หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 612

คําพูดเหล่านี้ ถ้าพูดออกจากปากคนอื่น โจวเฉียงและพวกเขาคงจะไม่เชื่ออย่างแน่นอน

แต่เมื่อออกมาจากปากของหมอเทวดาเซวียแล้ว ทุกคนก็ต้องเชื่อ

โจวเฉียงเบิกตากว้างและพูดเสียงสั่นว่า "คุณหลิน ข้าน้อย... ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่!"

"เมื่อกี้ล่วงเกินคุณเยอะมาก ข้าน้อยหมอบ"

"ขอคุณหลินไม่นึกถึงเรื่องที่ผ่านมาและช่วยคนในหมู่บ้านของเราด้วยครับ!"

โจวเฉียงพูดพลางคุกเข่าหมอบลงกับพื้นทันที

หลินมั่วรีบพยุงเขาขึ้นมาพร้อมกับยิ้มแล้วพูดว่า "หัวหน้าโจว ทําไมต้องสุภาพขนาดนี้ด้วย"

"หัวใจของแพทย์ ในเมื่อผมมาแล้ว ผมจะไม่นั่งเฉยแน่นอน"

ก่อนหน้านี้หลินมั่วไม่พอใจกับโจวเฉียงคนนี้มาก แต่เมื่อเห็นโจวเฉียงคุกเข่าหมอบลงกับพื้น หลินมั่วก็ชื่นชมเขาเล็กน้อย

อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง โจวเฉียงคนนี้ก็มีความรับผิดชอบมาก

คาดไม่ถึงว่าจะยอมคุกเข่าขอโทษเพื่อชีวิตของชาวบ้าน ข้อนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะทำได้

โจวเฉียงดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ประสบผลเกินคาด "ขอบคุณมากครับคุณหลินๆ!"

"เอ่อ คุณหลินครับ คุณเพิ่งพูดถึงอาการของผม ผม... ผม... ตอนนี้ผมอันตรายมากไหม"

หลินมั่วยิ้มเบาๆ และมองหมอเทวดาเซวีย "คุณเซวีย คุณคิดว่าอย่างไร"

หมอเทวดาเซวียสังเกตโจวเฉียงอย่างละเอียดอยู่พักหนึ่งก็ขมวดคิ้วขึ้น "เลือดพลุ่งพล่านเกินไป เลือดวิ่งไปยังสมอง น่าจะมีอาการปวดหัวเกิดขึ้น"

ทุกคนรอบๆ ตกใจ

ก่อนหน้านี้หลินมั่วยังเคยพูดถึงอาการปวดหัวของโจวเฉียง แต่ไม่คิดว่าผลการวินิจฉัยของหมอเทวดาเซวียและหลินมั่วจะเหมือนกัน

แต่ว่าการวินิจฉัยของหลินมั่วนั้นแม่นยํากว่าหมอเทวดาเซวียเล็กน้อย

โจวเฉียงกล่าวด้วยเสียงสั่นว่า "พูดตามตรง ช่วงนี้ผมมีอาการปวดหัวจริงๆ"

"อีกอย่าง ไม่ต่างจากที่คุณหลินพูดเลย"

"ปวดหัววันละสามครั้ง เช้า กลางวัน เย็น"

"คุณหลิน หมอเทวดาเซวีย ผม... เกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่"

"คุณหลิน ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าอาการของผมไม่ดีขึ้น มีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสามวัน นี่...นี่…”

เมื่อพูดถึงประโยคหลัง ริมฝีปากของโจวเฉียงก็สั่นจนพูดไม่ออก

"ที่ป่วย นั่นก็คือสาเหตุทางร่างกาย"

"อุบัติภัยต่างหากที่เกี่ยวข้องกับฮวงจุ้ย"

"โรคในหมู่บ้านของพวกคุณ เกี่ยวข้องกับน้ำในทะเลสาบนี้ครึ่งหนึ่ง"

"อีกครึ่งหนึ่งของสาเหตุก็คืออาหารการกินของพวกคุณ"

ทุกคนมองหน้ากัน โจวเฉียงถามอย่างสงสัย "คุณหลิน น้ำนี้มันมีปัญหาอะไร"

"ศาสตราจารย์ฉุย พวกเขาสุ่มตัวอย่างและวิจัยมาหลายครั้งแล้ว ก็ไม่มีปัญหาไม่ใช่เหรอ"

ข้างๆ ศาสตราจารย์ฉุยก็พยักหน้า "ใช่ คุณหลิน คุณภาพน้ำนี้น่าจะไม่มีปัญหา"

"ในด้านอาหารการกิน พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่มาหลายชั่วอายุคน กินอะไรก็ไม่ต่างกัน"

"เมื่อก่อนไม่เคยเห็นป่วย ทําไมตอนนี้ถึงเริ่มป่วยขึ้นมาล่ะ"

หลินมั่วยิ้มเบาๆ แล้วเดินไปที่ทะเลสาบ ทันใดนั้นก็เอื้อมมือพร้อมกับชะโงกหน้าลงไปในน้ำและจับปลาสดที่มีน้ำหนักครึ่งกิโลขึ้นมา

"นี่คือต้นตอของปัญหา!"