพิ่งโอนไปเมื่อสามวันที่แล้วเองนะ!”

“ละ...แล้วทำไมถึงคืนให้ผมไม่ได้ล่ะ?”

เลขาอู๋ “แล้วยังไง?”

“นายโอนเงินมาเมื่อสามวันก่อน ถ้าเกิดโครงการไม่ถูกยุติ ไม่แน่วันนี้นายก็อาจจะเริ่มทำเงินได้แล้ว”

“ทำไมล่ะ นายเต็มใจที่จะได้เงินมา แต่ไม่เต็มใจที่จะเสียเงินไปงั้นเหรอ?”

“มีธุรกิจดีๆ ขนาดนี้ที่ไหนกัน นายบอกฉันบ้างสิ ฉันจะได้ไปลงทุนด้วย!”

“คนอย่างพวกนายน่ะจ้องแต่จะเอารัดเอาเปรียบ ที่ไหนจะมีผลประโยชน์เยอะขนาดนั้นให้พวกนายเอาเปรียบได้ล่ะ?”

“โง่เง่าสิ้นดี!”

เลขาอู๋พูดจบก็วางสายไปเสียดื้อๆ ไม่รอให้หวงเหลียงได้พูดอะไรอีก