หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 609

เพียงไม่กี่คำก็ทำให้โจวเฉียงถึงกับตกตะลึง

เซี่ยฟังยิ้มหยัน"หลินมั่ว คุณแสร้งเล่นใหญ่อะไรกัน"

"พวกเราล้วนเป็นนักเรียนอาชีวศึกษา ขนาดอาชีวศึกษายังเรียนไม่จบเลย ยังกล้าเรียกตัวเองว่าหมออีกเหรอ"

"พูดเหมือนตัวเองมีความสามารถมากมาย ไม่ใช่ขยะ!"

"คุณบอกว่าคุณเป็นคนขี้ขลาดตาขาว จะให้เชื่อผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินอย่างคุณ ที่เที่ยวหลอกลวงคนอื่นมันหมายความว่าอะไร"

"คุณ..."

จู่ๆ โจวเฉียงก็พูดด้วยความโกรธ "หุบปาก!"

เซี่ยฟังอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าโจวเฉียงเป็นอะไร

โจวเฉียงมองหลินมั่วอย่างประหม่า "นั่น หลิน... คุณหลิน คุณ... คุณรู้อาการของผมได้อย่างไร"

หลินมั่วยิ้มเย้ยหยัน "ผมไม่เพียงแต่รู้อาการของคุณเท่านั้น ผมรู้อาการของพวกคุณทุกคนที่นี่!"

โจวเฉียงตกตะลึง "อ่า?"

"ทุก... ทุกคนหมายความว่าอย่างไร"

หลินมั่ว "ทุกคนที่อยู่ในหมู่บ้านของคุณ!"

โจวเฉียงเบิกตากว้าง "คุณหลิน คุณ... คุณล้อเล่นใช่ไหม"

"คุณ... คุณรู้ไหมว่าอาการของเราเป็นอย่างไร"

หลินมั่วเอื้อมมือไปชี้ไปที่ชาวบ้านคนหนึ่งอย่างตามใจ "คุณ ทุกวันเวลาเจ็ดโมงเช้าถึงแปดโมง จะมีอาการท้องอืด"

"หลังสามทุ่ม ไม่ว่าจะกินอาหารเย็นไปเท่าไหร่ ก็จะหิวจนนอนไม่หลับจึงต้องเพิ่มอาหารอีกมื้อ"

ชาวบ้านคนนั้นเบิกตากว้าง "คุณ... คุณรู้ได้ยังไง"

หลินมั่วไม่ตอบ แต่ชี้ไปที่ชาวบ้านอีกคนหนึ่งว่า "คุณ ปริมาณอาหารเพิ่มขึ้นกว่าเดิมเป็นสองเท่าจากเมื่อก่อน แต่ร่างกายกลับค่อยๆ ผอมลง"

"มองผิวเผินจึงมองไม่ออก แต่น้ำหนักกลับลดลง"

ชาวบ้านคนนั้นงง “ใครบอกคุณ”

หลินมั่วพูดเสียงเย็นชาว่า "ผมไม่จำเป็นต้องถามคนอื่น ผมมองแวบเดียวก็มองออก!"

"พวกคุณ ล้วนมีอาการป่วยอยู่ในร่างกาย"

"แม้ว่าอาการป่วยของแต่ละคนจะแตกต่างกัน แต่สาเหตุของโรคก็เหมือนกัน"

"ถ้าไม่รักษา ไม่เกินหนึ่งปี คนในหมู่บ้านอย่างพวกคุณก็คงจะตายกันหมด"

"อาจารย์ของฉันคืออาจารย์หวง ถือว่าฉันเป็นลูกศิษย์ครึ่งหนึ่งของหมอเทวดาเซวียเช่นกัน"

"แกรู้ไหม ไม่เพียงแต่เมืองก่วงหยางเท่านั้น ขนาดมณฑลก่วง ข้าราชการระดับสูงหลายคนก็เชิญฉันมาเป็นแขกรับเชิญ"

"นับประสาอะไรกับแกถึงกล้าพูดกับฉันแบบนี้!"

จ้าวซินรีบพูดว่า "หลินมั่ว คุณกล้ามาก"

"คุณคิดจริงๆ เหรอว่าตระกูลของภรรยาคุณที่มีเงินเพียงเล็กน้อย แล้วคุณจะทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ"

"ผมขอบอกคุณว่า ต่อหน้าอาจารย์ฟัง ทรัพย์สินเล็กๆ น้อยๆ ของพวกคุณก็เหมือนว่างเปล่า!"

"คุณกล้าพูดกับอาจารย์ฟังแบบนี้ รนหาที่ตายจริงๆ"

"คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้ แล้วหมอบขอโทษอาจารย์ฟัง อาจารย์ฟังอาจจะไว้ชีวิตคุณ!"

"มิฉะนั้นแม้แต่ตระกูลของภรรยาคุณก็ต้องชดใช้สำหรับเรื่องนี้!"

เซี่ยฟังยิ่งยิ้มหยัน "หลินมั่ว ตอนนี้ดูสิว่าคุณต้องทำอย่างไร"

"ภรรยาของคุณปล่อยให้คุณเกาะเธอกินมาหลายปีแล้ว ถึงเวลาที่คุณจะตอบแทนเธอ"

"คุกเข่าหมอบลงกับพื้นสองสามที เพื่อรักษาครอบครัวของเธอไว้ นี่สิคุ้มค่า ฮ่าๆๆ ..."