หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 638

ไม่นาน ก๋วยเตี๋ยวสองชามก็มาเสิร์ฟ

เฮ่อเชียนเสวี่ยมองตาวเซียวเมี่ยนชาวใหญ่ และไม่มีทางอ้าปากเล็กน้อย

ตั้งแต่เล็กจนโตเธอกินข้าวละเอียดอ่อนมา เธอเคยกินสิ่งของหยาบคายแบบนี้ซะที่ไหน

หลินมั่วกินอย่างเอร็ดอร่อย

หัวใจของเฮ่อเชียนเสวี่ยเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เมื่อสักครู่ใครบอกให้ตัวเองคุยโวว่ากินอะไรก็กินสิ่งนั้นกันล่ะ

หยิบตะเกียบ ฝืนกินเข้าไปสองคำ จากนั้นเฮ่อเชียนเสวี่ยก็กินไม่ลงแล้ว เธอจึงมองไปรอบๆ ด้วยความเบื่อหน่าย

ทันใดนั้น เธอก็เห็นชายหนุ่มร่างกายอ่อนแอ ผิวพรรณดำคล้ำ ชายหนุ่มที่เหมือนไม่ได้อาบน้ำมานานมาที่ประตูทางเข้าร้านอย่างเงียบๆ

ชายหนุ่มมองไปรอบๆ พอลูกข้างด้านข้างลุกขึ้นและจากไป เขาก็รีบเดินเข้ามา และนั่งลงบนตำแหน่งของลูกค้าคนนี้

ชามของลูกค้ายังไม่ได้เก็บ เขาหยิบตะเกียบ และแกล้งทำเป็นกินข้าว อันที่จริงอาหารภายในชามไม่เหลืออะไรแล้ว

เฮ่อเชียนเสวี่ยรู้สึกสะอิดสะเอีอน ใครจะกินของเหลือของคนอื่นกันล่ะ

ทันใดนั้น ตรงประตูทางเข้าก็มีคนเดินเข้าสองสามคน

พอชายหนุ่มคนนี้เห็นสถานการณ์ เขาก็ยกชามข้าวแล้วออกไปข้างนอก

ตอนเดินผ่านสองสามคนนี้ เขาจงใจชนร่างของคนหนึ่งในนั้น

เกิดเสียงกระทบกัน จากนั้นชามในมือของเขาก็หล่นลงบนพื้น น้ำซุปกระจายไปทั่ว

ชายหนุ่มคนนี้รีบส่งเสียงโวยวาย “คุณเดินยังไงเนี่ย”

“คุณไม่เห็นทางเหรอ”

“คุณทำก๋วยเตี๋ยวของผมหกหมดแล้ว!”

“คุณต้องชดใช้!”

ลูกค้าที่เดินเข้ามามึนงง แถมยังคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด จึงรีบกล่าวว่า “พี่ชาย อย่าโกรธเลย”

“ก๋วยเตี๋ยวชามนี้ราคาเท่าไหร่ ผมจะชดใช้ให้คุณเอง”

ชายหนุ่มกล่าวเสียงดัง “ก๋วยเตี๋ยวชามนี้เพิ่มเนื้อด้วย ราคาหนึ่งร้อยบาท”

ลูกค้าคนนั้นไม่ได้สนใจ เขาหยิบเงินหนึ่งร้อยบาทส่งให้ชายหนุ่ม

ชายหนุ่มรับเงินและวิ่งหนีอย่างดีอกดีใจ

พอเฮ่อเชียนเสวี่ยเห็นเข้าก็รู้สึกโมโห และกล่าวเบาๆ ว่า “หลินมั่ว พี่เห็นไหม”

“เมื่อกี้คนคนนั้นนิสัยแย่มาก เอาชามเปล่ามาหลอกลวงคนอื่น!”

หลินมั่วชำเลืองมองเธอ “กินของคุณไปเธอ”

“คุณจัดการเรื่องราวมากมายของคนอื่นได้เหรอ”

“หลอกเอาเงินคนอื่น ใช้จ่ายสบายใจเลยสินะ”

“นายบอกมาสิชายชาตรีแบบนาย มีมือมีเท้า ทำอะไรไม่ทำ ทำไมต้องออกมาหลอกลวงคนอื่นด้วย”

“นายยังต้องการศักดิ์ศรีอยู่ไหม!”

สีหน้าของหนุ่มอึดอัด และความอับอายก็กลายเป็นความโกรธ “เธอ…เธอพูดว่าใครหลอกลวงคนอื่น”

ชายชราตรงหน้าก็ชะงัก “ทำไม…ทำไมเหรอ”

“คุณผู้หญิง ลูกชายของผมทำอะไรเหรอ”

เฮ่อเชียนเสวี่ยมองชายชรา “คุณยังไม่รู้เหรอ”

“ลูกชายของคุณเอาชามเปล่าที่คนอื่นกินเหลือมาหลอกเอาเงินคนอื่น”

“อ้อ หนึ่งร้อยบาทที่เพิ่งซื้อข้าวกิน เขาหลอกเอาของคนอื่นมา”

“คุณปู่คะ อาหารแบบนี้ คุณกินมันได้อย่างสบายใจเหรอ”

สีหน้าของชายชราเปลี่ยนไปมาก เขาตบโต๊ะและลุกขึ้น ร่างกายสั่นระริก “ทำไมแกถึงทำเรื่องแบบนี้”

“ฉันสอนแกมาตั้งแต่เล็กว่าอย่าขโมย อย่าแย่งชิง และอย่างหลอกลวงคนอื่น แก…ทำไมแกถึงทำแบบนี้”

“คุณผู้หญิงครับ ขอโทษด้วย เงิน…เงินนี่ ผมจะชดใช้คุณ ผมจะชดใช้คุณครับ…”