หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 628

หวงเหลียงมึนงง “ทำไมละครับ”

ชายคนนั้นชำเลืองมองสวี่เจี้ยนกง และกล่าวอย่างนุ่มนวลว่า “คุณชื่อสวี่เจี้ยนกงใช่ไหม”

สวี่เจี้ยนกงฉงนใจ “คุณรู้จักผมหรือครับ”

ชายหนุ่มหัวเราะ “ตอนแรกไม่รู้จักหรอก แต่เพิ่งจะเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของคุณก่อนที่จะมานี่เอง”

“ได้ยินว่า วันนี้พวกคุณพาคนไปก่อเรื่องที่โรงพยาบาลมา แถมยังตบหน้าหลานสาวหัวแก้วหัวแหวนของผู้อาวุโสเฮ่อด้วยใช่ไหมครับ”

สีหน้าของสวี่เจี้ยนกงเปลี่ยนไป เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปแล้วเหรอ

“ไอหยา เรื่องนี้เป็นความเข้าใจผิด ความจริง…”

สวี่เจี้ยนกงรีบอธิบาย

ชายหนุ่มโบกมือ “คุณไม่ต้องอธิบายหรอก”

“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร พวกคุณก็ตบหลานสาวของผู้อาวุโสเฮ่อไปแล้ว ซึ่งนี่คือความจริง

“ผู้อาวุโสเฮ่อประกาศออกมาแล้วว่า ไม่อนุญาตให้ใครก็ตามลงทุนกับโครงการของพวกคุณ ถึงขนาดต้องตัดขาดการติดต่อทางธุรกิจกับอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อโดยสิ้นเชิง”

“สวี่เจี้ยนกง ผมขอแนะนำคุณสักหน่อยนะ อย่าเพิ่งคิดถึงความร่ำรวยเลย คิดว่าต่อไปจะใช้ชีวิตยังไงก่อนดีกว่า”

“การที่เส้นสายของผู้อาวุโสเฮ่อคิดจะล้มอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของคุณ มันง่ายเหมือนกับพลิกฝ่ามือเลยนะ”

พอชายหนุ่มพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นทันที “ขอโทษนะครับ ผมยังมีธุระ ขอตัวกลับก่อนล่ะ!”

ส่วนเถ้าแก่อีกสองคน ก็ลุกขึ้นและเดินจากไปอย่างไร้ความปรานีเช่นกัน

ภายในห้องเหลือเพียงพวกขอสวี่เจี้ยนกงสามคน พวกเขานั่งมึนงงอยู่ตรงที่เดิม

ต่อให้พวกเขาฝันก็นึกไม่ถึงว่าเรื่องราวมันจะดำเนินมาถึงจุดนี้

เห็นอยู่ว่าเงินทุนกำลังจะมาถึงมือแล้ว นึกไม่ถึงว่าเกิดเหตุการณ์แบบนี้

เพิ่งจะตบหน้าเฮ่อเชียนเสวี่ยตอนบ่าย พอตกเย็นกรรมก็ตามสนองทันทีอย่างนั้นเหรอ

หลังจากเงียบขรึมมานาน ฟังฮุ่ยจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “จะ…จะทำยังไงดีล่ะ”

“ถ้าคนพวกนี้ไม่ลงทุน พวกเรา…พวกเราก็จบเห่น่ะสิ!”

หน้าของสวี่เจี้ยนกงเป็นสีแดง เดิมเขาคิดว่าชัยชนะอยู่ในกำมือ จึงเอ่ยคำพูดแสนโหดเหี้ยมกับโจวหย่วนซานไปมากมาย

พอเรื่องราวบังเอิญดำเนินมาถึงจุดนี้ เขาถือว่าจบเห่โดยสมบูรณ์

“เสี่ยวหวง นาย…นายรู้จักเถ้าแก่คนอื่นๆ อีกไหม”

ฟังฮุ่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้ และกล่าวด้วยเสียงร้องไห้ “ทำกรรมอะไรไว้เนี่ย”

“ฉันบอกพวกคุณแล้วว่าอย่าทำเกินขอบเขต มันจะมีผลกระทบตามมา”

“แต่พวกคุณไม่ฟัง!”

“ตอนนี้ครอบครัวเราจบเห่กันแล้ว”

“สวี่เจี้ยนกง คุณมันก็แค่คนแก่ไร้ประโยชน์ แก่แล้ว คุณยังจะกลับกลอกอะไรอีก”

“ตอนแรกให้หลินมั่วทำโครงการนี้ มันไม่ดีตรงไหน”

“ตอนนี้คุณมีบ้านมีรถ ต้องการอะไรก็ได้สิ่งนั้น แล้วคุณจะเข้าไปทำทำไม”

“เข้าไปยุ่ง เข้าไปสร้างความเดือดร้อน เมื่อไหร่ที่ครอบครัวเราทรมานตาย คุณคงจะพอใจสินะ!”

สวี่เจี้ยนกงนั่งเหม่ออยู่บนโซฟา ไม่พูดอะไรเลยสักคำ

ตามปกติ ถ้าหากฟังฮุ่ยพูดกับเขาแบบนี้ ทั้งสองคนคงจะทะเลาะกันนานแล้ว

แค่ราวนี้ เขาไม่มีแม้แต่แรงโต้แย้งฝ่ายตรงข้าม และเขาก็ไม่มีหน้าไปโต้แย้งอีก