หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 612

คําพูดเหล่านี้ ถ้าพูดออกจากปากคนอื่น โจวเฉียงและพวกเขาคงจะไม่เชื่ออย่างแน่นอน

แต่เมื่อออกมาจากปากของหมอเทวดาเซวียแล้ว ทุกคนก็ต้องเชื่อ

โจวเฉียงเบิกตากว้างและพูดเสียงสั่นว่า "คุณหลิน ข้าน้อย... ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่!"

"เมื่อกี้ล่วงเกินคุณเยอะมาก ข้าน้อยหมอบ"

"ขอคุณหลินไม่นึกถึงเรื่องที่ผ่านมาและช่วยคนในหมู่บ้านของเราด้วยครับ!"

โจวเฉียงพูดพลางคุกเข่าหมอบลงกับพื้นทันที

หลินมั่วรีบพยุงเขาขึ้นมาพร้อมกับยิ้มแล้วพูดว่า "หัวหน้าโจว ทําไมต้องสุภาพขนาดนี้ด้วย"

"หัวใจของแพทย์ ในเมื่อผมมาแล้ว ผมจะไม่นั่งเฉยแน่นอน"

ก่อนหน้านี้หลินมั่วไม่พอใจกับโจวเฉียงคนนี้มาก แต่เมื่อเห็นโจวเฉียงคุกเข่าหมอบลงกับพื้น หลินมั่วก็ชื่นชมเขาเล็กน้อย

อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง โจวเฉียงคนนี้ก็มีความรับผิดชอบมาก

คาดไม่ถึงว่าจะยอมคุกเข่าขอโทษเพื่อชีวิตของชาวบ้าน ข้อนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะทำได้

โจวเฉียงดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ประสบผลเกินคาด "ขอบคุณมากครับคุณหลินๆ!"

"เอ่อ คุณหลินครับ คุณเพิ่งพูดถึงอาการของผม ผม... ผม... ตอนนี้ผมอันตรายมากไหม"

หลินมั่วยิ้มเบาๆ และมองหมอเทวดาเซวีย "คุณเซวีย คุณคิดว่าอย่างไร"

หมอเทวดาเซวียสังเกตโจวเฉียงอย่างละเอียดอยู่พักหนึ่งก็ขมวดคิ้วขึ้น "เลือดพลุ่งพล่านเกินไป เลือดวิ่งไปยังสมอง น่าจะมีอาการปวดหัวเกิดขึ้น"

ทุกคนรอบๆ ตกใจ

ก่อนหน้านี้หลินมั่วยังเคยพูดถึงอาการปวดหัวของโจวเฉียง แต่ไม่คิดว่าผลการวินิจฉัยของหมอเทวดาเซวียและหลินมั่วจะเหมือนกัน

แต่ว่าการวินิจฉัยของหลินมั่วนั้นแม่นยํากว่าหมอเทวดาเซวียเล็กน้อย

โจวเฉียงกล่าวด้วยเสียงสั่นว่า "พูดตามตรง ช่วงนี้ผมมีอาการปวดหัวจริงๆ"

"อีกอย่าง ไม่ต่างจากที่คุณหลินพูดเลย"

"ปวดหัววันละสามครั้ง เช้า กลางวัน เย็น"

"คุณหลิน หมอเทวดาเซวีย ผม... เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่"

"คุณหลิน ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าอาการของผมไม่ดีขึ้น มีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสามวัน นี่...นี่…”

เมื่อพูดถึงประโยคหลัง ริมฝีปากของโจวเฉียงก็สั่นจนพูดไม่ออก