หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 594

ในขณะนี้ ฟังฮุ่ยก็เริ่มโอดครวญเสริมขึ้นมา เหมือนว่าจู่ๆ อาการป่วยก็หนักขึ้น

สวี่ปั้นซย่าขมวดคิ้วแน่น ที่บริษัทเกิดเรื่องยุ่งเหยิง ทำไมจึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

“แม่ แม่ไม่สบายหนักเลยใช่ไหม”

“ไม่อย่างงั้น ฉันพาแม่ไปส่งโรงพยาบาลก่อน!”

“ฉันจะไปเรียกรถพยาบาล!”

สวี่ตงเสวี่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“โธ่ ไม่ต้องแล้วๆ แม่พักแป๊บหนึ่งก็ไม่เป็นไรแล้ว”

“ไม่งั้นทำให้เรื่องมันยุ่งยากเลย ฉันก็ไม่ได้ป่วยหนักอะไร...”

ฟังฮุ่ยโบกมือห้ามครั้งแล้วครั้งเล่า

สวี่ปั้นซย่ากลับไม่ฟัง และพูดเสียงเคร่งขรึมว่า “ดูแม่อาการหนักนะ จะต้องไปโรงพยาบาล...”

เธอยังโทรไม่ติด จู่ๆ เสวี่ยตงเสวี่ยก็พุ่งเข้ามา และแย่งมือถือของเธอไป

“พี่ พี่ไม่ได้ยินที่แม่พูดเหรอ”

“ไม่ต้องไปโรงพยาบาล เธออยากให้พี่อยู่ที่บ้านเป็นเพื่อน!”

“พี่เป็นลูกสาวประสาอะไร ไม่เข้าใจแม่เลยสักนิด”

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

สวี่ปั้นซย่าตกตะลึง “แม่ป่วย ถ้าไม่ไปโรงพยาบาล ฉันอยู่กับแม่แล้วมีประโยชน์อะไร”

สวี่ตงเสวี่ยกล่าว “แม่ป่วยเหรอ”

“นี่ก็เป็นเพราะพี่อยู่กับแม่น้อยเกินไป นี่คืออาการป่วยทางใจ”

“ถ้าพี่ไม่อยู่คุยข้างกายกับแม่ แทนที่จะรีบพาแม่ไปโรงพยาบาล จากนั้นก็ทิ้งๆ ขว้างๆ ”

“สวี่ปั้นซย่า มีลูกสาวแบบพี่ด้วยเหรอ”

“ตอนเด็กๆ ที่พี่ป่วย เธอดูแลพี่ยังไง พี่ก็ตอบแทนแม่แบบนี้เหรอ”

สวี่ปั้นซย่าหน้าตาตกตะลึง เธอรู้สึกว่า สวี่ตงเสวี่ยมีปฏิกิริยาที่แปลกไป

ในเวลานี้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

สวี่ปั้นซย่าไปหยิบโทรศัพท์ กลับถูกสวี่ตงเสวี่ยห้ามเอาไว้ทันที

“พี่จะทำอะไร”

“ฉันต้องรับสาย ที่บริษัทเกิดเรื่องขึ้น!”

สวี่ปั้นซย่ารีบกล่าว

สวี่ตงเสวี่ยวางมือถือไว้ข้างหลัง แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า “รับสายอะไรอีก”

สวี่ตงเสวี่ยสีหน้าไม่สบาย “สวี่ปั้นซย่า พี่ไม่ต้องมาพูดจาไร้สาระกับฉันเลย!”

“เรื่องที่พี่พูด ฉันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด”

“ฉันไม่เคยทำอะไรทั้งนั้น!”

สวี่ปั้นซย่าพูดอย่างโกรธเคือง “เคยทำหรือไม่เคยทำ เธอเองก็รู้อยู่แก่ใจ”

“ทั้งสองคนแกล้งป่วยอยู่ที่บ้าน ไม่อยากให้ฉันไปบริษัท กลัวว่าฉันจะช่วยเหลือหลินมั่วงั้นสิ”

“เหอะ พวกคุณคือคนที่หน้าไม่อายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย!”

สวี่ปั้นซย่าพูดจบ ก็ไปแย่งโทรศัพท์มือถือจากสวี่ตงเสวี่ย

สวี่ตงเสวี่ยรีบหลบ ในขณะเดียวกันก็ขยิบตาให้ฟังฮุ่ย

ฟังฮุ่ยรีบร้องโอยๆ จากบนเตียงทันที เหมือนว่าอาการป่วยจะหนักขึ้นมาก

สวี่ปั้นซย่าไม่ได้สนใจเลย เธอมองออกแล้ว ฟังฮุ่ยแกล้งป่วยเพื่อโกหกกัน

สวี่ตงเสวี่ยเห็นสภาพเช่นนี้ จึงรีบพูดด้วยความขุ่นเคืองทันทีว่า “สวี่ปั้นซย่า พี่ยังมีความเป็นคนอยู่บ้างไหม”

“แม่เป็นแบบนี้แล้ว พี่ยังเป็นห่วงเรื่องบริษัทของพี่ ยังเป็นห่วงหลินมั่วอีก”

“ฉันถามพี่หน่อยเหอะ สรุปว่าหลินมั่วสำคัญ หรือว่าแม่ที่เกิดที่เลี้ยงพี่มาสำคัญกันแน่!”